Ik stap woensdagochtend op de mountainbike, ben nog niet eens uit eigen dorp of mijn bovenbeen verkrampt. Gestopt, met wat rekken en strekken geprobeerd het weg te krijgen maar niks hielp. Zelfs heel rustig fietsen was geen doen, dus op één been huiswaards. Losrijden de dag voor de wedstrijd, compleet mislukt!
Eenmaal thuis wat oefeningen proberen te doen die ik geleerd heb van de fysiotherapeut en toen leek het na enkele uren wat beter te gaan. Na het avondeten nog even op de TACX gekropen en hier alsnog 30 minuten rustig kunnen pedellen. Maar echt goed voelde het zeker niet.
Zo vertrok ik, op mijn verjaardag nog wel, zeer twijfelachtig richting Waimes helaas...
Terug bij de auto alle hoop maar gevestigd op de Born 'warm-up olie', en na wat extra masseren van mijn bovenbeen maar op de fiets geklommen. Rustig los/warm rijden op een bijna vlak fietspad ging toen gelukkig wel boven verwachting goed.
Om 09:15 mochten we toen met de eerste startgroep mee voor de 65 en 85km, gelijk vol gas bergaf richting een steengroeve. Geen asfalt startklim meer als voorgaande jaren want het parcours kende dit jaar een volledige andere indeling. Waar kon haalde ik mensen in om zo goed mogelijk van voren te zitten voordat we de technische stroken zouden bereiken.
De klim die volgde in de steengroeve was wel een zeer serieuze en lastige klim, hier vielen dan ook gelijk gaten voorin. Een kopgroep van een man of 30 was al buiten bereik maar voor mijn gevoel had ik een super start gemaakt. Alleen bleef het eerste half-uur mijn bovenbeen stijf aanvoelen, lekker fietsen was het niet, maar het ging.
Op 18km volgde toen de tweede 'cimes', de skipiste Ovifat, en naarmate ik dichter bij de top kwam hoe beter mijn cadans werd. Verrek, mijn been is weer helemaal los en ik lijk ineens een stuk krachtig te kunnen trappen. De koers kon beginnen!
Eenmaal herpakt reden we als groepje verder, nog steeds niemand anders te zien op de route en zo kwamen we aan bij de voorlaatste bevoorrading. Hier stopte iedereen voor nieuw drinken en gingen we de finale in. Meer en meer begon nu ieder voor zichzelf te rijden en snel moesten wat mensen lossen. Uiteindelijk ben ik op kilometer 70 alleen doorgetrokken op een lange klim en heb toen tot aan de finish alleen gereden.
Soms moest ik nu wel langs wat rijders van een andere afstand, maar het was nooit hinderlijk. Ondanks dat de vermoeidheid nu wel duidelijk merkbaar werd en mijn handen ontzettend pijn deden van al dat stuiteren over boomwortels en stenen had ik niet het idee dat mijn tempo zakte.
Ik kreeg zelfs nog één renner in het vizier 2km voor de eindstreep. Maar hij had dat door en gaf alles op de laatste asfaltstrook. Helaas kon ik dit gat niet meer dicht rijden en bleef ik steken op een 27e plek overall, 12e in mijn categorite.
Een tijd van 04:05:26 had ik uiteindelijk nodig voor de 84.7km met ongeveer 1900hm. Dik tevreden, zeker gezien mijn been de dag ervoor nog niet in staat was om een trap op te lopen. Volgend jaar weer Waimes, ik zeg ja!!
Nu herstellen en dan zondag weer een XC-wedstrijd meepakken in Heeswijk-Dinther voor wat puntjes richting het NK.