Op korte termijn terug in het zadel?

Na een lange periode van stilte op zowel mijn website als de mountainbike ziet het er nu eindelijk naar uit dat ik de draad weer langzaam aan kan gaan oppakken. Althans ik heb gisteren in het ziekenhuis 'groen licht' gekregen om weer rustig te gaan beginnen met sporten. Uit alle onderzoeken en beelden van de MRI-scan zijn geen beschadigingen of andere afwijkingen in het heupgewricht te ontdekken. Dit is uiteraard goed nieuws en een operatie is nu dan ook niet meer aan de orde.

Vreemd genoeg voelt het gewricht bij sommige belastingen of onverwachtse bewegingen nog steeds niet helemaal stabiel, iets klopt er dus toch nog niet helemaal helaas. Daardoor was de uitslag van de ene kant ook wel een kleine teleurstelling.
Niet dat ik op beschadigd kraakbeen met een operatie als gevolg zat te wachten, maar de gedachte dat het probleem nog steeds aanwezig is zonder dat ze iets kunnen vinden is nou ook niet echt heel gerustgevend.

Maar goed, alles ziet er dus normaal en gezond uit en ik ga dan ook vol goede moed vrijdag naar de eerste afspraak bij de fysiotherapeut voor herstelfase twee...

Wat is er dan nou allemaal gebeurd in deze periode van ruim drie maanden?

De valpartij...

De ellende begon allemaal op de laatste zaterdag van de maand juli. Ik wist dat er noodweer op komst was, maar toch koos ik ervoor nog een makkelijk rondje te gaan rijden op de mountainbike, niet ver van huis. Toen de onweersbui eenmaal losbarstte dan ook niet lang getwijfeld en gelijk omgedraaid en de kortste weg huiswaards gekozen.

Omdat het onweer meer de kant van Voerendaal en Heerlen op leek te gaan koos ik ervoor om vanuit Klimmen naar Craubeek te rijden om vanuit daar mijn weg te vervolgen via Colmont. Onder aangekomen in de Craubeek ging het echter mis, op de splitsing voor de kapel waar het wegdek uit klinkers bestaat schoot uit het niets mijn voorwiel weg en klapte ik hard tegen de grond. Ik had nog geen rem aangeraakt, en met sturen voor een bocht was ik ook nog niet bezig...

Hoe ik nou precies heb kunnen vallen is en blijft een raadsel. Maar de klap was hard genoeg om mensen naar buiten te laten komen ondanks dat het super slecht weer was. Na ietwat bijgekomen te zijn van de schrik toen toch met de nodige hulp terug geklommen op de fiets, en geprobeerd alsnog fietsend thuis te komen. Fiets was niks aan, en echt zichtbare lichamelijke schade was er ook niet, net enkele schaafwondjes.

Maar fietsen ging voor meter kwam ik al snel achter, en met één been wat normaal best kan was ook niet te doen. Toen maar bij een tankstation gestopt en naar huis gebeld.

De diagnose en herstelperiode...

Gelijk doorgegaan naar het ziekenhuis, waar gelukkig werd vastgesteld dat er geen breuken waren, enkel kneuzingen. Lopen of staan op mijn rechterbeen ging alleen amper, dit was te pijnlijk in het het heupgewricht en daarom toen zeker 3 weken met krukken rondgelopen. Om het herstel wat te bevorderen werd geadviseerd om het gewricht wel rustig en gecontroleerd in beweging te houden. Dit heb ik in het begin hoofdzakelijk gedaan met de fiets op rollen.

Al snel ging dit zo goed dat ik zelfs weer buiten mijn rondjes op de fiets kon maken. Alles leek dus met een sisser af te lopen, maar toen ik de vierde week in ging qua trainen, en ik de intensiteit opvoerde kwamen er meer problemen. De krukken had ik ondertussen ook ingeleverd dus het lopen was nu ook constant een belasting op het gewricht.

Enige wat ik nog voelde was een een geïrriteerde plek in de lies. Maar met voorzichtig en niet te snel lopen had ik hier geen last van, en met fietsen had ik er voor mijn gevoel al helemaal geen hinder van. Verkeerd gedacht, want schijnbaar draaide ik mijn been nu telkens iets naar buiten om de pijnlijke zone in de lies te omzeilen. Gevolg, verkeerd bewegen en een overbelasting van de spieren in het rondom het heupgewricht. En toen was het sporten afgelopen, want het minste of geringste wat ik deed zorgde voor hevige krampen in mijn bovenbeen op telkens willekeurige plaatsen.

Fysiotherapie en nieuwe onderzoeken...

Leek ik eerst bijna volledig te zijn hersteld, nu leek het wel of ik weer terug bij af was.. Bij de dokter en de fysiotherapeut stonden ze nu in eerste instantie ook voor een raadsel. Maar toch waren ze er in het begin wel van overtuigd dat ze mij alsnog fit konden krijgen voordat de wintercompetitie van start zou gaan. Hier keek ik immers al zo lang naar uit, zeker omdat ik nu een bredere basis dan ooit had gelegd in de zomer. Dat doel moest hoe dan ook bereikt worden.

Helaas na drie weken werd toen toch duidelijk dat er meer aan de hand moest zijn, en dat ik voorlopig volledige rust moest gaan nemen. Toen doorverwezen naar een orthopeed die ook tot de conclusie kwam dat er waarschijnlijk iets mis was met het kraakbeen in mijn bekken, en een MRI-scan werd aangevraagd.

Nu heb ik dus de uitslag van deze scan binnen en besproken, en nu blijkt er geen afwijking of beschadiging aanwezig te zijn. Waarschijnlijk dat de klap toch zo heftig is geweest dat vooral het kraakbeen langere hersteltijd vereiste. Echt lang!

Nieuwe poging om het sporten weer op te pakken...

Momenteel zit er dus eigenlijk niks anders dan gewoon maar weer proberen, het sporten op te pakken en te hopen dat het nu wel helemaal goed komt met een rustige opbouw. Komende vrijdag zal ik hiermee van start gaan in overleg met de fysiotherapeut.

Uiteraard kijk ik al erg uit naar seizoen 2014, maar voorlopig zal ik nog geen doelen gaan stellen. Eerst in alle rust eens volledig fit zien te worden!