De wintercompetitie is nu ik dit verslag aan het tikken ben drie wedstrijden oud. Traditie getrouw was de start in Baarlo, waar ik voor een derde maal op rij 7e werd en ik tevreden huiswaarts keerde. De eerste XC-wedstrijd op een 29-er beviel dus erg goed. Daarna volgde in de tweede week van het seizoen gelijk het Open Limburgs Kampioenschap Mountainbike in Meterik, een wedstrijd die ik normaal gesproken gewoon had willen rijden, dan wel zonder een vorm van doelstelling. Puntjes pakken en mezelf verzekeren van een goede startpositie in Sittard was het motto.
Helaas viel dit plan op de laatste minuut in duigen toen ik tijdens het inladen van de auto toch echt moest constateren dat ik ziek was, duidelijk symptomen van koorts. Twijfel, twijfel en nog eens twijfel natuurlijk, want het weer was goed en eigenlijk was alles al voorbereid. Maar verstandig koos ik om thuis te blijven en maar uit te zieken zodat ik wel zeker fit zou zijn voor de wedstrijd in Sittard.
Verkoudheidje of toch griep, ik weet het niet. Hoe dan ook, het terug fit worden duurde weer eens langer dan gehoopt. Balen. Gevoelsmatig voldoende uitgeziekt besloot ik vrijdagmiddag laat om toch nog even een uurtje met de mountainbike het bos op te zoeken. Conditiecheck en een beetje training. Zoals verwacht viel dit natuurlijk tegen zo gauw de hartslag omhoog ging.
Benieuwd hoe deze noodgedwongen rust zou gaan uitpakken voor de wedstrijd bij Watersley...
Helaas viel dit plan op de laatste minuut in duigen toen ik tijdens het inladen van de auto toch echt moest constateren dat ik ziek was, duidelijk symptomen van koorts. Twijfel, twijfel en nog eens twijfel natuurlijk, want het weer was goed en eigenlijk was alles al voorbereid. Maar verstandig koos ik om thuis te blijven en maar uit te zieken zodat ik wel zeker fit zou zijn voor de wedstrijd in Sittard.
Verkoudheidje of toch griep, ik weet het niet. Hoe dan ook, het terug fit worden duurde weer eens langer dan gehoopt. Balen. Gevoelsmatig voldoende uitgeziekt besloot ik vrijdagmiddag laat om toch nog even een uurtje met de mountainbike het bos op te zoeken. Conditiecheck en een beetje training. Zoals verwacht viel dit natuurlijk tegen zo gauw de hartslag omhoog ging.
Benieuwd hoe deze noodgedwongen rust zou gaan uitpakken voor de wedstrijd bij Watersley...
Met de klok een uur terug had ik alle tijd in de ochtend waar ik normaal altijd van zou zeggen, heerlijk! Maar niet nu ik het met de minuut slechter weer zag worden. Grijs, koud en veel motregen. Precies dat waar ik niet op had gerekend want ik wilde persé op de fiets richting Sittard. Lekker ontspannen warm-rijden en wat extra kilometers meepakken na een weekje ziek.
Na lang wachten werd het rond 12:00uur toch nog enigzins 'droog' en ben ik snel op de fiets gesprongen. Extra regenkleding aan was een must, iets waar ik nooit vrolijk van word waardoor het een verre van enthousiaste heenreis werd. Eenmaal Watersley in zicht zag ik gelukkig blauwe lucht en was de temperatuur ook ineens een heel stuk aangenamer. Bijna tegelijkertijd kwamen mijn ouders ook ter plaatse aan en snel maakte ik mij startklaar. Allemaal krapjes qua tijd maar het was nog net voldoende om snel een ronde te verkennen. En de licentie af te geven...
Het bos rondom Watersley kan ik ondertussen wel dromen, maar het parcours is nog nooit hetzelfde geweest. En dit was deze keer niet anders. Gelijk na de start kregen we meteen aardig wat draai en keer werk en onderaan de eerste afdaling lagen verraderlijk gladde klinkers verscholen onder de bladeren. Algehele staat van het parcours was trouwens prima.
In het bos zelf aangekomen volgde toen snel de welbekende technische trails en steile klimmetjes. Dit was gelijk genieten en het gevoel waarmee ik op de fiets zat veranderde meteen drastisch.
Wat een focus opeens en wat een zin om te racen!
Na lang wachten werd het rond 12:00uur toch nog enigzins 'droog' en ben ik snel op de fiets gesprongen. Extra regenkleding aan was een must, iets waar ik nooit vrolijk van word waardoor het een verre van enthousiaste heenreis werd. Eenmaal Watersley in zicht zag ik gelukkig blauwe lucht en was de temperatuur ook ineens een heel stuk aangenamer. Bijna tegelijkertijd kwamen mijn ouders ook ter plaatse aan en snel maakte ik mij startklaar. Allemaal krapjes qua tijd maar het was nog net voldoende om snel een ronde te verkennen. En de licentie af te geven...
Het bos rondom Watersley kan ik ondertussen wel dromen, maar het parcours is nog nooit hetzelfde geweest. En dit was deze keer niet anders. Gelijk na de start kregen we meteen aardig wat draai en keer werk en onderaan de eerste afdaling lagen verraderlijk gladde klinkers verscholen onder de bladeren. Algehele staat van het parcours was trouwens prima.
In het bos zelf aangekomen volgde toen snel de welbekende technische trails en steile klimmetjes. Dit was gelijk genieten en het gevoel waarmee ik op de fiets zat veranderde meteen drastisch.
Wat een focus opeens en wat een zin om te racen!
Ongeveer op eenzelfde startpositie als in Baarlo, ergens middenin op rij twee, wist ik nu wel gelijk na het startsein naar voren te schieten. De start ging zelfs zo goed dat ik gelijk aansloot bij de favorieten. De scherpe bochten en gladde stroken direct na de start waar ik een beetje voor vreesde waren nu totaal geen probleem. Beter kon de wedstrijd niet beginnen.
Zeer vroeg in koers kreeg de koploper op dat moment toen te kampen met materiaalpech. Kleine opstopping, stukje rennen en we konden weer verder. Ondanks dat ik niet gelijk terug in mijn pedalen schoot reed ik nu zowaar wel op plek drie. Dit hield ik vervolgens ook twee ronden netjes vast zonder te diep te hoeven gaan. Op de lange asfalt klim had ondertussen William Beurskens wel aansluiting bij mij gevonden en als ik het goed zag was er nog een renner snel in aantocht.
Dit gebeurde even later dan ook op de vlakke lus voor start-finish en toen kon de strijd gaan beginnen. Tot ongeveer 30minuten koers hield ik het tempo bij, maar toen moest ik de Belg Ruben Verhees toch laten gaan. Het feit dat ik steeds meer de ronde begon te kennen gaf wel genoeg moraal en vertrouwen om te blijven strijden. Eerste 20 minuten sneed ik toch geregeld een bocht verkeerd aan of vloog ik zelfs een keertje bijna rechtdoor de linten in.
Bij de vijfde maal de asfaltklim oprijden en 42 minuten koers op de teller leek mijn strijdlust dan ook beloond te worden. Zowel Ruben als Daan Bongers, nummers 2 en 3, zaten nu weer vlak voor mij. Alles gaf ik tot aan de top en erover, maar het gat kreeg ik helaas net niet dicht. Van deze krachtsinspanning 'herstellen' kostte dan ook even tijd en William Beurskens zat opnieuw in mijn wiel. Horen we toen bij onze doorkomst, "laatste ronde". Beide verbaast want we waren pas 45 minuten onderweg, maar schijnbaar klopte het.
Met nog een persoonlijk snelste laatste ronde sloot ik toen de wedstrijd af en finishte ik als 4e. Weer eens net naast het podium maar toch meer dan tevreden met dit resultaat, alles gegeven wat erin zat, en het belangrijkste, alweer eens genoten van het parcours rondom Watersley!
Zeer vroeg in koers kreeg de koploper op dat moment toen te kampen met materiaalpech. Kleine opstopping, stukje rennen en we konden weer verder. Ondanks dat ik niet gelijk terug in mijn pedalen schoot reed ik nu zowaar wel op plek drie. Dit hield ik vervolgens ook twee ronden netjes vast zonder te diep te hoeven gaan. Op de lange asfalt klim had ondertussen William Beurskens wel aansluiting bij mij gevonden en als ik het goed zag was er nog een renner snel in aantocht.
Dit gebeurde even later dan ook op de vlakke lus voor start-finish en toen kon de strijd gaan beginnen. Tot ongeveer 30minuten koers hield ik het tempo bij, maar toen moest ik de Belg Ruben Verhees toch laten gaan. Het feit dat ik steeds meer de ronde begon te kennen gaf wel genoeg moraal en vertrouwen om te blijven strijden. Eerste 20 minuten sneed ik toch geregeld een bocht verkeerd aan of vloog ik zelfs een keertje bijna rechtdoor de linten in.
Bij de vijfde maal de asfaltklim oprijden en 42 minuten koers op de teller leek mijn strijdlust dan ook beloond te worden. Zowel Ruben als Daan Bongers, nummers 2 en 3, zaten nu weer vlak voor mij. Alles gaf ik tot aan de top en erover, maar het gat kreeg ik helaas net niet dicht. Van deze krachtsinspanning 'herstellen' kostte dan ook even tijd en William Beurskens zat opnieuw in mijn wiel. Horen we toen bij onze doorkomst, "laatste ronde". Beide verbaast want we waren pas 45 minuten onderweg, maar schijnbaar klopte het.
Met nog een persoonlijk snelste laatste ronde sloot ik toen de wedstrijd af en finishte ik als 4e. Weer eens net naast het podium maar toch meer dan tevreden met dit resultaat, alles gegeven wat erin zat, en het belangrijkste, alweer eens genoten van het parcours rondom Watersley!
Foto met dank aan Theo Gelissen.
