Ardennes Trophy 2014 (EBMC #2)

Vorig jaar was deze wedstrijd misschien wel de smerigste rit ooit voor mij, enkel en alleen maar regen en modder, nog koud ook! Dit jaar leek het precies het tegenovergestelde te gaan worden. Tropische temperaturen zowel de dagen voor het event als op de dag zelf. Geweldig dacht ik, eindelijk weer eens écht goed weer voor een marathon!

Bij het inrijden van Theux en even later La Reid werd wel maar al snel duidelijk dat het geen droog en stoffig parcours zou gaan worden deze dag. Onweersbuien hadden hier schijnbaar ook goed huisgehouden in de nacht en je zag dan ook in de bossen dat de paden helemaal uitgespoeld waren. Kon dus tricky gaan worden.

De auto mochten we vervolgens parkeren in een open weiland, vol in de zon! En ondanks dat het pas net iets na 8uur in de ochtend was voelde het nu al warm en benauwd aan. Snel de inschrijving halen, omkleden en losrijden zoveel mogelijk in de schaduw. Eigenlijk nog amper iets gedaan of mijn hartslag was al stukken hoger als normaal en het zweet druppelde al aan alle kanten omlaag.

Gelukkig was de start beneden in het dorp, zo kon ik nog mooi even wat afkoelen bergafwaarts...

Mijn plek in het eerste startvak was vervolgens niet echt lekker, vrij ver achteraan, maar de startklim was lang genoeg en hier kon ik mij makkelijk in positie rijden. Gelijk mee van voren knallen leek mij sowieso geen goede strategie vandaag, als je ergens moet doseren is het wel bij deze marathon. De eerste lus van ruim 20km ging vervolgens prima, lekker tempo erop met een groepje, hartslag redelijk normaal en de modder was ook wel te doen, maar nat en drassig was het zeker op sommige stroken!

Opeens een vreemd geluid aan mijn fiets en een achterwiel wat zowat leek te blokkeren, wat is dit? Zie ik toen mijn reserve binnenbandje tussen met spaken gevlochten. Neem ik extra voorzorgsmaatregelen voor lekke banden (twee extra biba's plus plakkertjes) op dit parcours, houd de tape niet goed moet ik alsnog onnodig stoppen, grrr! Hierdoor alle aansluiting kwijt en alleen verder, achter mij was niemand te bekennen.

Op kilometer 35 begon ik toen voor mijn gevoel al lichtelijk vierkant te draaien, totaal geen ritme of kracht bergop en de zin om echt gas te geven was ook totaal niet meer aanwezig. Was toch wel warm. Waar bleef die eerste bevoorrading?
Met vers drinken en wat eten hoopte ik dat het beter zou gaan, maar niets leek te helpen. Amper het bordje 55km voorbij of ik viel zowat van de fiets bergop. Hoe moet ik dit in godsnaam nog ruim 40km volhouden?

Eindelijk kwam toen het kasteel "Franchimont" in zicht, weer een bevoorrading, weer nieuw en hopelijk koel drinken. Tot mijn verbazing kreeg ik hier ineens uit het niets een aardige 'VIP-behandeling'. Fruit werd aangereikt, bidons werden bijgevuld, nog wat eten werd aangeboden en mijn bril werd zowaar even schoongemaakt. Top, en zoiets geeft natuurlijk wel moraal!

Vanaf toen ging het dan eigenlijk ook wel beter al twijfelde ik nog steeds of ik niet toch voor de 75km 'afkorting' zou kiezen i.p.v. de volledige 100km uit te rijden. Toen de splitsing er eenmaal aankwam keek ik naar het bord, maar de automatische piloot stuurde toch richting de volledige ronde, niks afkorten. Hier kreeg ik natuurlijk al snel spijt van en begon mij langzaam ook af te vragen waarom ik dit eigenlijk doe. Daarbij was ook nog eens helemaal zeker ervan dat ik deze marathon nooit meer zou rijden.

Wat een ellende dat oneindig klimmen, eventjes dalen, en weer klimmen. De ene klim nog langer en steiler dan de andere...

Meer en meer renners van andere afstanden kwam ik nu ook tegen, maar het gros liep of stopte er maar helemaal mee en namen een rustpauze ergens in de schaduw. Zo bleef ik dus maar in mijn eentje wat aanploeteren en ik had geen idee of ik nou snel of langzaam was. Gevoelsmatig liep het in ieder geval voor geen meter.

Vlak voor de laatste bevoorrading (86km), eentje die ik eigenlijk wilde overslaan, haalde ik eindelijk weer wat renners in waarmee ik in het begin had samen gereden. Ok, bij hun liep het dus ook niet, of althans ze zijn niet sneller als mij. Dit gaf ook weer moraal en aangezien ik de laatste 10km vrij goed ken wist ik tevens wat ons nog te wachten stond.

Ik liet mij dus niet gek maken en doseerde op de eerste beklimmingen die kwamen nog wat en verloor hierdoor wel weer even wat directe concurrenten uit het zicht. Maar zo hield ik wel nog mooi wat over voor de redelijk lange slotklim tot aan de finish en deze keuze bleek snel de juiste te zijn geweest. Hier maakte ik namelijk toch nog wat plaatsen goed en na 5uur en 16minuten zat deze bijna 'helse' tocht er eindelijk op. Total loss!!

De cola na de eindstreep, gesponsord door de familie Toma, was echt een geschenk uit de hemel. Als je dan ook nog ziet dat je 27e bent geworden ben je het afzien toch bijna weer meteen vergeten en is het uiteindelijk niet eens zo heel slecht gegaan zoals ik wel dacht tijdens de rit. Tijden niet zo kapot geweest tijdens en na een rit, maar de omstandigheden waren schijnbaar toch wel erg extreem. Mooi weer is fijn, maar het kan dus ook TE zijn moet ik nu toegeven...

Nu een kleine twee weekjes 'rust', en dan is het weer tijd voor Malmedy. Raid des Hautes Fagnes, 115km ritje!