Onder een heerlijk zonnetje werd vandaag alweer de laatste wedstrijd van 2015 verreden. Wat een contrast met vorig jaar toen we hier nog over ijs en door de sneeuw ploeterden. Tijdens het verkennen van de ronde dacht ik hier ook nog enkele malen aan terug op de plekken waar ik toen onderuit ging. Maar wat de omstandigheden ook zijn, in Blerick rij ik altijd graag!

Dit jaar lag de ronde er voor de afwisseling eens razendsnel bij, erg mooi en met de terugkeer van een lekker lastig klimmetje zag ik ook wel kansen om mee te strijden voor een podiumplek. Conditioneel voelde het tijdens de warming-up niet bijzonder lekker maar tussen de oren zat het goed, wat natuurlijk een hoop scheelt. Uiteindelijk is dit toch wel het belangrijkst van alles wil je goed meedraaien in zo'n wedstrijd.

Na de domper van vorige week had ik mij vandaag voorgenomen om extra te focussen op de start en gelijk vanaf het begin er vol in te vliegen. Niets weggeven en zolang als mogelijk erbij zitten om niet alweer te vroeg in koers achter de feiten aan te fietsen.

Zo gezegd, zo gedaan en op positie drie draaide ik de eerste singletrack op...

Het zal waarschijnlijk altijd een van mijn minst favoriete rondjes uit de wintercompetitie blijven, laat staan dat ik er een keer een uur lang volledig kan mee strijden om het podium. Nee, Nederweert-Eind is niet mijn ding, veel te vlak en snel voor een mountainbikekoers. Maar goed het weer was prima, ruim boven de 10 graden eind december is ongekend, en ik had zin in een wedstrijd dus waarom zou ik dan niet gaan.

Wie weet had ik wel een goede dag en lukte het deze keer wel eens om de koers goed in te delen. Vroeg aanwezig, extra aandacht besteed aan de warming-up en de hobbelstrook langs de parkeerplaats zelfs een paar keer extra gereden om zo tot de ideale bandenspanning te komen voor deze wedstrijd.

Mijn start was vervolgens niet super omdat ik totaal niets had meegekregen van iets wat op een startsein leek, maar na de eerste bocht zat ik toch op de positie die wel binnen het plaatje van aanpak paste. Concurrentie volgen en zolang mogelijk sparen. Openingsronde zat ik op plek 5 achter Ike Janssen en bij het ingaan van de tweede ronde schoof ik een plekje op.

Zou het met ervaring en slim koersen dan toch eens gaan lukken hier...

Het was vanochtend passen en meten op buienradar, zou Beesel net niet, of net wel onder het regengebied liggen. Getwijfeld heb ik echter geen moment want Beesel is een leuke ronde en de ondergrond daar is zand, veel zand! Moest goed komen.

Bij aankomst gelijk gekozen voor een ronde verkenning en dit viel niets tegen. Prima rijdbaar parcours met hoogstens  twee stroken waar je over 'blubber' mocht spreken. Mooi zo! Parcours was nagenoeg ongewijzigd ten opzichte van vorig jaar, op een extra helling na vlak voor de finish. Veel korte felle klimmetjes zeer snel achtereen, dat is Beesel. Zwaar!

Na anderhalf rondje had ik het dan ook wel gezien en met de fiets nog redelijk schoon vervolgde ik mijn warming-up op de weg.
Rij ik toen in Reuver iets in mijn achterband wat voor een flink lek zorgde. Latex vloog alle kanten op en met de hoeveelheid water overal leek het gat niet te dichten. Ja ook hier regende het nu. Niets van gereedschap bij natuurlijk en redelijk uit de buurt van de auto zorgde wel even voor een stress-momentje. Gelukkig net op tijd dichtte het gat zich en had ik nog precies genoeg druk in de band over om terug te komen. Fietsend.

Kantje boord en geen optimale warming-up maar het ging net goed...

Na twee weken afwezigheid wegens andere activiteiten was het afgelopen weekend weer eens tijd om de mountainbike van stal te halen om een uurtje te knallen. Jos Feron Cup #9 in Landgraaf gaf de kalender aan, een wedstrijd waar ik al sinds de bekendmaking erg naar had uitgekeken. Een nieuwe ronde voor de competitie op een veelbelovende locatie.

Het Eijkhagenbos, een prachtig hellingbos waar ik geregeld kom dankzij de mooie lus van de vaste mountainbikeroute. Aangelegd en onderhouden door Mountainbikeclub Discovery. Ervan uitgaande dat we de rijrichting van de route zouden aanhouden verwachtte ik een snel parcours met een paar explosieve klimmetjes, lastig gemaakt door vele boomwortels.

Maar mijn parcourskennis kon gelijk de prullenbak in op zaterdagmiddag toen ik tot mijn verbazing hoorde en zag dat de ronde in tegengestelde richting verreden zou worden. Het resultaat was ver boven verwachting, wat een gaaf rondje was dit! De eerste helft van het parcours een grote speeltuin, de tweede helft een soort van langgerekte klim terug naar de finish. Met als toetje een bijna absurd steile helling, 150m voor de streep. Geloof niet dat ik het ooit zo steil heb meegemaakt tijdens de wintercompetitie. Het was wel zeker te rijden, maar dit ging pijn doen!

Zeer enthousiast reed ik na twee rondes verkenning huiswaarts en het kon mij niet snel genoeg zondag zijn...