"Sinds 2010 heeft Rapha elk jaar een feestelijke fietschallenge gepland: vijfhonderd kilometer tussen kerstavond en oudejaarsavond. De #Festive500 is in het zuiden van Engeland gestart, maar is de afgelopen 10 jaar tot een mondiale challenge uitgegroeid. Samen hebben we meer dan 130 miljoen kilometer gereden en de challenge is inmiddels een overgangsritueel voor wielrenners geworden. In 2020 viert de challenge zijn elfde verjaardag en introduceren we meer manieren dan ooit om de afstand tijdens de feestelijke periode te voltooien." - Rapha Strava Club
In alle voorgaande jaren nooit deelgenomen aan dit event. Of het was niet te combineren met de winterwedstrijden, of ik was simpelweg niet voldoende actief op de fiets in deze periode van het jaar. Maar juist dit soort evenementen zijn in zo'n vreemd jaar als 2020 een zeer welkome afleiding. En daarbij ook gewoon prima uitvoerbaar ondanks alle maatregelen en semi-lockdown omstandigheden.
Mijn eerste concept was de challenge uitrijden in twee dagen met een off- en een onroad etappe. Alleen met de hoeveelheid neerslag de laatste tijd werd het offroad plan al snel geschrapt. En de twee ritten heb ik uiteindelijk nog gewijzigd in drie. De uren op de fiets in het donker waren mij toch eigenlijk iets aan de hoge kant. Zoals gewoonlijk wilde ik al mijn ritten conditioneel uitdagend maken en voorzien van voldoende avontuur. Telkens opzoek blijven gaan naar nieuwe paden, wegen en plaatsen.
De routes klaar, nu enkel nog een paar dagen werken en dan kon het feest beginnen. Mijn eerste rit zou ik wel pas op vrijdag de 25e rijden, Eerste kerstdag. De 24e wilde ik eerst eens lekker uitslapen, uitrusten van het drie weken overwerken en het materiaal tip-top in orde maken.
Maar als dan het woordje sneeuw valt kan wat mij betreft de wekker niet snel genoeg gaan voor de eerste etappe...
In alle voorgaande jaren nooit deelgenomen aan dit event. Of het was niet te combineren met de winterwedstrijden, of ik was simpelweg niet voldoende actief op de fiets in deze periode van het jaar. Maar juist dit soort evenementen zijn in zo'n vreemd jaar als 2020 een zeer welkome afleiding. En daarbij ook gewoon prima uitvoerbaar ondanks alle maatregelen en semi-lockdown omstandigheden.
Mijn eerste concept was de challenge uitrijden in twee dagen met een off- en een onroad etappe. Alleen met de hoeveelheid neerslag de laatste tijd werd het offroad plan al snel geschrapt. En de twee ritten heb ik uiteindelijk nog gewijzigd in drie. De uren op de fiets in het donker waren mij toch eigenlijk iets aan de hoge kant. Zoals gewoonlijk wilde ik al mijn ritten conditioneel uitdagend maken en voorzien van voldoende avontuur. Telkens opzoek blijven gaan naar nieuwe paden, wegen en plaatsen.
De routes klaar, nu enkel nog een paar dagen werken en dan kon het feest beginnen. Mijn eerste rit zou ik wel pas op vrijdag de 25e rijden, Eerste kerstdag. De 24e wilde ik eerst eens lekker uitslapen, uitrusten van het drie weken overwerken en het materiaal tip-top in orde maken.
Maar als dan het woordje sneeuw valt kan wat mij betreft de wekker niet snel genoeg gaan voor de eerste etappe...
Etappe 1 - Gileppe / Baraque Michel
Bij vertrek waren de wegen zo goed als droog, niet verwacht, wel zo fijn. Alleen nog niet goed en wel de grens over of het begon te ijzelen. Wat vervolgens over ging in een stevige regenbui tot aan Limbourg. Zeiknat kwam ik aan bij het meer van Gileppe. Gelukkig deed de net nieuwe winterbroek zijn werk voortreffelijk, evenals de volledig waterdichte rubberen overschoenen. "Slecht weer bestaat niet, wel slechte kleding", toch? ;-)
Eenmaal offroad kon het genieten van de natuur beginnen, wat een omgeving, wat een omstandigheden! Sterk golvende riviertjes, overal 'watervalletjes', nog steeds een overvloed aan herfstkleuren en al een dun zichtbaar laagje sneeuw. Eigenlijk mooier dan de zomer dit. Ondertussen fietste ik wel constant door het smeltwater afkomstig van de Hoge Venen. Maar het euforische gevoel die deze epische omstandigheden opwekten is zo mooi en doen je eigenlijk de kou snel vergeten. Helemaal zolang je kunt blijven trappen in steigende lijn.
Tuurlijk was het een aanslag op zowel de fiets als mijn lichaam, maar ik had dit voor geen goud willen missen. Stoppen voor het maken van foto's was overigens iets minder aangenaam...
Eenmaal offroad kon het genieten van de natuur beginnen, wat een omgeving, wat een omstandigheden! Sterk golvende riviertjes, overal 'watervalletjes', nog steeds een overvloed aan herfstkleuren en al een dun zichtbaar laagje sneeuw. Eigenlijk mooier dan de zomer dit. Ondertussen fietste ik wel constant door het smeltwater afkomstig van de Hoge Venen. Maar het euforische gevoel die deze epische omstandigheden opwekten is zo mooi en doen je eigenlijk de kou snel vergeten. Helemaal zolang je kunt blijven trappen in steigende lijn.
Tuurlijk was het een aanslag op zowel de fiets als mijn lichaam, maar ik had dit voor geen goud willen missen. Stoppen voor het maken van foto's was overigens iets minder aangenaam...
Het offroad gedeelte van deze route was zeer gravel-event waardig, al was een afdaling misschien net een tikkeltje te ruig en technisch. Heel veel losse stenen en beneden aan uitkomen bij een river-crossing die ik echt niet kon nemen met de gravelbike. Door het water stappen was geen optie dus even een stuk terug moeten rijden en opzoek naar een oversteek plaats. Een met sneeuw bedekt bruggetje. Nou, het onderdeel avontuur kon bij deze alvast afgevinkt worden.
Vlak na het keerpunt het wel heel even koud gehad in de afdaling richting het meer van Eupen. Nat, geen inspanning leveren, hoge snelheid. Ja dan koel je snel af. De eerst volgende hellingen toen maar even flink doorgetrapt en ik had het zowaar snel terug warm. Ook mijn voeten. Lucky me!
Op de super modderige paden richting het Drielandenpunt kwam vervolgens het zonnetje uit. Dat voelt dan gelijk zo lekker en zorgde voor een zeer aangenaam en voldaan slot van deze eerste etappe. Wel net te laat voor het kerst-diner vanwege al het schoonmaak werk, was nog wel vroeg gestart, maar een super geslaagde eerste rit en nu al zin in dag twee!
Vlak na het keerpunt het wel heel even koud gehad in de afdaling richting het meer van Eupen. Nat, geen inspanning leveren, hoge snelheid. Ja dan koel je snel af. De eerst volgende hellingen toen maar even flink doorgetrapt en ik had het zowaar snel terug warm. Ook mijn voeten. Lucky me!
Op de super modderige paden richting het Drielandenpunt kwam vervolgens het zonnetje uit. Dat voelt dan gelijk zo lekker en zorgde voor een zeer aangenaam en voldaan slot van deze eerste etappe. Wel net te laat voor het kerst-diner vanwege al het schoonmaak werk, was nog wel vroeg gestart, maar een super geslaagde eerste rit en nu al zin in dag twee!
Etappe 2 - Ruhrsee / Monschau
Etappe 2, zien of er in de Eifel ook sneeuw ligt. Rondje Ruhrsee met een twist, eindelijk eens van de bekende wegen af. Alleen was ik niet zeker in hoeverre ik hersteld zou zijn van de rit van gisteren en wat de gevoelstemperatuur vandaag zou zijn. Rollesbroich rechtsaf voor een ingekort rondje, linksaf voor het volledige avontuur.
Avond ervoor alles perfect voorbereid en omdat ik verder geen 'kerst-verplichtingen' meer had besloot ik een uurtje langer te slapen. Voor de zekerheid wel maar lampjes mee. De temperatuur was ok net boven 0, maar de wind maakte het toch best onaangenaam. Wel mooi droog en blauwe lucht. Dat beloofde wat!
Al snel had ik door dat ik super benen had dus aan afkorten heb ik nooit meer gedacht. Gelukkig. De afdaling richting de Ruhrsee was wel nog even klappertanden, 4km dalen aan 60 per uur is gewoon niet fijn terwijl het vriest, maar aan het meer zelf scheen gewoon een heerlijk zonnetje waar ik zowaar even kon opwarmen.
De paden die volgenden waren echt prachtig, perfecte gravelstroken met constant een machtig mooi uitzicht over het meer en de rotswanden. Ik waande mij echt ergens in de bergen. Het waterpeil stond naar mijn idee wel erg laag, maar dit maakte het totaal plaatje alleen maar ruiger.
Wel een keertje een 'verkeerde afslag' genomen, soort van downhill mountainbike pad naar beneden en toen stond ik voordat ik het wist op 'de bodem' van de Ruhrsee. Whoeps, foutje door enthousiasme. Terug omhoog was niet te fietsen met de gravelbike, dus dat werd klauteren met de fiets in de nek. Avontuur, check.
Avond ervoor alles perfect voorbereid en omdat ik verder geen 'kerst-verplichtingen' meer had besloot ik een uurtje langer te slapen. Voor de zekerheid wel maar lampjes mee. De temperatuur was ok net boven 0, maar de wind maakte het toch best onaangenaam. Wel mooi droog en blauwe lucht. Dat beloofde wat!
Al snel had ik door dat ik super benen had dus aan afkorten heb ik nooit meer gedacht. Gelukkig. De afdaling richting de Ruhrsee was wel nog even klappertanden, 4km dalen aan 60 per uur is gewoon niet fijn terwijl het vriest, maar aan het meer zelf scheen gewoon een heerlijk zonnetje waar ik zowaar even kon opwarmen.
De paden die volgenden waren echt prachtig, perfecte gravelstroken met constant een machtig mooi uitzicht over het meer en de rotswanden. Ik waande mij echt ergens in de bergen. Het waterpeil stond naar mijn idee wel erg laag, maar dit maakte het totaal plaatje alleen maar ruiger.
Wel een keertje een 'verkeerde afslag' genomen, soort van downhill mountainbike pad naar beneden en toen stond ik voordat ik het wist op 'de bodem' van de Ruhrsee. Whoeps, foutje door enthousiasme. Terug omhoog was niet te fietsen met de gravelbike, dus dat werd klauteren met de fiets in de nek. Avontuur, check.
Het constant stoppen voor foto's zorgde vervolgens alleen ervoor dat ik achter kwam te liggen op schema. Al had ik graag nog veel meer plaatjes geschoten. Maar met nog maar vier uurtjes daglicht resterende besloten om vanaf Einruhr stevig door te fietsen richting Monschau. Hier dan even snel een gluhwein met verse wafel scoren en door...
Tenminste dat was het plan, hoor je dan: "Geen alcohol verkoop". Domper(tje). Gelukkig wel lekkere koffie. En de wafel smaakte ook naar meer. (paar weken eerder hier nog wel mogen genietten van een heerlijk warme glühwein)
Toen maar een muziekje aangezet, de laatste proviand netjes binnen handbereik verdeeld in mijn achterzakken en de weg 'full focus' richting thuis ingezet. Alsof het koers was. Schijnbaar zat er ook zoveel structuur in mijn pauze dat 'wildvreemden' vroegen of ik dit vaker deed. "Euh, ja zo af en toe"...
Lammersdorf (hier lag wel nog sneeuw) tot Gemmenich was vervolgens beuken tegen de wind in, en de klok. Maar het voelde zo goed, alsof ik niet te breken was. Daarna vanaf het Drielandenpunt heerlijk met wind mee kunnen 'uit fietsen'. Geloof zelden zo fit en opgewekt 'gefinisht' na een rit als deze. Man, wat was dit weer genieten!
Zoveel mooie paden ontdekt en mogelijkheden gezien voor nieuwe ritten, en dat allemaal relatief dichtbij huis.
Ondanks dat ik nu heerlijk in de meerdaagse 'flow' zat, was ik toch al zeker ervan om etappe 3 uit te stellen. Respect tonen voor storm Bella. Slecht weer bestaat niet, maar het moet wel verantwoord blijven, zeker wanneer je minimaal de 200km wilt volmaken. Vandaag was het immers al best 'tricky' om iets te eten op de fiets met al die windvlagen...
Tenminste dat was het plan, hoor je dan: "Geen alcohol verkoop". Domper(tje). Gelukkig wel lekkere koffie. En de wafel smaakte ook naar meer. (paar weken eerder hier nog wel mogen genietten van een heerlijk warme glühwein)
Toen maar een muziekje aangezet, de laatste proviand netjes binnen handbereik verdeeld in mijn achterzakken en de weg 'full focus' richting thuis ingezet. Alsof het koers was. Schijnbaar zat er ook zoveel structuur in mijn pauze dat 'wildvreemden' vroegen of ik dit vaker deed. "Euh, ja zo af en toe"...
Lammersdorf (hier lag wel nog sneeuw) tot Gemmenich was vervolgens beuken tegen de wind in, en de klok. Maar het voelde zo goed, alsof ik niet te breken was. Daarna vanaf het Drielandenpunt heerlijk met wind mee kunnen 'uit fietsen'. Geloof zelden zo fit en opgewekt 'gefinisht' na een rit als deze. Man, wat was dit weer genieten!
Zoveel mooie paden ontdekt en mogelijkheden gezien voor nieuwe ritten, en dat allemaal relatief dichtbij huis.
Ondanks dat ik nu heerlijk in de meerdaagse 'flow' zat, was ik toch al zeker ervan om etappe 3 uit te stellen. Respect tonen voor storm Bella. Slecht weer bestaat niet, maar het moet wel verantwoord blijven, zeker wanneer je minimaal de 200km wilt volmaken. Vandaag was het immers al best 'tricky' om iets te eten op de fiets met al die windvlagen...
Etappe 3 - Leudal / De Meinweg
Na een 'snipperdagje' vanwege storm Bella de draad een dag later dus weer opgepakt om de #Festive500 te voltooien.
Het plan was eigenlijk zuidwaarts te gaan via de Ardennen richting Sankt Vith, maar met de weersvooruitzichten durfde ik dat toch niet aan voor een rit van 200km.
Last-minute toen een rondje Midden Limburg uitgestippeld en in tegenstelling tot de voorgaande twee ritten dit keer ook nog met gezelschap.
De rit begon in het donker over vrij natte wegen, maar het tempo zat er gelijk goed in en ik was binnen tien minuten ervan overtuigd dat ik ook dit 'ritje' ging klaren. Vanaf Meerssen samen met Fabian gereden en het was gezellig als vanouds. Lang wind mee, bijna droge wegen en een paar leuke gravel secties ontdekt. Soms vettig, maar prima te rijden en net even dat beetje extra gaven aan de route. Beetje vies worden, beetje wegslippen, beetje bijsturen. Oftewel, lol hebben op een fiets!
Laatste echte offroad stuk De Meinweg was vervolgens heel zanderig en plaatselijk ook dikke blubber. Maar de zon scheen nog steeds dus stoempten we vrolijk verder. De kilometers gingen hard. "Time flies when you're having fun".
Tot 170km, toen begon het te regenen en werden we beiden angstvallig stil. Ik verlangde naar warme koffie, en Fabian wilde het liefst een bakkerij plunderen. Gelukkig kwam die bakkerij in Sittard als geroepen.
"Pak maar zoveel als je kan". Aldus Faab. ^^
Alleen toen kwam er nog meer regen. Krakende kettingen en aanlopende remmen binnen no-time. Oei, dan zijn 50km opeens nog ver. Slot van de rit werd dus nog even flink bikkelen en hopen dat het materiaal het niet zou begeven.
Mijn remmen klonken in ieder geval een paar keer alsof de bijna nieuwe blokken alweer eens binnen 25km aan gort gereden zouden worden. En dat zonder te remmen. Zand plus water, funest voor een fiets!
Altijd een avontuur dat gravellen, helemaal wanneer we ons ook nog een weg moeten zien te banen door een omgevallen boom bij Watersley. Stukje pure acrobatiek.
Uiteindelijk klaarde het gelukkig nog wel relatief snel weer op en heb ik de rit fijn kunnen afronden. Nooit kapot gezeten, tijd voorbij gevlogen en de #Festive500 voltooid in drie etappes.
Het plan was eigenlijk zuidwaarts te gaan via de Ardennen richting Sankt Vith, maar met de weersvooruitzichten durfde ik dat toch niet aan voor een rit van 200km.
Last-minute toen een rondje Midden Limburg uitgestippeld en in tegenstelling tot de voorgaande twee ritten dit keer ook nog met gezelschap.
De rit begon in het donker over vrij natte wegen, maar het tempo zat er gelijk goed in en ik was binnen tien minuten ervan overtuigd dat ik ook dit 'ritje' ging klaren. Vanaf Meerssen samen met Fabian gereden en het was gezellig als vanouds. Lang wind mee, bijna droge wegen en een paar leuke gravel secties ontdekt. Soms vettig, maar prima te rijden en net even dat beetje extra gaven aan de route. Beetje vies worden, beetje wegslippen, beetje bijsturen. Oftewel, lol hebben op een fiets!
Laatste echte offroad stuk De Meinweg was vervolgens heel zanderig en plaatselijk ook dikke blubber. Maar de zon scheen nog steeds dus stoempten we vrolijk verder. De kilometers gingen hard. "Time flies when you're having fun".
Tot 170km, toen begon het te regenen en werden we beiden angstvallig stil. Ik verlangde naar warme koffie, en Fabian wilde het liefst een bakkerij plunderen. Gelukkig kwam die bakkerij in Sittard als geroepen.
"Pak maar zoveel als je kan". Aldus Faab. ^^
Alleen toen kwam er nog meer regen. Krakende kettingen en aanlopende remmen binnen no-time. Oei, dan zijn 50km opeens nog ver. Slot van de rit werd dus nog even flink bikkelen en hopen dat het materiaal het niet zou begeven.
Mijn remmen klonken in ieder geval een paar keer alsof de bijna nieuwe blokken alweer eens binnen 25km aan gort gereden zouden worden. En dat zonder te remmen. Zand plus water, funest voor een fiets!
Altijd een avontuur dat gravellen, helemaal wanneer we ons ook nog een weg moeten zien te banen door een omgevallen boom bij Watersley. Stukje pure acrobatiek.
Uiteindelijk klaarde het gelukkig nog wel relatief snel weer op en heb ik de rit fijn kunnen afronden. Nooit kapot gezeten, tijd voorbij gevlogen en de #Festive500 voltooid in drie etappes.
Rest nu nog één Strava challenge voor dit jaar, het fietsen van 1600km in de maand december.. Muah, met nog twee dagen op de kalender en nog maar 136km te gaan moet dat ook nog wel lukken. Net zoals elke rit en uitdaging op fietsgebied dit jaar gelukt is zeg maar. In totaal ruim over de 14.000km bij elkaar gefietst en menig persoonlijk record aan flarden gereden. Wat een jaar!
Een geslaagde kerstvakantie wederom mede dankzij de fiets. En schijnbaar kun je ook '(te) gekke' ritten maken in de winter. Als de conditie goed is kan dus blijkbaar heel veel. Ow, en niet te vergeten, een gravelbike, die dingen staan namelijk garant voor avontuur en eindeloze mogelijkheden. ;-)
Tevens ook weer voldoende dingen bijgeleerd over het fietsen in 'slechte weersomstandigheden'. Vooral het terug warm kunnen krijgen nadat je het toch echt even goed koud hebt gehad is een mooie opsteker. In ieder geval elk weertype voorbij zien komen tijdens deze drie dagen. Temperaturen varieerden van -2 tot max. 5 graden. Wel winterwaardig lijkt mij, zeker voor Nederlandse begrippen tegenwoordig...
Maar het leukste van dit alles blijft voor mij toch dat meerdaagse gevoel creëren. Fietsen, alles schoonmaken en prepareren voor de volgende etappe en d.m.v. voeding en slaap zo goed mogelijk proberen te herstellen. Dag in, dag uit.
Een geslaagde kerstvakantie wederom mede dankzij de fiets. En schijnbaar kun je ook '(te) gekke' ritten maken in de winter. Als de conditie goed is kan dus blijkbaar heel veel. Ow, en niet te vergeten, een gravelbike, die dingen staan namelijk garant voor avontuur en eindeloze mogelijkheden. ;-)
Tevens ook weer voldoende dingen bijgeleerd over het fietsen in 'slechte weersomstandigheden'. Vooral het terug warm kunnen krijgen nadat je het toch echt even goed koud hebt gehad is een mooie opsteker. In ieder geval elk weertype voorbij zien komen tijdens deze drie dagen. Temperaturen varieerden van -2 tot max. 5 graden. Wel winterwaardig lijkt mij, zeker voor Nederlandse begrippen tegenwoordig...
Maar het leukste van dit alles blijft voor mij toch dat meerdaagse gevoel creëren. Fietsen, alles schoonmaken en prepareren voor de volgende etappe en d.m.v. voeding en slaap zo goed mogelijk proberen te herstellen. Dag in, dag uit.
