Raid Des Hautes Fagnes 2011

Raid des Hautes Fagnes, de generale voor de Transalp. “Als nu maar alles goed gaat dacht ik tijdens de autorit richting Malmedy”. Een valpartij zou nu namelijk echt fataal kunnen zijn en die kans zat er zeker in wetende dat het parcours toch wel nat erbij zou liggen.Zoals van te voren afgesproken samen met Gène Rekko van start gegaan in de hoop zolang, het liefst de hele rit, samen met hem te kunnen rijden.

De start verliep alleen moeizaam voor mij deze keer moet ik zeggen, de hartslag schoot werkelijk omhoog bij de eerst klim en wilde al helemaal niet zakken. Gelijk had ik het dan ook erg benauwd, logisch met hartslag van 180+,  dus ik dacht dat het een hele zware dag zou gaan worden. En op de stukken waar je kon herstellen leek het wel of mijn teammaatje telkens gas gaf waardoor ik ook harder moest trappen, en zo kwam ik de eerste 10km volgens mij niet onder de hartslag van 180. Maar naarmate het parcours uitdagender werd, merkte ik dat ik lekkerder begon te rijden. Alleen hing ik wel veel in het wiel bij Gène, echt overnemen kon, en wilde ik ook niet omdat ik bang was me daarmee zelf op te blazen zo vroeg in de rit.

Toen er bijna 2 uur gereden was voelde en ging gelukkig wel alles lekker, op een vreemd tik-geluid aan me fiets na dan...

Een mooi resultaat kwam dan ook alweer langzaam op in mijn gedachte. Iets wat ik in Waimes en La Reid ook al had en precies op dat moment sloeg telkens het noodlot voor mij toe. En deze keer bleek het dus niet anders te zijn!

Een afdaling met veel grote stenen doemde voor ons op en ik voelde de bui al hangen. Gelijk haalde ik mijn tempo eruit en probeerde een zo veilig mogelijk lijn te rijden. Iets wat me echter totaal niet lukte want Gène en Gilles Hommen vlogen me werkelijk voorbij in die afdaling. Maar geen risico nemen dacht ik, dat gat rij ik dadelijk wel weer dicht, nu is alles heel houden belangrijker.

Maar met het einde van de afdaling al in zicht ging het dan toch nog mis, een jump over een wortel met een landing op een dikke steen werd mijn achterband wederom fataal.Gelijk wist ik hoe laat het was en smeet mijn fiets dan ook direct tegen een boom om maar weer eens een binnenbandje te gaan steken. Mijn moraal en de zin om de rit überhaupt nog uit te rijden was dan ook in één klap weg, letterlijk! Enige waar ik nog aan dacht was de kortste weg terug naar Malmedy.

Mijn geluk echter was dat Cyril Kleijnen naast mij stopte die effe ervoor nog met ons samen reed. En hij wachtte zowaar tot ik mijn band gemaakt had, super bedankt nog hiervoor! Tot aan de eerstvolgende bevoorrading toen samen, al kletsend, verder gereden. Tempo was toen dus vrij relax. De gespreksstof was hoofdzakelijk lekke banden, maar schijnbaar vrolijkte ik hier toch van op en kreeg gewoon weer echt zin in de resterende 60km. Na de bevoorrading op de Hoge Venen dan ook verder alleen op pad gegaan. Cyril was blijkbaar gevallen en deed het dus liever rustiger aan de rest van de rit.

Vanaf toen eigenlijk alleen nog maar genoten tot aan de finish. Alles leek opeens gewoon lekker te lopen, de beklimmingen gingen makkelijker als verwacht, en in de afdalingen heb ik toch weer het nodige zelfvertrouwen teruggewonnen. Het eten en drinken hield ik ook precies op schema bij wat er voor zorgde dat ik zonder enige dip door kon rijden tot aan de finish.

Perfecte bevoorradingen waren er weer aanwezig bij de ze marathon, iets wat eigenlijk startaard is in België!

Al met al toch een geslaagde RDHF waar ik weer met plezier aan zal terug denken. Uiteraard baal ik wel van alweer die lekke band, zeker omdat ik achteraf toch wel inzie dat het grotendeels mijn eigen fout was. Te hoge druk en onzeker een afdaling ingaan is vragen om problemen. Maar de conditie is wel goed op peil wat dus wel vertrouwen geeft voor het Alpen-avontuur over dik 2 weken!

Meer foto's van deze rit zijn hier te vinden...