Vorig jaar miste ik op 9 seconden het podium omdat ik niet meer kon mee sprinten in de laatste 500m voor de finish wegens kramp in beide benen. Zo dicht bij een podiumplaats in een grote wedstrijd was ik nog nooit geweest, daar wilde ik dus revanche voor nemen! De kilometers zaten weer in de benen, het vernieuwde parcours was tweemaal volledig verkend alleen mistte ik dit jaar wel het wedstrijdritme, geen koershardheid. Echter maakte ik mij hier helemaal geen zorgen over want de voorbereiding was gewoon goed. De conditie en vorm minimaal op hetzelfde niveau als vorig jaar.
Daarnaast had ik dit jaar nieuw materiaal ter beschikking, eindelijk een 29-er en mochten we na vijf jaar wachten ook weer eens racen op een kurkdroog BBC-rondje. Het moraal was dus hoger dan ooit! Op tijd samen met mijn vader in Eijsden aangekomen ging ik, uitgebreider dan normaal bij een marathon, losrijden. Wetende hoe hard er altijd gestart word bij deze wedstrijd wilde ik goed opgewarmd zijn. Hierdoor kwam ik uiteindelijk wel wat aan de late kant bij het startvak en stond ik dus vrij ver achteraan in het vak voor de Amateurs.
Nog even kletsen met wat bekenden en toen klonk het startschot voor 110km afzien...
Daarnaast had ik dit jaar nieuw materiaal ter beschikking, eindelijk een 29-er en mochten we na vijf jaar wachten ook weer eens racen op een kurkdroog BBC-rondje. Het moraal was dus hoger dan ooit! Op tijd samen met mijn vader in Eijsden aangekomen ging ik, uitgebreider dan normaal bij een marathon, losrijden. Wetende hoe hard er altijd gestart word bij deze wedstrijd wilde ik goed opgewarmd zijn. Hierdoor kwam ik uiteindelijk wel wat aan de late kant bij het startvak en stond ik dus vrij ver achteraan in het vak voor de Amateurs.
Nog even kletsen met wat bekenden en toen klonk het startschot voor 110km afzien...
De start opzich ging vrij aardig en op de stukken waar het kon werkte ik mij naar voren. Grotendeels zat ik in het wiel of naast Peter van Mil, een trainingsmaatje, maar kon ik voor de rest al niemand meer zien van mijn eigen categorie. Goed of slecht teken, nog geen idee. Bij het indraaien van het weiland net buiten Eijsden was ik vast besloten om nog eens stevig door te trekken om zo nog verder naar voren te geraken, maar helaas koos ik voor de verkeerde lijn. Binnenbocht stond alles vast, terwijl ik Peter buitenom bijna direct door zag rijden.
Hier ging een halve minuut verloren en kon de inhaalslag gaan beginnen. Zonde. Tempo lag zoals verwacht moordend hoog, evenals de hartslag en ik kon maar lastig inhalen. Eenmaal uit de drukte en het deelnemersveld op één lang gerekt lint kreeg ik wel wat overzicht. Conclusie was snel getrokken, ik zat niet daar waar ik wilde zitten. De achterstand was gelukkig wel nog te overzien. Rustig blijven en niet opblazen want de eerste 60km zijn loodzwaar, dit benadrukte Peter ook nogmaals waar ik ondertussen wel weer bij in het wiel was geraakt. Zeker het nieuwe deel door de Voerstreek wat eraan zat te komen was technisch en zwaar, maar wel écht mountainbiken!
Het bereiken van dit gebied kwam dan ook als een verlossing want vanaf toen daalde het gemiddelde eindelijk onder de 30km/u. Nu kwam ook mijn verkenning goed van pas want op de meest technische stukken maakte ik snel posities goed of kon ik als een van de weinige blijven fietsen waar de rest liep. Heerlijk gevoel en de wedstrijdfocus kwam nu ook eindelijk helemaal naar boven. Genieten! Eerste 60 tot 90 minuten was ik schijnbaar toch niet helemaal wakker ofzo...
Hier ging een halve minuut verloren en kon de inhaalslag gaan beginnen. Zonde. Tempo lag zoals verwacht moordend hoog, evenals de hartslag en ik kon maar lastig inhalen. Eenmaal uit de drukte en het deelnemersveld op één lang gerekt lint kreeg ik wel wat overzicht. Conclusie was snel getrokken, ik zat niet daar waar ik wilde zitten. De achterstand was gelukkig wel nog te overzien. Rustig blijven en niet opblazen want de eerste 60km zijn loodzwaar, dit benadrukte Peter ook nogmaals waar ik ondertussen wel weer bij in het wiel was geraakt. Zeker het nieuwe deel door de Voerstreek wat eraan zat te komen was technisch en zwaar, maar wel écht mountainbiken!
Het bereiken van dit gebied kwam dan ook als een verlossing want vanaf toen daalde het gemiddelde eindelijk onder de 30km/u. Nu kwam ook mijn verkenning goed van pas want op de meest technische stukken maakte ik snel posities goed of kon ik als een van de weinige blijven fietsen waar de rest liep. Heerlijk gevoel en de wedstrijdfocus kwam nu ook eindelijk helemaal naar boven. Genieten! Eerste 60 tot 90 minuten was ik schijnbaar toch niet helemaal wakker ofzo...
Na ook de lus door het Onderste Bos goed verteerd te hebben en zonder brokken te maken werd het tijd om een mooi groepje te vinden en opnieuw snelheid te maken. Dit lukte en bij Schweiberg kreeg ik ineens ook weer zicht op een grote groep waarin redelijk veel Amateurs zaten. Daar moest ik bij zien te komen! Binnen één klim en een snel stuk langs de golfbaan leken we het gat gedicht te hebben, mist mijn hele groep toen een afslag. Nog geprobeerd ze terug te roepen maar helaas, ze knalde vol door, verkeerd! Het stuk rondom Gulpen werd toen een hele zware kluif voor mij, niet alleen zag ik de groep voor mij telkens iets verder uitlopen, ook koste het enorm veel kracht in mijn eentje om het tempo hoog te houden.
Ondertussen ook nog in gevecht met iets wat leek op een grote wesp, dat dier vliegt mijn shirt in en steekt mij direct in mijn borst. Bij het eruit halen word ik toen ook nog twee keer in mijn duim gestoken/gebeten, lekker dan!
Nog steeds de pijn van die steken aan het verbijten deed ik nog één laatste poging op de "Koning van Spanje" maar toen ik ineens wind van voren voelde heb ik het opgegeven. Toen verstandig terug eigen tempo gekozen om niet volledig opgeblazen aan de twee helft van de koers te hoeven beginnen. Ondanks dat ik het ook nog even zwaar had op de klim vanuit Billinghuizen/Waterop (klim waar ik altijd tegenop zie), voelde de benen toch nog steeds goed. In Reijmerstock stonden zoals afgesproken mijn ouders met een verse bidon en kon het snelle en relatief vlakke stuk over het plateau beginnen. Echt niet mijn ding maar met een paar goed samenwerkende renners was het best te doen. Vooral Thijs Al maakte vrijwillig een paar lange kopbeurten.
Pas na het rondje bij Bemelen begonnen echt tempoversnellingen te komen en begon het bij mij te kraken. Niet alleen moest ik meer en meer lossen van de groep, ook ergerde ik mij nu echt aan al die makkelijke en vooral te vlakke landwegen, wat een hel! Stoempen, stoempen en nog eens stoempen. Even zag ik het dan ook niet meer zitten en liet het lopen, tot ik op de twee steilere klimmetjes rondom Cadier en Keer wel heel makkelijk wist terug te komen.
Zo vlammen ze met 50 per uur langs je heen op het vlakke, even later peddel je zonder enige extra krachtinspanning weer naast diezelfde renners wanneer het ook maar even bergop gaat. Dit zou nu ook het beeld worden voor de rest van de finale, lossen op het vlakke, terugkomen bergop. Voor de laatste twee klimmen had ik wel een beetje angst, hier schoot namelijk vorig jaar de kramp erin, maar toen het bij de camping "De Bosrand" al goed ging wist ik dat er nog veel mogelijk was.
Bernard Rekko, die mij de gehele wedstrijd door goed had gecoacht, moedigde mij nog één keer aan wat precies genoeg was om op de slotklim nog een keer voluit te gaan.
Hier maakte ik toen nog drie plekken goed binnen mijn eigen categorie en met de sterkste uit die groep kon ik zelfs nog een knappe eindsprint eruit persen voor de finish. Niet dat dit nog iets voor de uitslag uitmaakte, maar het was wel een mooie en vooral waardige afsluiter van deze prachtige, maar vooral zeer zware "Bart Brentjens Challenge".
Ondertussen ook nog in gevecht met iets wat leek op een grote wesp, dat dier vliegt mijn shirt in en steekt mij direct in mijn borst. Bij het eruit halen word ik toen ook nog twee keer in mijn duim gestoken/gebeten, lekker dan!
Nog steeds de pijn van die steken aan het verbijten deed ik nog één laatste poging op de "Koning van Spanje" maar toen ik ineens wind van voren voelde heb ik het opgegeven. Toen verstandig terug eigen tempo gekozen om niet volledig opgeblazen aan de twee helft van de koers te hoeven beginnen. Ondanks dat ik het ook nog even zwaar had op de klim vanuit Billinghuizen/Waterop (klim waar ik altijd tegenop zie), voelde de benen toch nog steeds goed. In Reijmerstock stonden zoals afgesproken mijn ouders met een verse bidon en kon het snelle en relatief vlakke stuk over het plateau beginnen. Echt niet mijn ding maar met een paar goed samenwerkende renners was het best te doen. Vooral Thijs Al maakte vrijwillig een paar lange kopbeurten.
Pas na het rondje bij Bemelen begonnen echt tempoversnellingen te komen en begon het bij mij te kraken. Niet alleen moest ik meer en meer lossen van de groep, ook ergerde ik mij nu echt aan al die makkelijke en vooral te vlakke landwegen, wat een hel! Stoempen, stoempen en nog eens stoempen. Even zag ik het dan ook niet meer zitten en liet het lopen, tot ik op de twee steilere klimmetjes rondom Cadier en Keer wel heel makkelijk wist terug te komen.
Zo vlammen ze met 50 per uur langs je heen op het vlakke, even later peddel je zonder enige extra krachtinspanning weer naast diezelfde renners wanneer het ook maar even bergop gaat. Dit zou nu ook het beeld worden voor de rest van de finale, lossen op het vlakke, terugkomen bergop. Voor de laatste twee klimmen had ik wel een beetje angst, hier schoot namelijk vorig jaar de kramp erin, maar toen het bij de camping "De Bosrand" al goed ging wist ik dat er nog veel mogelijk was.
Bernard Rekko, die mij de gehele wedstrijd door goed had gecoacht, moedigde mij nog één keer aan wat precies genoeg was om op de slotklim nog een keer voluit te gaan.
Hier maakte ik toen nog drie plekken goed binnen mijn eigen categorie en met de sterkste uit die groep kon ik zelfs nog een knappe eindsprint eruit persen voor de finish. Niet dat dit nog iets voor de uitslag uitmaakte, maar het was wel een mooie en vooral waardige afsluiter van deze prachtige, maar vooral zeer zware "Bart Brentjens Challenge".
Toch hield ik in eerste instantie wat gemengde gevoelens over aan deze rit, niet teleurgesteld maar ook zeker niet gelijk tevreden. Ik was immers totaal niet in de buurt van het podium gekomen en het feit dat ik min of meer weer de start had verprutst knaagde ook een beetje. Maar nu een paar dagen later denk ik toch dat ik gewoon tevreden moet zijn met een 12e plaats bij de amateurs. Het deelnemersveld was gewoon sterk en ik over de hele wedstrijd gezien heb ik maximaal gepresteerd. Meer zat er deze dag echt niet in.
In ieder geval sterker gereden dan vorig jaar, meer genoten van het parcours en beter teruggevochten dan in welke wedstrijd dan ook. Volgende jaar een nieuwe kans, drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen...
Uiteraard wel alleen als het weer zo'n droge editie word als deze, want dit was wat mij betreft de mooiste BBC tot nu toe, misschien wel de mooiste ooit!
In ieder geval sterker gereden dan vorig jaar, meer genoten van het parcours en beter teruggevochten dan in welke wedstrijd dan ook. Volgende jaar een nieuwe kans, drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen...
Uiteraard wel alleen als het weer zo'n droge editie word als deze, want dit was wat mij betreft de mooiste BBC tot nu toe, misschien wel de mooiste ooit!
