De start verliep alleen moeizaam voor mij deze keer moet ik zeggen, de hartslag schoot werkelijk omhoog bij de eerst klim en wilde al helemaal niet zakken. Gelijk had ik het dan ook erg benauwd, logisch met hartslag van 180+, dus ik dacht dat het een hele zware dag zou gaan worden. En op de stukken waar je kon herstellen leek het wel of mijn teammaatje telkens gas gaf waardoor ik ook harder moest trappen, en zo kwam ik de eerste 10km volgens mij niet onder de hartslag van 180. Maar naarmate het parcours uitdagender werd, merkte ik dat ik lekkerder begon te rijden. Alleen hing ik wel veel in het wiel bij Gène, echt overnemen kon, en wilde ik ook niet omdat ik bang was me daarmee zelf op te blazen zo vroeg in de rit.
Toen er bijna 2 uur gereden was voelde en ging gelukkig wel alles lekker, op een vreemd tik-geluid aan me fiets na dan...
Een afdaling met veel grote stenen doemde voor ons op en ik voelde de bui al hangen. Gelijk haalde ik mijn tempo eruit en probeerde een zo veilig mogelijk lijn te rijden. Iets wat me echter totaal niet lukte want Gène en Gilles Hommen vlogen me werkelijk voorbij in die afdaling. Maar geen risico nemen dacht ik, dat gat rij ik dadelijk wel weer dicht, nu is alles heel houden belangrijker.
Maar met het einde van de afdaling al in zicht ging het dan toch nog mis, een jump over een wortel met een landing op een dikke steen werd mijn achterband wederom fataal.Gelijk wist ik hoe laat het was en smeet mijn fiets dan ook direct tegen een boom om maar weer eens een binnenbandje te gaan steken. Mijn moraal en de zin om de rit überhaupt nog uit te rijden was dan ook in één klap weg, letterlijk! Enige waar ik nog aan dacht was de kortste weg terug naar Malmedy.
Mijn geluk echter was dat Cyril Kleijnen naast mij stopte die effe ervoor nog met ons samen reed. En hij wachtte zowaar tot ik mijn band gemaakt had, super bedankt nog hiervoor! Tot aan de eerstvolgende bevoorrading toen samen, al kletsend, verder gereden. Tempo was toen dus vrij relax. De gespreksstof was hoofdzakelijk lekke banden, maar schijnbaar vrolijkte ik hier toch van op en kreeg gewoon weer echt zin in de resterende 60km. Na de bevoorrading op de Hoge Venen dan ook verder alleen op pad gegaan. Cyril was blijkbaar gevallen en deed het dus liever rustiger aan de rest van de rit.
Meer foto's van deze rit zijn hier te vinden...