Team 'Mot Kinne' voor de start...
Maandagochtend ging de wekker zoals gewoonlijk, alleen nu niet voor te gaan werken maar om te gaan racen.. Opeens is zo’n maandagmorgen een stuk aangenamer ondanks dat ik toch wel erg slaperig wakker werd omdat ik slecht geslapen had.
Na een snel ontbijt de auto ingeladen en richting Meerssen gereden waar de rit verder ging met de bus van familie Rekko. De heenreis verliep voorspoedig alleen toen we de snelweg verlieten namen we een verkeerd afslag waardoor we effe de verkeerde kant op aan het rijden waren.
Toch enigszins optijd kwamen we aan en gingen gelijk inschrijven maar eerst werden we nog in alle enthousiasme door Winand verwelkomt. Peter Huntjens en Lars Toma trof ik daarna ook nog bij de inschrijvingen wat dus betekende dat er weer een leuk groepje bekenden aan de start stond.
En zo gingen we van start om 10:00uur voor een XC-wedstrijd van 45km…
Na een snel ontbijt de auto ingeladen en richting Meerssen gereden waar de rit verder ging met de bus van familie Rekko. De heenreis verliep voorspoedig alleen toen we de snelweg verlieten namen we een verkeerd afslag waardoor we effe de verkeerde kant op aan het rijden waren.
Toch enigszins optijd kwamen we aan en gingen gelijk inschrijven maar eerst werden we nog in alle enthousiasme door Winand verwelkomt. Peter Huntjens en Lars Toma trof ik daarna ook nog bij de inschrijvingen wat dus betekende dat er weer een leuk groepje bekenden aan de start stond.
En zo gingen we van start om 10:00uur voor een XC-wedstrijd van 45km…
'Mot Kinne' in actie!
De start verliep over een niet al te steile asfaltklim die overging in een landweg die richting het bos liep. In het begin kon ik nog redelijk wat renners inhalen en naar voren rijden, maar toen ik richting de landweg keek zag ik dat het peloton al een lange lus was en er dus nog een lange weg te gaan was naar voren.
Eenmaal zelf rijdend op het onverharde werd het zicht slechter en slechter, een grote STOF-wolk was het! Hierdoor zag je obstakels voor je veels te laat of helemaal niet wat het rijden wel spannend maakte, maar echt veel schoot je er niet mee ook.
Gelukkig maakte de fiets van Gène wel een apart geluid waardoor ik wel constant wist dat hij in de buurt reed, zonder dat ik hem zag. Bovenaan de eerste klim moest er linksaf geslagen worden een single-track strook op, maar op de een of andere manier sla ik rechtsaf. Resultaat, omkeren en toezien hoe een grote groep renners mij weer voorbij rijdt en ook Gène toch wel een redelijk stuk voor komt te liggen. Het tempo valt nu ook nog eens stil en inhalen lukt niet echt tussen al die boompjes. Pas bij een volgend breed bospad dat redelijk bergop gaat zie ik kans om weer bij mijn teammaatje aan te sluiten.
De eerste lus zit er nu bijna op al moeten we eerst nog een hele lange en vooral snelle afdalingen zien te overleven, en met de hoeveelheid gestrande renners langs de kant met lekke banden vreesde ik ook het ergste voor mijn eigen banden.
Gelukkig kwam ik onder zonder ‘band-scheuren’ en reed op een lekker tempo door, de eerste 20km zaten er nu op en eigenlijk voelde ik me best goed dus ik verwachte nog wel een mooie tweede ronde te kunnen gaan rijden want 20km heb ik altijd wel nodig om echt op gang te komen.
Bij het indraaien van de start/finish-straat zag ik tot mijn verbazing dat er zelfs een gat achter mij was ontstaan en begon ik dus alleen aan de vrij lange klim richting het bos. Aan de bosrand verscheen toen opeens Peter Huntjens in zicht en ik probeerde wat te versnellen om misschien bij hem te kunnen geraken. Maar in plaats van te versnellen leek ik eerder te vertragen. Enige optie was iets lichter schakelen en effe wat te eten in de hoop snel over het dipje heen te komen. Maar nog voor ik bovenaan de klim was hoorde ik weer een krakende fiets achter mij verschijnen, wat maar één ding kon betekenen..
En jawel hoor, Gène zat gewoon weer bij me in het wiel en vroeg gelijk: “Je hebt toch niet op mij gewacht hè?”, waarop ik eerlijk antwoordde “nee”.
Meteen nam hij over en effe dacht ik dat hij mijn rit kon gaan redden, want zijn tempo lag toch stuk hoger en hij leek vooral makkelijker constant te kunnen doorrijden. Een tijdje leek ik hem goed te kunnen volgen tot opeens de steilste beklimming van de rit voor ons opdoemde, en toen kraakte het toch echt bij mezelf en moest passen.
De enige renner die het tempo kon blijven volgen was Dion Gilessen, en de rest schakelde net als ik terug naar een akelig klein verzet en peddelde op wandeltempo naar boven.
Wat daarna qua parcours nog volgende waren zeer hobbelige single-tracks, een paar vlotte afdalingen (waar nog 4 renners onderuit gingen vlak voor mij) en een laatste asfaltklimmetje. Tussendoor mochten we ook nog een vrij rood beekje doorkruisen, wat altijd leuk is, zeker bij zo’n droge rit als vandaag.
Eenmaal zelf rijdend op het onverharde werd het zicht slechter en slechter, een grote STOF-wolk was het! Hierdoor zag je obstakels voor je veels te laat of helemaal niet wat het rijden wel spannend maakte, maar echt veel schoot je er niet mee ook.
Gelukkig maakte de fiets van Gène wel een apart geluid waardoor ik wel constant wist dat hij in de buurt reed, zonder dat ik hem zag. Bovenaan de eerste klim moest er linksaf geslagen worden een single-track strook op, maar op de een of andere manier sla ik rechtsaf. Resultaat, omkeren en toezien hoe een grote groep renners mij weer voorbij rijdt en ook Gène toch wel een redelijk stuk voor komt te liggen. Het tempo valt nu ook nog eens stil en inhalen lukt niet echt tussen al die boompjes. Pas bij een volgend breed bospad dat redelijk bergop gaat zie ik kans om weer bij mijn teammaatje aan te sluiten.
De eerste lus zit er nu bijna op al moeten we eerst nog een hele lange en vooral snelle afdalingen zien te overleven, en met de hoeveelheid gestrande renners langs de kant met lekke banden vreesde ik ook het ergste voor mijn eigen banden.
Gelukkig kwam ik onder zonder ‘band-scheuren’ en reed op een lekker tempo door, de eerste 20km zaten er nu op en eigenlijk voelde ik me best goed dus ik verwachte nog wel een mooie tweede ronde te kunnen gaan rijden want 20km heb ik altijd wel nodig om echt op gang te komen.
Bij het indraaien van de start/finish-straat zag ik tot mijn verbazing dat er zelfs een gat achter mij was ontstaan en begon ik dus alleen aan de vrij lange klim richting het bos. Aan de bosrand verscheen toen opeens Peter Huntjens in zicht en ik probeerde wat te versnellen om misschien bij hem te kunnen geraken. Maar in plaats van te versnellen leek ik eerder te vertragen. Enige optie was iets lichter schakelen en effe wat te eten in de hoop snel over het dipje heen te komen. Maar nog voor ik bovenaan de klim was hoorde ik weer een krakende fiets achter mij verschijnen, wat maar één ding kon betekenen..
En jawel hoor, Gène zat gewoon weer bij me in het wiel en vroeg gelijk: “Je hebt toch niet op mij gewacht hè?”, waarop ik eerlijk antwoordde “nee”.
Meteen nam hij over en effe dacht ik dat hij mijn rit kon gaan redden, want zijn tempo lag toch stuk hoger en hij leek vooral makkelijker constant te kunnen doorrijden. Een tijdje leek ik hem goed te kunnen volgen tot opeens de steilste beklimming van de rit voor ons opdoemde, en toen kraakte het toch echt bij mezelf en moest passen.
De enige renner die het tempo kon blijven volgen was Dion Gilessen, en de rest schakelde net als ik terug naar een akelig klein verzet en peddelde op wandeltempo naar boven.
Wat daarna qua parcours nog volgende waren zeer hobbelige single-tracks, een paar vlotte afdalingen (waar nog 4 renners onderuit gingen vlak voor mij) en een laatste asfaltklimmetje. Tussendoor mochten we ook nog een vrij rood beekje doorkruisen, wat altijd leuk is, zeker bij zo’n droge rit als vandaag.
Ik kon nog lachen na de finish...
In de laatste kilometers leek het ook allemaal weer te lopen en ik zette dan ook aan waar nog kon. Helaas was dit niet meer voldoende om het gat naar Gène dicht te rijden, en kwam ik uiteindelijk 0:30sec. achter hem over de finish in een tijd van 01:56:45uur.
De rest van de bekenden stonden toen alweer uitgebreid hun wedstrijdverslag te doen, en toen ze mij aan zagen komen hadden ze eigenlijk allemaal gelijk dezelfde vraag:
“Waar bleef jij nou de hele rit?”.
Echt een antwoord hierop had ik niet. Want waren het toch de kilometers op zondag waardoor ik minder hard heb kunnen rijden? ..of het slecht slapen van te voren of had ik gewoon een mindere dag. En als je achteraf kijkt hoe hard er is gereden en hoe klein de verschillen zijn heb ik volgens mij helemaal niet zo slecht gereden, alleen een 50e plek overal doet misschien wel anders vermoeden.
Uiteindelijk toch een leuke koers en ochtend gehad, en dat is het belangrijkste...
Al denk ik dat het nu verstandig is om goed mijn rust te pakken zodat er vrijdag tot zondag wel vol gas gereden kan worden in Houffalize!
De rest van de bekenden stonden toen alweer uitgebreid hun wedstrijdverslag te doen, en toen ze mij aan zagen komen hadden ze eigenlijk allemaal gelijk dezelfde vraag:
“Waar bleef jij nou de hele rit?”.
Echt een antwoord hierop had ik niet. Want waren het toch de kilometers op zondag waardoor ik minder hard heb kunnen rijden? ..of het slecht slapen van te voren of had ik gewoon een mindere dag. En als je achteraf kijkt hoe hard er is gereden en hoe klein de verschillen zijn heb ik volgens mij helemaal niet zo slecht gereden, alleen een 50e plek overal doet misschien wel anders vermoeden.
Uiteindelijk toch een leuke koers en ochtend gehad, en dat is het belangrijkste...
Al denk ik dat het nu verstandig is om goed mijn rust te pakken zodat er vrijdag tot zondag wel vol gas gereden kan worden in Houffalize!
