Alweer voor het zesde jaar oprij stond "Les Cimes des Waimes" op mijn kalender. De voorbereiding was prima en de weersvooruitzichten werden ook met het uur beter naarmate de wedstrijd naderde. Ik had er zin in, de eerste marathon van het jaar! Twee dagen volledige rust en enkel een uurtje losrijden de dag voor het event was de plan van aanpak om fris aan de start te staan in Waimes.
Ik stap woensdagochtend op de mountainbike, ben nog niet eens uit eigen dorp of mijn bovenbeen verkrampt. Gestopt, met wat rekken en strekken geprobeerd het weg te krijgen maar niks hielp. Zelfs heel rustig fietsen was geen doen, dus op één been huiswaards. Losrijden de dag voor de wedstrijd, compleet mislukt!
Eenmaal thuis wat oefeningen proberen te doen die ik geleerd heb van de fysiotherapeut en toen leek het na enkele uren wat beter te gaan. Na het avondeten nog even op de TACX gekropen en hier alsnog 30 minuten rustig kunnen pedellen. Maar echt goed voelde het zeker niet.
Zo vertrok ik, op mijn verjaardag nog wel, zeer twijfelachtig richting Waimes helaas...
Ik stap woensdagochtend op de mountainbike, ben nog niet eens uit eigen dorp of mijn bovenbeen verkrampt. Gestopt, met wat rekken en strekken geprobeerd het weg te krijgen maar niks hielp. Zelfs heel rustig fietsen was geen doen, dus op één been huiswaards. Losrijden de dag voor de wedstrijd, compleet mislukt!
Eenmaal thuis wat oefeningen proberen te doen die ik geleerd heb van de fysiotherapeut en toen leek het na enkele uren wat beter te gaan. Na het avondeten nog even op de TACX gekropen en hier alsnog 30 minuten rustig kunnen pedellen. Maar echt goed voelde het zeker niet.
Zo vertrok ik, op mijn verjaardag nog wel, zeer twijfelachtig richting Waimes helaas...
