Vandaag stond een nieuwe nationale wedstrijd op de planning, genaamd MTB Trophy Sittard/Geleen. Vlakbij thuis maar het gebied rondom het klooster Watersley waar de ronde is aangelegd was voor mij nog totaal onbekend. Donderdag voor de wedstrijd in de avond gaan verkennen en ik wist niet wat ik zag. Wat een MTB-parcours, geweldig!

Technische en veel zwaar klimwerk, snelle afdalingen, een trap-sectie, drop-offs en behoorlijk wat krappe switchbacks. Eigenlijk alles zat erin, echt een achtbaanrit! En het mooiste van alles, er was een startklim aanwezig met daarop volgend wat brede bospaden die in mijn ogen een zeer eerlijke startsituatie bieden voor het gehele deelnemersveld.

Tijdens mijn verkenning was het wel nog allemaal kurkdroog en mul, wat enkele stroken toch wel lastig maakte. Maar alles was te doen hoe technisch of zwaar het soms ook was. Echter een beetje regen zou niet verkeerd zijn.

En die regen zouden we krijgen, alleen in iets te grote hoeveelheden helaas...

Mede dankzij mijn klassering vorig jaar, 19e overall,  mocht ik dit jaar starten met nummer 11 vanuit de top-box. Dit betekende eens écht helemaal van voren starten. Waar je normaal al erg vroeg in een startvak moet plaatsnemen om een beetje gunstig plekje te vinden kon ik nu tot vlak voor het startschot doen wat mij het beste uitkwam. Wat extra warming-up, nog eens checken of ik alles bij me had, het kon allemaal. Een goede startpositie was immers verzekerd!

Het weer deze dag was perfect, een stralend zonnetje maar zeker niet te warm zoals twee weken eerder in La Reid. Bij het losrijden had ik wel het gevoel dat ik nog niet echt wakker was en mijn hartslag kreeg ik ook niet echt omhoog. De twee voorgaande nachten slecht geslapen door omstandigheden zouden toch geen roet in het eten gaan gooien?

Na ontspannen plaats te hebben genomen in het startvak klonk stipt 09:00uur het startsein en kon de 115km lange rit gaan beginnen. Eerst 300m vlak om vervolgens de startklim op te draaien, 1,4km met een gemiddelde stijgingspercentage van 12%. Ideaal om veel plekken goed te maken, maar je moet er wel gelijk diep voor in het rood gaan.

Echter ik zat al helemaal voorin, enige wat ik hoefde te doen was volgen...

Vorig jaar was deze wedstrijd misschien wel de smerigste rit ooit voor mij, enkel en alleen maar regen en modder, nog koud ook! Dit jaar leek het precies het tegenovergestelde te gaan worden. Tropische temperaturen zowel de dagen voor het event als op de dag zelf. Geweldig dacht ik, eindelijk weer eens écht goed weer voor een marathon!

Bij het inrijden van Theux en even later La Reid werd wel maar al snel duidelijk dat het geen droog en stoffig parcours zou gaan worden deze dag. Onweersbuien hadden hier schijnbaar ook goed huisgehouden in de nacht en je zag dan ook in de bossen dat de paden helemaal uitgespoeld waren. Kon dus tricky gaan worden.

De auto mochten we vervolgens parkeren in een open weiland, vol in de zon! En ondanks dat het pas net iets na 8uur in de ochtend was voelde het nu al warm en benauwd aan. Snel de inschrijving halen, omkleden en losrijden zoveel mogelijk in de schaduw. Eigenlijk nog amper iets gedaan of mijn hartslag was al stukken hoger als normaal en het zweet druppelde al aan alle kanten omlaag.

Gelukkig was de start beneden in het dorp, zo kon ik nog mooi even wat afkoelen bergafwaarts...

Voor mijn gevoel voldoende hersteld van de marathon in Waimes was het nu tijd voor de tweede wedstrijd in een (lang) weekend. Heeswijk-Dinther was de plaats van bestemming waar we 75min lang mochten gaan strijden voor KNWU-punten.
Dit was ook precies het doel waarmee ik samen met Rudo Pinckaers naar deze wedstrijd toe was gegaan, punten scoren
voor een betere startpositie tijdens het NK in Noorbeek.

Eenmaal aangekomen scheen het zonnetje heerlijk en gingen we kijken of we eventueel de ronde konden verkennen. Dit was haast niet te doen met het overvolle programma en er zat niks anders op dan warm-rijden rondom het parcours. Een 20-tal minuten voor onze start leek wel iedereen te finishen en we gingen we alsnog met een groepje de ronde op om de boel te inspecteren. Helaas kwamen we niet verder dan de helft, hier hield een jurylid ons staande en maakte even duidelijk dat we niet op het parcours mochten. Schijnbaar was nog steeds een categorie bezig met hun wedstrijd.

Echt spannend of lastig was de ronde echter toch niet dus zo erg vond ik het allemaal niet. Wat alleen weer jammer was waren de soms wel erg smalle paden en krappe bochten gelijk in het begin na de startstrook.

Drie minuten na de Elite werden toen ook de Amateurs weggeschoten voor een dik uur racen...