Na twee weken afwezigheid wegens andere activiteiten was het afgelopen weekend weer eens tijd om de mountainbike van stal te halen om een uurtje te knallen. Jos Feron Cup #9 in Landgraaf gaf de kalender aan, een wedstrijd waar ik al sinds de bekendmaking erg naar had uitgekeken. Een nieuwe ronde voor de competitie op een veelbelovende locatie.
Het Eijkhagenbos, een prachtig hellingbos waar ik geregeld kom dankzij de mooie lus van de vaste mountainbikeroute. Aangelegd en onderhouden door Mountainbikeclub Discovery. Ervan uitgaande dat we de rijrichting van de route zouden aanhouden verwachtte ik een snel parcours met een paar explosieve klimmetjes, lastig gemaakt door vele boomwortels.
Maar mijn parcourskennis kon gelijk de prullenbak in op zaterdagmiddag toen ik tot mijn verbazing hoorde en zag dat de ronde in tegengestelde richting verreden zou worden. Het resultaat was ver boven verwachting, wat een gaaf rondje was dit! De eerste helft van het parcours een grote speeltuin, de tweede helft een soort van langgerekte klim terug naar de finish. Met als toetje een bijna absurd steile helling, 150m voor de streep. Geloof niet dat ik het ooit zo steil heb meegemaakt tijdens de wintercompetitie. Het was wel zeker te rijden, maar dit ging pijn doen!
Zeer enthousiast reed ik na twee rondes verkenning huiswaarts en het kon mij niet snel genoeg zondag zijn...
Het Eijkhagenbos, een prachtig hellingbos waar ik geregeld kom dankzij de mooie lus van de vaste mountainbikeroute. Aangelegd en onderhouden door Mountainbikeclub Discovery. Ervan uitgaande dat we de rijrichting van de route zouden aanhouden verwachtte ik een snel parcours met een paar explosieve klimmetjes, lastig gemaakt door vele boomwortels.
Maar mijn parcourskennis kon gelijk de prullenbak in op zaterdagmiddag toen ik tot mijn verbazing hoorde en zag dat de ronde in tegengestelde richting verreden zou worden. Het resultaat was ver boven verwachting, wat een gaaf rondje was dit! De eerste helft van het parcours een grote speeltuin, de tweede helft een soort van langgerekte klim terug naar de finish. Met als toetje een bijna absurd steile helling, 150m voor de streep. Geloof niet dat ik het ooit zo steil heb meegemaakt tijdens de wintercompetitie. Het was wel zeker te rijden, maar dit ging pijn doen!
Zeer enthousiast reed ik na twee rondes verkenning huiswaarts en het kon mij niet snel genoeg zondag zijn...
Eindelijk was de dag dan aangebroken en was het gespannen thuis wachten om te vertrekken. Aangezien het mooi weer was besloot ik al eerder op de fiets te stappen, wat ook beter was om de zenuwen de baas te worden. Tevens kon ik zo ook nog mooi de finale kijken van de veldrijders, waar Lars Toma opnieuw de winst pakte! Nadat het parcours vrij was maakte ik nog ruim twee verkenningsrondjes en toen was het tijd voor de startopstelling.
Goed uit de startblokken wist ik mijn startpositie te handhaven al waren het Edwin Arts en Jos Jacobs die al gelijk het verschil maakte met de rest. Volgens mij waren hun ook de enige renners die de startklim volledig fietsend konden nemen waardoor hun voorsprong al gelijk fors opliep. Ikzelf kwam in een groepje van een renner of vijf die duidelijk wilde strijden voor plek 3.
Wel merkte ik dat ik met renners voor mij niet optimaal van de afdaling gebruik kon maken en altijd iets moest inhouden.
Toen mezelf dan ook maar op kop gezet en eigen tempo gaan rijden. Voor mijn gevoel wel vroeg in koers, maar wel met succes want alleen Jeroen Dekker kon volgen en we sloegen direct een gat. De race werd nu ook gelijk een stuk leuker toen ik voluit mijn eigen lijnen kon uitkiezen en rijden. Dat maakte het afzien een stuk dragelijker, want wat was het zwaar deze ronde!
Mijn rondetijden bleven strak en ronde na ronde kwam ik dichter bij Jos, nummer twee in koers op dat moment. Met nog drie rondes te gaan had ik hem eindelijk te pakken en kon de strijd om plek 2 beginnen! ..al had ik wel veel energie verbruikt om het gat te dichten. Jeroen had dit slim gespeeld en begon dan ook gelijk aanvallen te plaatsen waar ik niet direct een antwoord op had. Toen ook nog voor mij iemand viel op een wortelstrook verloor ik helemaal de aansluiting en even dacht ik dat alle werk voor niets zou zijn geweest. Zou ik dan nu echt 15 minuten voor het einde alsnog mijn podiumplek verliezen?
Goed uit de startblokken wist ik mijn startpositie te handhaven al waren het Edwin Arts en Jos Jacobs die al gelijk het verschil maakte met de rest. Volgens mij waren hun ook de enige renners die de startklim volledig fietsend konden nemen waardoor hun voorsprong al gelijk fors opliep. Ikzelf kwam in een groepje van een renner of vijf die duidelijk wilde strijden voor plek 3.
Wel merkte ik dat ik met renners voor mij niet optimaal van de afdaling gebruik kon maken en altijd iets moest inhouden.
Toen mezelf dan ook maar op kop gezet en eigen tempo gaan rijden. Voor mijn gevoel wel vroeg in koers, maar wel met succes want alleen Jeroen Dekker kon volgen en we sloegen direct een gat. De race werd nu ook gelijk een stuk leuker toen ik voluit mijn eigen lijnen kon uitkiezen en rijden. Dat maakte het afzien een stuk dragelijker, want wat was het zwaar deze ronde!
Mijn rondetijden bleven strak en ronde na ronde kwam ik dichter bij Jos, nummer twee in koers op dat moment. Met nog drie rondes te gaan had ik hem eindelijk te pakken en kon de strijd om plek 2 beginnen! ..al had ik wel veel energie verbruikt om het gat te dichten. Jeroen had dit slim gespeeld en begon dan ook gelijk aanvallen te plaatsen waar ik niet direct een antwoord op had. Toen ook nog voor mij iemand viel op een wortelstrook verloor ik helemaal de aansluiting en even dacht ik dat alle werk voor niets zou zijn geweest. Zou ik dan nu echt 15 minuten voor het einde alsnog mijn podiumplek verliezen?
Nee, gelukkig niet! Jeroen was inmiddels wel redelijk ver vooruit, maar Jos kon ik een tweede keer terughalen en in de laatste ronde wist ik hem op een steil klimmetje nipt voor te gaan. In de afdaling sloeg ik toen gelijk een gat wat voldoende was om iets ruimte te hebben op slotklim. Maar goed ook, want alweer gingen hier renners ongelukkig van hun fiets waardoor ik opnieuw onnodig tijd verloor.
De laatste 150m tot aan de finish waren wel nog een ware hel ondanks dat ik wist dat de bloemen veilig waren gesteld, al scheelde het niets! Man wat was dat steile stuk in de klim moordend. Zelden zo kapot over de streep gekomen, maar wat was het spannend en wat was het een gave mountainbike wedstrijd daar in het Eijkhagenbos!
Eindresultaat 3e, eerste podium met mijn nieuwe bike en dat bij een wedstrijd waar ik mij echt op had verheugd, top dag dus!
Bij deze ook nogmaals dikke complimenten voor de organisatie en een dankjewel voor alle mensen die ons 13 rondes lang stonden aan te moedigen op die vreselijke pukkel van 25+%. Mooi spektakel. Hopelijk zien we deze ronde in de toekomst terug op de kalender verschijnen, misschien her en der wel nog wat finetunen maar dit is zeker een aanwinst voor de competitie!
De laatste 150m tot aan de finish waren wel nog een ware hel ondanks dat ik wist dat de bloemen veilig waren gesteld, al scheelde het niets! Man wat was dat steile stuk in de klim moordend. Zelden zo kapot over de streep gekomen, maar wat was het spannend en wat was het een gave mountainbike wedstrijd daar in het Eijkhagenbos!
Eindresultaat 3e, eerste podium met mijn nieuwe bike en dat bij een wedstrijd waar ik mij echt op had verheugd, top dag dus!
Bij deze ook nogmaals dikke complimenten voor de organisatie en een dankjewel voor alle mensen die ons 13 rondes lang stonden aan te moedigen op die vreselijke pukkel van 25+%. Mooi spektakel. Hopelijk zien we deze ronde in de toekomst terug op de kalender verschijnen, misschien her en der wel nog wat finetunen maar dit is zeker een aanwinst voor de competitie!
