Mede dankzij mijn klassering vorig jaar, 19e overall, mocht ik dit jaar starten met nummer 11 vanuit de top-box. Dit betekende eens écht helemaal van voren starten. Waar je normaal al erg vroeg in een startvak moet plaatsnemen om een beetje gunstig plekje te vinden kon ik nu tot vlak voor het startschot doen wat mij het beste uitkwam. Wat extra warming-up, nog eens checken of ik alles bij me had, het kon allemaal. Een goede startpositie was immers verzekerd!
Het weer deze dag was perfect, een stralend zonnetje maar zeker niet te warm zoals twee weken eerder in La Reid. Bij het losrijden had ik wel het gevoel dat ik nog niet echt wakker was en mijn hartslag kreeg ik ook niet echt omhoog. De twee voorgaande nachten slecht geslapen door omstandigheden zouden toch geen roet in het eten gaan gooien?
Na ontspannen plaats te hebben genomen in het startvak klonk stipt 09:00uur het startsein en kon de 115km lange rit gaan beginnen. Eerst 300m vlak om vervolgens de startklim op te draaien, 1,4km met een gemiddelde stijgingspercentage van 12%. Ideaal om veel plekken goed te maken, maar je moet er wel gelijk diep voor in het rood gaan.
Echter ik zat al helemaal voorin, enige wat ik hoefde te doen was volgen...
Het weer deze dag was perfect, een stralend zonnetje maar zeker niet te warm zoals twee weken eerder in La Reid. Bij het losrijden had ik wel het gevoel dat ik nog niet echt wakker was en mijn hartslag kreeg ik ook niet echt omhoog. De twee voorgaande nachten slecht geslapen door omstandigheden zouden toch geen roet in het eten gaan gooien?
Na ontspannen plaats te hebben genomen in het startvak klonk stipt 09:00uur het startsein en kon de 115km lange rit gaan beginnen. Eerst 300m vlak om vervolgens de startklim op te draaien, 1,4km met een gemiddelde stijgingspercentage van 12%. Ideaal om veel plekken goed te maken, maar je moet er wel gelijk diep voor in het rood gaan.
Echter ik zat al helemaal voorin, enige wat ik hoefde te doen was volgen...
Zo was het begin van de koers wel even onwennig, geen stress met inhalen en relatief gedoseerd de startklim rijden. Eenmaal boven hing ik een tijdje tussen de kopgroep en een tweede volgende groep in. Niet geheel onprettig want zo had ik goed zicht op de paden wat vooral op de snelle downhills in het begin erg fijn is. Lekker begin alvast al miste ik wel nog een soort van ritme, veel power op de ene klim, weinig op de volgende...
Hierdoor was ik de eerste drie kwartier dan ook niet zo zeker van mijn vorm deze dag totdat er ineens wel een erg leuk groepje renners om mij heen ontstond. Paar toppers vonden aansluiting, maar we pikten ook de eerste afvallers van de kopgroep op. Ineens rij je tussen allemaal mannen die je geregeld in de top-10 ziet eindigen bij grote marathons, zoiets geeft natuurlijk moraal! Zo nu en dan werd er onderling een praatje gemaakt, waardoor het plezier in de rit ook alleen maar toenam.
Hierdoor was ik de eerste drie kwartier dan ook niet zo zeker van mijn vorm deze dag totdat er ineens wel een erg leuk groepje renners om mij heen ontstond. Paar toppers vonden aansluiting, maar we pikten ook de eerste afvallers van de kopgroep op. Ineens rij je tussen allemaal mannen die je geregeld in de top-10 ziet eindigen bij grote marathons, zoiets geeft natuurlijk moraal! Zo nu en dan werd er onderling een praatje gemaakt, waardoor het plezier in de rit ook alleen maar toenam.
Of het nou alleen daardoor kwam durf ik niet te zeggen, maar ineens liep het allemaal wel erg lekker. Bergop ging heel makkelijk en ik verrichte waarschijnlijk het meeste kopwerk van de hele groep. Misschien niet helemaal slim, maar het voelde goed en heb nooit het idee gehad dat ik hier teveel energie aan het verspillen was. Sowieso hield ik mij telkens goed van voren in de groep omdat ik absoluut niet wilde lossen vlak voor de Hoge Venen. Daar wil je echt niet alleen rijden...
De Hoge Venen eenmaal bereikt leek de koers echt te gaan beginnen, tempo ging flink omhoog en ik moest al snel een hand vol renners laten gaan. Met beleid probeerde ik de schade nog zo minimaal mogelijk te houden, maar aangezien we nog niet eens halverwege waren liet ik een deel van de groep gaan. Dit ging wel even heel erg hard bij sommigen. Of, ik kan gewoon echt niet (hard) op het vlakke rijden, dat kan ook.
De Hoge Venen eenmaal bereikt leek de koers echt te gaan beginnen, tempo ging flink omhoog en ik moest al snel een hand vol renners laten gaan. Met beleid probeerde ik de schade nog zo minimaal mogelijk te houden, maar aangezien we nog niet eens halverwege waren liet ik een deel van de groep gaan. Dit ging wel even heel erg hard bij sommigen. Of, ik kan gewoon echt niet (hard) op het vlakke rijden, dat kan ook.
De bevoorrading op 63km naderde nu en deze stond aangestipt om nieuw drinken te pakken. Helaas kwamen hier de andere afstanden bijeen en was het even één grote chaos op de single-track vlak voor de pauzeplek. Kleine opstopping, de groep waarin ik nog zat helemaal uiteen en nog erger, ik had totaal geen zicht meer op mijn directe concurrentie.
Even verging me hierdoor wel een beetje de zin om te koersen, zeker omdat het ook nog echt ver was tot de finish. Maar nu kwam de kracht van de RDHF boven drijven, namelijk de prachtige omgeving en tracks waar ze ons overheen sturen.
Elke klim lijkt beloond te worden met een technische afdaling om je vingers bij af te likken en de 'verbindingsstroken' liegen er ook niet om. Bijna altijd technisch en leuk om te rijden. Puur genieten zoiets en dat merk je dan ook zeker aan de moraal.
Waar ik tijdens de Ardennes Trophy geen enkele energie uit mijn voeding leek te halen, zo weinig eten leek ik nu nodig te hebben. Met nog voldoende eten en drinken op voorraad begon ik veel sneller dan verwacht aan de laatste 25km. Wel de zwaarste kilometers volgens het hoogteprofiel en daarom had ik voor dit stuk ook weer eens enkele gelletjes gereserveerd. Deze had ik netjes op de bovenbuis van mijn frame geplakt en precies op schema open maakte.
Voor mijn gevoel was ik nu echt aan een perfecte marathon bezig en om dit te bevestigen haalde ik ook weer wat renners in die mij op de Hoge Venen nog vrij hard eraf hadden gereden. Gelijk kreeg ik een compliment over het alleen dichtrijden van het gat. Weer een opsteker! Heel eventjes een babbeltje gemaakt met die renner maar toen gelijk ervoor gekozen om door te rijden. Goede keuze want op de klim in de steengroeve kon niemand volgen.
Even verging me hierdoor wel een beetje de zin om te koersen, zeker omdat het ook nog echt ver was tot de finish. Maar nu kwam de kracht van de RDHF boven drijven, namelijk de prachtige omgeving en tracks waar ze ons overheen sturen.
Elke klim lijkt beloond te worden met een technische afdaling om je vingers bij af te likken en de 'verbindingsstroken' liegen er ook niet om. Bijna altijd technisch en leuk om te rijden. Puur genieten zoiets en dat merk je dan ook zeker aan de moraal.
Waar ik tijdens de Ardennes Trophy geen enkele energie uit mijn voeding leek te halen, zo weinig eten leek ik nu nodig te hebben. Met nog voldoende eten en drinken op voorraad begon ik veel sneller dan verwacht aan de laatste 25km. Wel de zwaarste kilometers volgens het hoogteprofiel en daarom had ik voor dit stuk ook weer eens enkele gelletjes gereserveerd. Deze had ik netjes op de bovenbuis van mijn frame geplakt en precies op schema open maakte.
Voor mijn gevoel was ik nu echt aan een perfecte marathon bezig en om dit te bevestigen haalde ik ook weer wat renners in die mij op de Hoge Venen nog vrij hard eraf hadden gereden. Gelijk kreeg ik een compliment over het alleen dichtrijden van het gat. Weer een opsteker! Heel eventjes een babbeltje gemaakt met die renner maar toen gelijk ervoor gekozen om door te rijden. Goede keuze want op de klim in de steengroeve kon niemand volgen.
De rest van de finale verliep toen ook super en zelfs de slotklim kwam ik nu een stuk 'frisser' omhoog als vorig jaar...
Al was Wietse Bosman wel nog een heel stuk frisser, hij zette vlak voor de top een demarrage in waar ik geen antwoord op had. Het stomme was dat ik hem iets eerder nog heel gemakkelijk inhaalde en ik het idee had dat hij een deelnemer was van een andere afstand, niet dus.
Toch kwam ik zeer voldaan over de finish en toen ik een 13e positie zag staan voor mijn naam kon ik het eerst eigenlijk niet eens geloven. Dat het goed gegaan was had ik wel al door, maar zo goed had ik echt niet durven dromen. Twee doelstelling bereikt deze dag, top 20 en onder de 6uur finishen!
Geweldige RDHF voor mij dus dit jaar en verreweg de sterkste marathon die ik ooit heb gereden. Voor een groot deel heb ik dit denk ik wel te danken aan de ideale startpositie, dit maakt toch echt wel een groot verschil. Maar qua conditie mag ik nu ook zeker niet klagen en dit bied veel vertrouwen voor de aankomende serie XC-wedstrijden.
De weg naar het NK 2014, Sittard/Geleen, Landgraaf en dan Noorbeek....
Al was Wietse Bosman wel nog een heel stuk frisser, hij zette vlak voor de top een demarrage in waar ik geen antwoord op had. Het stomme was dat ik hem iets eerder nog heel gemakkelijk inhaalde en ik het idee had dat hij een deelnemer was van een andere afstand, niet dus.
Toch kwam ik zeer voldaan over de finish en toen ik een 13e positie zag staan voor mijn naam kon ik het eerst eigenlijk niet eens geloven. Dat het goed gegaan was had ik wel al door, maar zo goed had ik echt niet durven dromen. Twee doelstelling bereikt deze dag, top 20 en onder de 6uur finishen!
Geweldige RDHF voor mij dus dit jaar en verreweg de sterkste marathon die ik ooit heb gereden. Voor een groot deel heb ik dit denk ik wel te danken aan de ideale startpositie, dit maakt toch echt wel een groot verschil. Maar qua conditie mag ik nu ook zeker niet klagen en dit bied veel vertrouwen voor de aankomende serie XC-wedstrijden.
De weg naar het NK 2014, Sittard/Geleen, Landgraaf en dan Noorbeek....
RSS-feed