Vlak voor de start met vlnr: Winand, Fabian, Ik en Peter.
Na de Specialized Toertocht afgelopen weekend was het nu tijd voor de eerste rit van het nieuwe seizoen met wedstrijdelement. De traditionele opening van het marathon-seizoen in Sart Tilman stond namelijk op de planning in de vorm van een 55km lange chronorit met massastart.
In 2009 stond ik hier ook al aan de start, al zag het hoogteprofiel van dit jaar er toch een stuk uitdagender uit, wat uiteraard alleen maar leuker is. Nog een verschil met voorgaande keer was dat er nu veel meer getraind was, en er meer bekenden (o.a. mijn trainingsgenoten) van start zouden gaan waardoor de verwachting dus vrij hoog waren.
Zoals gewoonlijk bij marathons is het altijd vroeg uit de veren, maar had ik deze keer het geluk dat ik niet zelf hoefde te rijden met de auto want mijn vader had aangeboden om mij te brengen naar de start, wat wel zo relax was!
Dit was overigens gedaan om na afloop nog met de fiets huiswaarts te kunnen zoals we van te voren afgesproken was.
Alles verliep vlekkeloos deze ochtend en ik stond dan ook ruim op tijd in Sart Tilman voor de inschrijving, en niet veel later sloten ook al de nodige bekenden aan in de rij om zichzelf van een startbewijs te voorzien. Ondanks het mooie weer was het wel nog flink koud waardoor ik besloot om maar wat langer in de auto te blijven zitten ipv te gaan warm-rijden.
Kwartier voor de start toch nog ff een klein stukje gefietst, meer als materiaal-check dan als warming-up, om vervolgens de rest op te zoeken in de buurt van het startvak.
Amper een minuut voor de start schoven we aan in de laatste rij renners en klonk het startschot vrijwel direct...
In 2009 stond ik hier ook al aan de start, al zag het hoogteprofiel van dit jaar er toch een stuk uitdagender uit, wat uiteraard alleen maar leuker is. Nog een verschil met voorgaande keer was dat er nu veel meer getraind was, en er meer bekenden (o.a. mijn trainingsgenoten) van start zouden gaan waardoor de verwachting dus vrij hoog waren.
Zoals gewoonlijk bij marathons is het altijd vroeg uit de veren, maar had ik deze keer het geluk dat ik niet zelf hoefde te rijden met de auto want mijn vader had aangeboden om mij te brengen naar de start, wat wel zo relax was!
Dit was overigens gedaan om na afloop nog met de fiets huiswaarts te kunnen zoals we van te voren afgesproken was.
Alles verliep vlekkeloos deze ochtend en ik stond dan ook ruim op tijd in Sart Tilman voor de inschrijving, en niet veel later sloten ook al de nodige bekenden aan in de rij om zichzelf van een startbewijs te voorzien. Ondanks het mooie weer was het wel nog flink koud waardoor ik besloot om maar wat langer in de auto te blijven zitten ipv te gaan warm-rijden.
Kwartier voor de start toch nog ff een klein stukje gefietst, meer als materiaal-check dan als warming-up, om vervolgens de rest op te zoeken in de buurt van het startvak.
Amper een minuut voor de start schoven we aan in de laatste rij renners en klonk het startschot vrijwel direct...
De start verliep opvallend chaotisch moet ik zeggen waardoor ik al snel de groep mensen kwijt was waarmee ik van start was gegaan. Zo ging er bijvoorbeeld gelijk bij de start al iemand tegen de vlakte die schijnbaar zijn ketting over trapte en overal zag ik mensen over de stoep of door de berm rijden om maar voorin te geraken. Zelf kon ik niet veel mensen inhalen omdat er simpelweg geen vaart in kwam bij mij, een degelijke warming-up was dus toch wel zo slim geweest...
Eenmaal in de bossen begon ik wel beetje bij beetje wat renners in te halen en had ik het idee dat het zowel bergop als bergaf, over de toch wel glibberige paden, best aardig ging. Helaas was dit gevoel maar van korte duur, want al snel begon mijn maag aardig tegen te sputteren en moest ik gelijk temporiseren om niet helemaal slecht te worden.
Een geluk was wel dat ik opeens Peter van Mil voor me zag rijden waarbij ik zowaar kon aansluiten, maar ook bij hem liep het niet lekker op dat moment door pijn in zijn rug. De mannen voorin waren reeds al lang uit het zicht verdwenen dus we besloten het wat rustiger aan te doen, al liet het parcours dit niet helemaal toe omdat de beklimmingen zich toch snel achter elkaar opvolgende.
Eenmaal in de bossen begon ik wel beetje bij beetje wat renners in te halen en had ik het idee dat het zowel bergop als bergaf, over de toch wel glibberige paden, best aardig ging. Helaas was dit gevoel maar van korte duur, want al snel begon mijn maag aardig tegen te sputteren en moest ik gelijk temporiseren om niet helemaal slecht te worden.
Een geluk was wel dat ik opeens Peter van Mil voor me zag rijden waarbij ik zowaar kon aansluiten, maar ook bij hem liep het niet lekker op dat moment door pijn in zijn rug. De mannen voorin waren reeds al lang uit het zicht verdwenen dus we besloten het wat rustiger aan te doen, al liet het parcours dit niet helemaal toe omdat de beklimmingen zich toch snel achter elkaar opvolgende.
Rond kilometer 20 leek mijn maag weer tot rust te komen en besloot ik aan te sluiten bij enkele renners die ons zojuist voorbij reden. Dit was volgens mij wel een juist beslissing want er volgde een snel stuk parcours waar het wel zo fijn is om in een groepje te rijden.
Helaas kwam aan deze tempoversnelling ook snel een einde voor mij want er schoot opeens uit het niets een tak dwars door mijn achter-derailleur, alsof Robin Hood in de bossen zat zo perfect stak ie erin.. Gelijk in remmen dus want ik vreesde het ergste voor mijn net nieuwe X.0-derrie.
Stom verbaasd was ik dan ook dat alles nog heel en recht was, alleen het verwijderen van de 'pijl' was wel nog ff een klusje..
Snel vervolgde ik dus mijn weg in de hoop nog aansluiting te kunnen krijgen bij Peter, en gelukkig zag ik na twee bochten al dat hij rustig aan deed en op mij wachtte, nogmaals bedankt! Zo zaten we dus weer met z'n tweeën en zagen we de rit nu meer als een training dan een koers.
Wel wist hij het opeens ff spannend te maken door flink te gaan slingeren voor me in een erg gladde afdaling waar het zicht slecht was door de zon... Zelf raakte ik hierdoor ook in een slip en kwam zo gelijk buiten de ideale lijn te zitten en ik dacht dan ook dat we een schuiver gingen maken. Nog net op tijd, en met behulp van een voet in de berm van de holleweg kon het evenwicht en de snelheid gecontroleerd worden waardoor een valpartij ternauwernood voorkomen werd.
Toch nam ik de daarop volgende serieuze afdaling weer met genoeg zelfvertrouwen, ook al lag er nog meer blubber op het bospad als daar waar we bijna onderuit waren gegaan. Gelijk na deze vrij lange afdaling doemde er een steile beklimming op bezaaid met losse stenen, en door al de modder die zich had opgehoopt happerde de ketting voren toch wel effe, en dat met nieuw materiaal.. Laatste meters moest ik jammer genoeg dan ook lopen maar beter dat als met een chainsuck je ketting vernielen.
Even later aangekomen bij de laatste controle post besloot ik om nog snel wat koekjes te pakken, die ik snel wegwerkte met een flinke slok drinken omdat ze nogal droog waren, en vervolgde mijn rit..
Echter in plaats van fietsend verder te gaan moesten we noodgedwongen een stuk aan de wandel door een veldweg/weiland dat één groot modderbad was, en zelfs plaatselijk lopend bijna niet te doen...
En alsof dit nog niet genoeg was merkte ik dat mijn maag opnieuw volledig onderste boven ging, en dit keer nog erger als in het begin van de rit. Het slot van de rit werd zo dus opnieuw flink afzien, terwijl ik normaal in de laatste kilometers altijd sterk rij.
Was dan ook erg opgelucht toen de wielen het asfalt in Sart Tilman op rolden en het spandoek finish in zicht was..
Ik besloot zelfs nog ff de sprint aan te gaan met Peter toen om zo toch met een glimlach te kunnen finishen, ook al kwam ik net 2 seconden te kort. Toch was ik verre van tevreden want ik het klokje stopte op 02:35:46 terwijl onder de 02:30:00 mijn doel was aan het begin...
Uiteindelijk was het wel een leuke rit maar over het resultaat ben ik zoals zojuist al gezegd ietwat teleurgesteld.
Helaas kwam aan deze tempoversnelling ook snel een einde voor mij want er schoot opeens uit het niets een tak dwars door mijn achter-derailleur, alsof Robin Hood in de bossen zat zo perfect stak ie erin.. Gelijk in remmen dus want ik vreesde het ergste voor mijn net nieuwe X.0-derrie.
Stom verbaasd was ik dan ook dat alles nog heel en recht was, alleen het verwijderen van de 'pijl' was wel nog ff een klusje..
Snel vervolgde ik dus mijn weg in de hoop nog aansluiting te kunnen krijgen bij Peter, en gelukkig zag ik na twee bochten al dat hij rustig aan deed en op mij wachtte, nogmaals bedankt! Zo zaten we dus weer met z'n tweeën en zagen we de rit nu meer als een training dan een koers.
Wel wist hij het opeens ff spannend te maken door flink te gaan slingeren voor me in een erg gladde afdaling waar het zicht slecht was door de zon... Zelf raakte ik hierdoor ook in een slip en kwam zo gelijk buiten de ideale lijn te zitten en ik dacht dan ook dat we een schuiver gingen maken. Nog net op tijd, en met behulp van een voet in de berm van de holleweg kon het evenwicht en de snelheid gecontroleerd worden waardoor een valpartij ternauwernood voorkomen werd.
Toch nam ik de daarop volgende serieuze afdaling weer met genoeg zelfvertrouwen, ook al lag er nog meer blubber op het bospad als daar waar we bijna onderuit waren gegaan. Gelijk na deze vrij lange afdaling doemde er een steile beklimming op bezaaid met losse stenen, en door al de modder die zich had opgehoopt happerde de ketting voren toch wel effe, en dat met nieuw materiaal.. Laatste meters moest ik jammer genoeg dan ook lopen maar beter dat als met een chainsuck je ketting vernielen.
Even later aangekomen bij de laatste controle post besloot ik om nog snel wat koekjes te pakken, die ik snel wegwerkte met een flinke slok drinken omdat ze nogal droog waren, en vervolgde mijn rit..
Echter in plaats van fietsend verder te gaan moesten we noodgedwongen een stuk aan de wandel door een veldweg/weiland dat één groot modderbad was, en zelfs plaatselijk lopend bijna niet te doen...
En alsof dit nog niet genoeg was merkte ik dat mijn maag opnieuw volledig onderste boven ging, en dit keer nog erger als in het begin van de rit. Het slot van de rit werd zo dus opnieuw flink afzien, terwijl ik normaal in de laatste kilometers altijd sterk rij.
Was dan ook erg opgelucht toen de wielen het asfalt in Sart Tilman op rolden en het spandoek finish in zicht was..
Ik besloot zelfs nog ff de sprint aan te gaan met Peter toen om zo toch met een glimlach te kunnen finishen, ook al kwam ik net 2 seconden te kort. Toch was ik verre van tevreden want ik het klokje stopte op 02:35:46 terwijl onder de 02:30:00 mijn doel was aan het begin...
Uiteindelijk was het wel een leuke rit maar over het resultaat ben ik zoals zojuist al gezegd ietwat teleurgesteld.
Fiets aan schoonmaken voor de rit terug naar huis.
De reden van het slecht zijn hou ik achteraf op te sterk aangelengde citroen-sportdrank.. Het mindere zure drinken uit de andere bidon zorgde namelijk tijdens de rit en op de terugweg na afloop voor geen problemen.
Het fietsend naar huis gaan na een 'marathon' was trouwens wel een aparte ervaring, lange tijd reed ik dan ook met het gevoel iets te zijn vergeten in de vorm van een auto.. ;)
Na 70km extra kwam ik wel zeer voldoen thuis en voelde ik me eigenlijk nog vrij fris ook, wat mij wel een goed gevoel gaf over de huidige staat van mijn conditie.
Nu op naar komende zondag, dan start ik in Andenne...
Het fietsend naar huis gaan na een 'marathon' was trouwens wel een aparte ervaring, lange tijd reed ik dan ook met het gevoel iets te zijn vergeten in de vorm van een auto.. ;)
Na 70km extra kwam ik wel zeer voldoen thuis en voelde ik me eigenlijk nog vrij fris ook, wat mij wel een goed gevoel gaf over de huidige staat van mijn conditie.
Nu op naar komende zondag, dan start ik in Andenne...
