De wintercompetitie is nu ik dit verslag aan het tikken ben drie wedstrijden oud. Traditie getrouw was de start in Baarlo, waar ik voor een derde maal op rij 7e werd en ik tevreden huiswaarts keerde. De eerste XC-wedstrijd op een 29-er beviel dus erg goed. Daarna volgde in de tweede week van het seizoen gelijk het Open Limburgs Kampioenschap Mountainbike in Meterik, een wedstrijd die ik normaal gesproken gewoon had willen rijden, dan wel zonder een vorm van doelstelling. Puntjes pakken en mezelf verzekeren van een goede startpositie in Sittard was het motto.

Helaas viel dit plan op de laatste minuut in duigen toen ik tijdens het inladen van de auto toch echt moest constateren dat ik ziek was, duidelijk symptomen van koorts. Twijfel, twijfel en nog eens twijfel natuurlijk, want het weer was goed en eigenlijk was alles al voorbereid. Maar verstandig koos ik om thuis te blijven en maar uit te zieken zodat ik wel zeker fit zou zijn voor de wedstrijd in Sittard.

Verkoudheidje of toch griep, ik weet het niet. Hoe dan ook, het terug fit worden duurde weer eens langer dan gehoopt. Balen. Gevoelsmatig voldoende uitgeziekt besloot ik vrijdagmiddag laat om toch nog even een uurtje met de mountainbike het bos op te zoeken. Conditiecheck en een beetje training. Zoals verwacht viel dit natuurlijk tegen zo gauw de hartslag omhoog ging.

Benieuwd hoe deze noodgedwongen rust zou gaan uitpakken voor de wedstrijd bij Watersley...

Vorig jaar miste ik op 9 seconden het podium omdat ik niet meer kon mee sprinten in de laatste 500m voor de finish wegens kramp in beide benen. Zo dicht bij een podiumplaats in een grote wedstrijd was ik nog nooit geweest, daar wilde ik dus revanche voor nemen! De kilometers zaten weer in de benen, het vernieuwde parcours was tweemaal volledig verkend alleen mistte ik dit jaar wel het wedstrijdritme, geen koershardheid. Echter maakte ik mij hier helemaal geen zorgen over want de voorbereiding was gewoon goed. De conditie en vorm minimaal op hetzelfde niveau als vorig jaar.

Daarnaast had ik dit jaar nieuw materiaal ter beschikking, eindelijk een 29-er en mochten we na vijf jaar wachten ook weer eens racen op een kurkdroog BBC-rondje. Het moraal was dus hoger dan ooit! Op tijd samen met mijn vader in Eijsden aangekomen ging ik, uitgebreider dan normaal bij een marathon, losrijden. Wetende hoe hard er altijd gestart word bij deze wedstrijd wilde ik goed opgewarmd zijn. Hierdoor kwam ik uiteindelijk wel wat aan de late kant bij het startvak en stond ik dus vrij ver achteraan in het vak voor de Amateurs.

Nog even kletsen met wat bekenden en toen klonk het startschot voor 110km afzien...