Foto met dank aan Theo Gelissen - http://www.theogelissen.nl/
Deze regenachtige zondagmorgen rij ik samen met Roger Klomparends richting Reuver voor de laatste wedstrijd uit de Mulleners Vastgoed Cup. Aangezien het de afgelopen drie dagen non-stop geregend had ging ik uit van het ergste qua vettigheid. Maar omdat in dit deel van Limburg de ondergrond hoofdzakelijk uit zand bestaat had ik er toch wel vertrouwen in dat het goed te doen moest zijn.
Redelijk optijd waren we aanwezig en schreven ons snel in. Alleen het daarop volgende half uur zijn we fijn terug in de auto gaan zittten.. Lichte regenval en een stevige wind maakte het namelijk erg guur en koud buiten! Redelijk laat daardoor pas gaan warm-rijden en voor een verkenning van het rondje was dan ook maar nog nét genoeg tijd. Al lag dit niet geheel aan ons zelf.
Het parkoers bevond zich bijna volledig in het bos waar de regen en wind gelukkig wel meeviel. Hoogtemeters kende het rondje bijna niet, al zaten er net als in Landgraaf toch een paar venijnige knipjes in. Wel was het veel draaien en keren, en door de soms flinke spoorvorming en verscholen boomwortels most je telkens erg alert blijven.
Kortom een leuke ronde en met veel zin ging ik dan ook weer van start deze dag…
Redelijk optijd waren we aanwezig en schreven ons snel in. Alleen het daarop volgende half uur zijn we fijn terug in de auto gaan zittten.. Lichte regenval en een stevige wind maakte het namelijk erg guur en koud buiten! Redelijk laat daardoor pas gaan warm-rijden en voor een verkenning van het rondje was dan ook maar nog nét genoeg tijd. Al lag dit niet geheel aan ons zelf.
Het parkoers bevond zich bijna volledig in het bos waar de regen en wind gelukkig wel meeviel. Hoogtemeters kende het rondje bijna niet, al zaten er net als in Landgraaf toch een paar venijnige knipjes in. Wel was het veel draaien en keren, en door de soms flinke spoorvorming en verscholen boomwortels most je telkens erg alert blijven.
Kortom een leuke ronde en met veel zin ging ik dan ook weer van start deze dag…
Bij de start stond ik achter Bas Peters, wat wel eens een mooi voordeel kon zijn. Helaas stonden we wel aan de verkeerde kant van het startveld waardoor we de eerste haarspeldbocht aan de binnenkant moesten nemen, dat werd dus dringen!
Toch ging dit allemaal vrij goed en op het rechte stuk van start/finish kon ik goed doortrekken waardoor ik rond de 12e plek het bos in dook.
Snel brak het lint renners in tweeën en ik kwam in een groep met teamgenoot Philip Gante, Christian Schmedts en Joep Dohmen. Drie rondes leidde Joep het groepje. Voor mijn gevoel reden we toch vrij rap, maar het gat op de voorliggers werd helaas toch steeds groter. En aangezien ik de eerste twee rondes volledig in het rood reed zag ik geen mogelijkheid om Joep af te lossen, laat staan het tempo op te voeren.
Opeens vrijwel uit het niets kwam na 25 minuten wedstrijd de nummer één van de Masters ons voorbij gevlogen. Ook Eric Hegger kwam op dit punt mee en hij leek een sprong naar voren te willen maken aan zijn tempo te zien. Ik klampte me dan ook gelijk stevig vast in zijn wiel. De eerste rondes waren weer voorbij, en ik zat ondertussen in een lekker ritme dus dit ging prima. Achter mij viel toen al snel een gat en gingen we dus met z’n tweeën op jacht naar voren.
Na bijna 2 rondes achter Eric te hebben gereden merkte ik wel dat hij foutjes begon te maken, wat duidde op enige vermoeidheid? Toen hij opeens ook nog wat problemen met zijn materiaal kreeg ben ik er overheen gegaan en werd het weer een wedstrijd in ‘niemandsland’.
Toch ging dit allemaal vrij goed en op het rechte stuk van start/finish kon ik goed doortrekken waardoor ik rond de 12e plek het bos in dook.
Snel brak het lint renners in tweeën en ik kwam in een groep met teamgenoot Philip Gante, Christian Schmedts en Joep Dohmen. Drie rondes leidde Joep het groepje. Voor mijn gevoel reden we toch vrij rap, maar het gat op de voorliggers werd helaas toch steeds groter. En aangezien ik de eerste twee rondes volledig in het rood reed zag ik geen mogelijkheid om Joep af te lossen, laat staan het tempo op te voeren.
Opeens vrijwel uit het niets kwam na 25 minuten wedstrijd de nummer één van de Masters ons voorbij gevlogen. Ook Eric Hegger kwam op dit punt mee en hij leek een sprong naar voren te willen maken aan zijn tempo te zien. Ik klampte me dan ook gelijk stevig vast in zijn wiel. De eerste rondes waren weer voorbij, en ik zat ondertussen in een lekker ritme dus dit ging prima. Achter mij viel toen al snel een gat en gingen we dus met z’n tweeën op jacht naar voren.
Na bijna 2 rondes achter Eric te hebben gereden merkte ik wel dat hij foutjes begon te maken, wat duidde op enige vermoeidheid? Toen hij opeens ook nog wat problemen met zijn materiaal kreeg ben ik er overheen gegaan en werd het weer een wedstrijd in ‘niemandsland’.
Het alleen rijden bevalt me echter wel goed. Je kunt namelijk precies je rijlijn kiezen en hebt geen hinder van tempowisselingen of foutjes van anderen. Uit de rondetijden blijkt dit ook, want alleen heb ik de snelste en vooral de meeste constante rondetijden neergezet.
Met precies 1 uur op de klok kwam ik voor de tiende keer door start-finish en mocht ik als laatste renner nog één ronde doen. Opzich geen straf want het was een leuk rondje, maar het voelde toch wel een beetje vreemd als je vervolgens over een bijna uitgestorven wedstrijdrondje lijkt te rijden.
Voor mijn gevoel ging deze ronde wel nog erg goed, en voldaan bereikte ik zo de finish. Al snel hoorde ik dat het goed was voor plek 9, en zo was de top-10 doelstelling dus ook volbracht. Denk dat er ook niet meer in zat deze dag, heb namelijk alles gegeven in het begin om mezelf in goede positie te rijden, maar de kopgroep heb ik gewoon nooit in mijn vizier gehad.
Dit lukte voor de ‘winterstop’ wel toen er nog volop getraind werd. Het zit er dus wel zeker in. En met deze kennis wil ik dan ook de volgende wintercompetitie ingaan, waar dan uiteraard een doelstelling voor het eindklassement zal worden gemaakt.
Maar nu eerst de komende twee maanden lekker genieten van de mountainbike in de vorm van duurtrainingen. Een mooie basis leggen voor de aankomende marathons in de zomer!
Met precies 1 uur op de klok kwam ik voor de tiende keer door start-finish en mocht ik als laatste renner nog één ronde doen. Opzich geen straf want het was een leuk rondje, maar het voelde toch wel een beetje vreemd als je vervolgens over een bijna uitgestorven wedstrijdrondje lijkt te rijden.
Voor mijn gevoel ging deze ronde wel nog erg goed, en voldaan bereikte ik zo de finish. Al snel hoorde ik dat het goed was voor plek 9, en zo was de top-10 doelstelling dus ook volbracht. Denk dat er ook niet meer in zat deze dag, heb namelijk alles gegeven in het begin om mezelf in goede positie te rijden, maar de kopgroep heb ik gewoon nooit in mijn vizier gehad.
Dit lukte voor de ‘winterstop’ wel toen er nog volop getraind werd. Het zit er dus wel zeker in. En met deze kennis wil ik dan ook de volgende wintercompetitie ingaan, waar dan uiteraard een doelstelling voor het eindklassement zal worden gemaakt.
Maar nu eerst de komende twee maanden lekker genieten van de mountainbike in de vorm van duurtrainingen. Een mooie basis leggen voor de aankomende marathons in de zomer!
