Twee dagen later ondertussen, nog steeds aan het nagenieten, maar een beknopte beschrijving maken van deze epische ervaring lijkt haast onmogelijk. Er zat zoveel moois in deze knotsgekke rit dat het eigenlijk zonde is om niet alles tot in detail uit te tikken. Niet ideaal op Strava, maar misschien wel een ideetje voor mijn website schiet mij nu ineens te binnen. Bijna drie jaar zonder updates, maar nog steeds online.
Enfin, waar kwam deze uitdaging eigenlijk zo opeens vandaan?? Geen wedstrijden of events, geen doel om naar toe te trainen, maar wel een merkbare stijging van mijn vormpeil. Daar moest ik iets mee doen, en het liefst op korte termijn. Vervolgens de kalender erbij gepakt, wat zijn de weersvooruitzichten, wat zijn de opties op mijn ‘to-do-list’.
Duidelijk, dat gaat Limburg Epic worden, geen twijfel over mogelijk. Het idee ooit ontstaan in 2015 of 2016 dankzij Rob Meeuwessen. Verder dan wat verkennen en meedenken over de route ben ik nooit gekomen. Of het was bar slecht weer, of ik kon niet op de desbetreffende datum dat er een editie zou plaatsvinden.
Wat is Limburg Epic dan precies zul je jezelf nu dan wel afvragen...
Enfin, waar kwam deze uitdaging eigenlijk zo opeens vandaan?? Geen wedstrijden of events, geen doel om naar toe te trainen, maar wel een merkbare stijging van mijn vormpeil. Daar moest ik iets mee doen, en het liefst op korte termijn. Vervolgens de kalender erbij gepakt, wat zijn de weersvooruitzichten, wat zijn de opties op mijn ‘to-do-list’.
Duidelijk, dat gaat Limburg Epic worden, geen twijfel over mogelijk. Het idee ooit ontstaan in 2015 of 2016 dankzij Rob Meeuwessen. Verder dan wat verkennen en meedenken over de route ben ik nooit gekomen. Of het was bar slecht weer, of ik kon niet op de desbetreffende datum dat er een editie zou plaatsvinden.
Wat is Limburg Epic dan precies zul je jezelf nu dan wel afvragen...
Limburg Epic is niet het standaard toertochtritje in het heuvelland. Nee, verwacht talloze looppassages, benen en armen vol schrammen, natte voeten en kramp tot achter je oren. Puur mountainbiken, 175km lang, technisch uitdagend en met minimaal 5000 stijgende hoogtemeters. Waanzin? Misschien. Maar mooier dan dit ga je het in Zuid Limburg niet krijgen.
2018 was de laatste editie met tien finishers. Deze route vervolgens op Strava opgezocht en begonnen met het uittekenen van een GPX file. De voorbereiding was gestart, de vooruitzichten waren prima. Twee extra dagen vrij, kurkdroge trails, het was nu of nooit! Dat vervolgens werkelijk alles volgens plan zou verlopen had ik niet eens durven dromen op voorhand…
Enige twijfel vlak voor dé dag zelf was wanneer ik nou exact zou starten. Toch wel enkele pijntjes overgehouden in mijn lijf van de paar werkdagen die week, zou een extra rustdag dan misschien niet verstandiger zijn? Zaterdags zou het ook koeler zijn, alleen met meer kans op regen. Hmmm…
Donderdags ook nog best lang in de weer geweest om alles bij elkaar te krijgen qua eten, reservemateriaal en andere benodigdheden. Maar na een laatste kort ritje op de bike, nieuwe schoenen testen (mijn dank is groot Rene Keularts), wist ik het. Ik start op vrijdag, zoals geplant.
2018 was de laatste editie met tien finishers. Deze route vervolgens op Strava opgezocht en begonnen met het uittekenen van een GPX file. De voorbereiding was gestart, de vooruitzichten waren prima. Twee extra dagen vrij, kurkdroge trails, het was nu of nooit! Dat vervolgens werkelijk alles volgens plan zou verlopen had ik niet eens durven dromen op voorhand…
Enige twijfel vlak voor dé dag zelf was wanneer ik nou exact zou starten. Toch wel enkele pijntjes overgehouden in mijn lijf van de paar werkdagen die week, zou een extra rustdag dan misschien niet verstandiger zijn? Zaterdags zou het ook koeler zijn, alleen met meer kans op regen. Hmmm…
Donderdags ook nog best lang in de weer geweest om alles bij elkaar te krijgen qua eten, reservemateriaal en andere benodigdheden. Maar na een laatste kort ritje op de bike, nieuwe schoenen testen (mijn dank is groot Rene Keularts), wist ik het. Ik start op vrijdag, zoals geplant.
"Tijd voor een mountainbike avontuurtje..."
En zo startte het avontuur om 04:15u toen de wekker ging. Gelijk opgewekt met maximaal vijf uurtjes slaap en direct gefocust. Koelbox vullen, fiets in de auto en richting het Hijgend Hert. Iets voor half 6 zat ik toen op de fiets en kon de eerste ronde van 71km beginnen. De eerste 10km had ik de woensdag vooraf nog verkend zodat dit eenvoudig te navigeren was in het soms nog donkere bos en zo wist ik ook precies waar de ‘gevaarlijke’ stroken lagen om onnodig vroege materiaalpech te voorkomen.
De eerste klim reed ik op na amper 1km, vergezeld door een das links van mij. Op de eerste beste singletrack vervolgens wat herten die voor mij wegsprongen en even later nog een weg gebaand door een kudde wilde zwijnen. Doseren was de sleutel deze dag, maar de neiging om even aan te zetten kwam toch al in mij op niet wetende hoe de dieren zouden reageren op een mountainbiker met een fluorescerende bril en metallic blauwe schoenen zo vroeg in de ochtend. Tikkeltje spannend, maar ook zo mooi en bijzonder. Blijft speciaal zo vroeg in het bos aanwezig te zijn.
Volgende 'spannende' moment was de grensovergang bij het Drielandenpunt. Wel of geen controle. Niets te zien, en de route had ik vakkundig om alle afzettingen getekend, dus een veilige vrije doorgang.
Voor het eerst zag ik de zon in volle glorie over de heuvels schijnen. Even waande ik mij zelfs in de bergen. Het meest technische deel van de route kwam er nu aan en het voelde precies alsof ik in een koers zat. Helemaal toen ik in een stofwolk van een SUV terecht kwam. “Wij rijdt er nou om 06:15u al met een SUV hier in het bos dacht ik nog?”. Het zal wel, ik moest toch al snel een andere afslag hebben, namelijk die van een singletrack. Staat die SUV opeens aan het einde van dit smalle pad dwars voor mijn neus. Oeps, een niet zo vrolijk kijkende boswachter. “Toch niet alweer” dacht ik gelijk! (paar weken eerder ook al een flinke uitbrander gehad daar in de buurt van een boswachter)
Gelukkig had ik een stuurbord gemonteerd en tot mijn verbazing werd ik doorgelaten nadat ik zei dat ik aan een “solo-gps-event’ deelnam. Verre van legaal, maar schijnbaar wel geloofwaardig en overtuigend genoeg. Vanaf dat moment ging er echt zo’n gevoel door mij heen van “dit-is-zo’n-dag-waarop-alles-kan”. De route werd ook steeds mooier, uitdagender en zelfs met de fiets in mijn nek omhoog klauterend langs een absurd steile helling zat ik gewoon volop te genieten. Om nog maar niet te spreken van alle downhills waar zelfs de mannen met zwaar en volgeveerd materiaal hun vingers bij zouden aflikken.
Geen pech, amper navigatiefoutjes, goed op de voeding gelet en prima op schema kwam ik iets onder de 5 uur terug bij de auto. De eerste 71km met 2250hm’s zaten erop.
De eerste klim reed ik op na amper 1km, vergezeld door een das links van mij. Op de eerste beste singletrack vervolgens wat herten die voor mij wegsprongen en even later nog een weg gebaand door een kudde wilde zwijnen. Doseren was de sleutel deze dag, maar de neiging om even aan te zetten kwam toch al in mij op niet wetende hoe de dieren zouden reageren op een mountainbiker met een fluorescerende bril en metallic blauwe schoenen zo vroeg in de ochtend. Tikkeltje spannend, maar ook zo mooi en bijzonder. Blijft speciaal zo vroeg in het bos aanwezig te zijn.
Volgende 'spannende' moment was de grensovergang bij het Drielandenpunt. Wel of geen controle. Niets te zien, en de route had ik vakkundig om alle afzettingen getekend, dus een veilige vrije doorgang.
Voor het eerst zag ik de zon in volle glorie over de heuvels schijnen. Even waande ik mij zelfs in de bergen. Het meest technische deel van de route kwam er nu aan en het voelde precies alsof ik in een koers zat. Helemaal toen ik in een stofwolk van een SUV terecht kwam. “Wij rijdt er nou om 06:15u al met een SUV hier in het bos dacht ik nog?”. Het zal wel, ik moest toch al snel een andere afslag hebben, namelijk die van een singletrack. Staat die SUV opeens aan het einde van dit smalle pad dwars voor mijn neus. Oeps, een niet zo vrolijk kijkende boswachter. “Toch niet alweer” dacht ik gelijk! (paar weken eerder ook al een flinke uitbrander gehad daar in de buurt van een boswachter)
Gelukkig had ik een stuurbord gemonteerd en tot mijn verbazing werd ik doorgelaten nadat ik zei dat ik aan een “solo-gps-event’ deelnam. Verre van legaal, maar schijnbaar wel geloofwaardig en overtuigend genoeg. Vanaf dat moment ging er echt zo’n gevoel door mij heen van “dit-is-zo’n-dag-waarop-alles-kan”. De route werd ook steeds mooier, uitdagender en zelfs met de fiets in mijn nek omhoog klauterend langs een absurd steile helling zat ik gewoon volop te genieten. Om nog maar niet te spreken van alle downhills waar zelfs de mannen met zwaar en volgeveerd materiaal hun vingers bij zouden aflikken.
Geen pech, amper navigatiefoutjes, goed op de voeding gelet en prima op schema kwam ik iets onder de 5 uur terug bij de auto. De eerste 71km met 2250hm’s zaten erop.
"Ronde één klaar, tijd voor ronde twee..."
Ongeveer een uur pauze heb ik toen uitgetrokken om goed te eten, ketting smeren en wat schone kleding aan te trekken.
De blikken van enkele wandelaars die daar net aankwamen, de reacties wanneer je uitlegt waar je mee bezig bent, geweldig! Onvergetelijk zoiets. Een mevrouw op leeftijd ging zelfs mijn fiets inspecteren om te zien waar het motortje verstopt zat, geniaal.
De social-media berichten begonnen ondertussen ook redelijk hard binnen te stromen waardoor ik stond te trappellen om aan de tweede ronde van 106km te beginnen. Alsof ik nog helemaal fris was at ik nog snel een banaantje om voor de tweede maal op ‘start’ te drukken van mijn Garmin. Precies zoals ik dat ook zou doen bij een marathon, alleen dit was nu marathon nummer twee, op dezelfde dag, een uur na de finish van de vorige.
“De man met de hamer zou mij ondertussen toch wel in het vizier moeten hebben”, dacht ik wel al vrij snel toen ik zag dat ik op deze technisch ‘makkelijkere’ lus ook maar amper een gemiddelde van 16,5km/u wist te ontwikkelen. Nou, eigenlijk bleef het enkel bij een kleine inzinking toen ik in Nurop tot tweemaal toe over het prikkeldraad moest klimmen. Mij een weg door struikgewas en koeien moest banen en meerdere van de vele omgevallen bomen op de route moest over zien te klimmen terwijl de helling zeker 30% steil was. Wat een survival tocht dit. En precies dat lopen en klimmen is wat het zo zwaar maakt en wat de kans op kramp aanzienlijk doet toenemen.
Maar niets van dat. Enkel dorst en gebrek aan ‘water-punten’ was momenteel mijn probleem. Het was ondertussen immers flink benauwd geworden. In Slenaken toen het eerste beste restaurant ingelopen met de vraag voor water. Eigenlijk gesloten voor ‘toeristen’, maar wederom bij uitleg waar ik mee bezig was direct een super enthousiaste reactie. Cola-tje op de zaak en de bidons perfect afgevuld. Super! ’T Brugske, bedankt!
De blikken van enkele wandelaars die daar net aankwamen, de reacties wanneer je uitlegt waar je mee bezig bent, geweldig! Onvergetelijk zoiets. Een mevrouw op leeftijd ging zelfs mijn fiets inspecteren om te zien waar het motortje verstopt zat, geniaal.
De social-media berichten begonnen ondertussen ook redelijk hard binnen te stromen waardoor ik stond te trappellen om aan de tweede ronde van 106km te beginnen. Alsof ik nog helemaal fris was at ik nog snel een banaantje om voor de tweede maal op ‘start’ te drukken van mijn Garmin. Precies zoals ik dat ook zou doen bij een marathon, alleen dit was nu marathon nummer twee, op dezelfde dag, een uur na de finish van de vorige.
“De man met de hamer zou mij ondertussen toch wel in het vizier moeten hebben”, dacht ik wel al vrij snel toen ik zag dat ik op deze technisch ‘makkelijkere’ lus ook maar amper een gemiddelde van 16,5km/u wist te ontwikkelen. Nou, eigenlijk bleef het enkel bij een kleine inzinking toen ik in Nurop tot tweemaal toe over het prikkeldraad moest klimmen. Mij een weg door struikgewas en koeien moest banen en meerdere van de vele omgevallen bomen op de route moest over zien te klimmen terwijl de helling zeker 30% steil was. Wat een survival tocht dit. En precies dat lopen en klimmen is wat het zo zwaar maakt en wat de kans op kramp aanzienlijk doet toenemen.
Maar niets van dat. Enkel dorst en gebrek aan ‘water-punten’ was momenteel mijn probleem. Het was ondertussen immers flink benauwd geworden. In Slenaken toen het eerste beste restaurant ingelopen met de vraag voor water. Eigenlijk gesloten voor ‘toeristen’, maar wederom bij uitleg waar ik mee bezig was direct een super enthousiaste reactie. Cola-tje op de zaak en de bidons perfect afgevuld. Super! ’T Brugske, bedankt!
"Drinken scoren ondertussen bijna grotere uitdaging dan de route zelf..."
Mijn route ging vervolgens direct verder via een wandelgebied. Ja Limburg heeft heel veel mooie paden, maar bijna allemaal wandelpaden, goed verscholen en afgesloten met draaipoortjes. Normaal wanneer je hier zou fietsen word je dit niet in dank afgenomen bij het passeren van voetgangers. Maar nu enkel positiviteit, hoe dan?! Dat stuurbordje was echt goud waard, kon niet anders dan dat het daardoor kwam.
Ergens voor de Sibbergrubbe een extra stop ingelast om eens even met het thuisfront contact op te nemen en te bedenken waar ik zo snel mogelijk opnieuw drinken kon scoren. Koel drinken was echt een must nu, zonder voldoende drinken lukte het eten namelijk ook niet echt meer. Dat zou fataal kunnen worden.
Zie ik opeens een bericht van Tom Grond. “Als je bevoorrading nodig hebt, let me now”. Maar hoe leg je iemand uit hoe en waar hij moet zijn op een route als deze. Nou, drie berichten verder en locatie delen via Whatsapp en een dik uur later staan we samen onder in Valkenburg waar ik net een trap naar beneden ben gestormd die parallel aan de rodelbaan loopt. Vers drinken, ruime keuze aan voeding en een prachtige actiefoto rijker. Held van de dag voor mij en na een korte babbel vervolgde ik mijn weg voor de laatste 40km. Nogmaals dank TravelTomTom!
Ergens voor de Sibbergrubbe een extra stop ingelast om eens even met het thuisfront contact op te nemen en te bedenken waar ik zo snel mogelijk opnieuw drinken kon scoren. Koel drinken was echt een must nu, zonder voldoende drinken lukte het eten namelijk ook niet echt meer. Dat zou fataal kunnen worden.
Zie ik opeens een bericht van Tom Grond. “Als je bevoorrading nodig hebt, let me now”. Maar hoe leg je iemand uit hoe en waar hij moet zijn op een route als deze. Nou, drie berichten verder en locatie delen via Whatsapp en een dik uur later staan we samen onder in Valkenburg waar ik net een trap naar beneden ben gestormd die parallel aan de rodelbaan loopt. Vers drinken, ruime keuze aan voeding en een prachtige actiefoto rijker. Held van de dag voor mij en na een korte babbel vervolgde ik mijn weg voor de laatste 40km. Nogmaals dank TravelTomTom!
"De finish in zicht..."
Vanaf toen wist ik de route eigenlijk uit mijn hoofd en was het enkel nog genieten en hellingen aftellen. Bizar dat ik nog steeds geen verval merkte en ik kon zelfs uit het zadel aanzetten op de meest steile hellingen. Ik ging het halen, niets zou mij nu nog kunnen stoppen. Gelukkig was het ondertussen ook een stuk koeler en heb ik de laatste 20km zelfs in de regen gereden. Dit zorgde wel dat mijn rijstijl nog even wat aangepast moest worden, extra voorzichtigheid want het was ineens spekglad op plaatsen. Flinke driftpartij op een afdaling van de Gulperberg was zelfs kantje boord, maar eigenlijk bleef ik er verdacht rustig onder. Een “Mathieu van der Poel –momentje” zeg maar.
Bijna de hele rit heb ik enkel de kaart in beeld gehad op mijn GPS met daarbij de afstand en hartslag. Meer wilde ik lange tijd ook niet weten. Dit werkte mentaal uiteindelijk perfect, al ging ik opeens wel meer en meer spieken of ik aan de hoogtemeters ging komen. Niet makkelijk met al die opspattende modder, laat staan dat ik nu ook nog moest navigeren, maar een snelle rekensom vertelde mij dat ik op ongeveer 5100 zou moeten uitkomen. Mission accomplished!
Beetje onwerkelijk gevoel rij je dan een laatste keer de inmiddels verlaten parkeerplaats bij het Hijgend Hert op. Ruim 13uur later. Maar het is gelukt, precies volgens plan en niet eens stik kapot. Pap was ondertussen ook gearriveerd. Maar in plaats van hem vriendelijk te begroeten zat ik eerst nog even in de stress. De Garmin 830 wilde niet opslaan, dat ding was totaal van streek door de modder en het water op het scherm. Start, stop, aan, uit. Snel met een handdoek afvegen. Opslaan, opslaan, ik duw toch op opslaan? Pfff, maximale hartslag ondertussen, maar eindelijk kwam daar het verlossende bericht. “New Record”, 180,99km met 5105hm! Limburg Epic done, dusted and survived! EPIC!
Bijna de hele rit heb ik enkel de kaart in beeld gehad op mijn GPS met daarbij de afstand en hartslag. Meer wilde ik lange tijd ook niet weten. Dit werkte mentaal uiteindelijk perfect, al ging ik opeens wel meer en meer spieken of ik aan de hoogtemeters ging komen. Niet makkelijk met al die opspattende modder, laat staan dat ik nu ook nog moest navigeren, maar een snelle rekensom vertelde mij dat ik op ongeveer 5100 zou moeten uitkomen. Mission accomplished!
Beetje onwerkelijk gevoel rij je dan een laatste keer de inmiddels verlaten parkeerplaats bij het Hijgend Hert op. Ruim 13uur later. Maar het is gelukt, precies volgens plan en niet eens stik kapot. Pap was ondertussen ook gearriveerd. Maar in plaats van hem vriendelijk te begroeten zat ik eerst nog even in de stress. De Garmin 830 wilde niet opslaan, dat ding was totaal van streek door de modder en het water op het scherm. Start, stop, aan, uit. Snel met een handdoek afvegen. Opslaan, opslaan, ik duw toch op opslaan? Pfff, maximale hartslag ondertussen, maar eindelijk kwam daar het verlossende bericht. “New Record”, 180,99km met 5105hm! Limburg Epic done, dusted and survived! EPIC!
"Conclusie..."
Mega gaaf dit! Ook zeker voor herhaling vatbaar, dan wel met opnieuw wat finetuning van de route. Door de jaren heen zijn er zowel tracks verdwenen als bijgekomen. In ieder geval nog genoeg nieuwe mogelijkheden gezien.
De komende weken zal ik in ieder geval wel met een totaal ander gevoel op de fiets zitten nu ik weet wat ik momenteel aan kan. Prima basis om op verder te bouwen richting het volgende event eind juni zou ik zeggen. Wederom geen eigen 'verzinsel' maar zeker een uitdaging die ik wel wil aangaan.
Je moet wat in tijden als deze... ;-)
De komende weken zal ik in ieder geval wel met een totaal ander gevoel op de fiets zitten nu ik weet wat ik momenteel aan kan. Prima basis om op verder te bouwen richting het volgende event eind juni zou ik zeggen. Wederom geen eigen 'verzinsel' maar zeker een uitdaging die ik wel wil aangaan.
Je moet wat in tijden als deze... ;-)
