Donderdagochtend, Hemelvaartsdag, was het weer eens ouderwets vroeg opstaan en alleen richting de startlocatie van de marathon reizen. Alles verliep voorspoedig alleen in het dorpje Waimes was het wel al drukker dan verwacht. Daarom deze keer dan ook een stuk verder weg van de start moeten parkeren als voorgaande jaren. Het stuurbordje halen kon zo wel mooi gecombineerd worden met warm rijden en tien minuten voor de start ging ik opzoek naar mijn startvak.
Echter de startprocedure bleek aangepast te zijn wat inhield dat vak B voor de 85km pas als vierde groep weg mocht. Na startvak A voor de 85 gingen eerst nog de A-vakken voor de 65 en 45km voor ons op pad. In eerste instantie zag ik er de logica niet van in, maar achteraf bleek het best een goede oplossing van de organisatie te zijn geweest om filevorming in het begin van de koers tegen te gaan. De splitsing naar de korte afstanden zat namelijk heel vroeg in de wedstrijd, waardoor de verschillende afstanden geen hinder van elkaar hadden.
Wel stond ik nu vrij lang te wachten in het startvak, iets waar ik nooit echt blij van word, maar gelukkig stonden William Beurskens en Peter Huntjens naast me dus kon er gezellig wat geklets worden.
09:25 werd dan ook eindelijk voor ons het startsein gegeven…
Echter de startprocedure bleek aangepast te zijn wat inhield dat vak B voor de 85km pas als vierde groep weg mocht. Na startvak A voor de 85 gingen eerst nog de A-vakken voor de 65 en 45km voor ons op pad. In eerste instantie zag ik er de logica niet van in, maar achteraf bleek het best een goede oplossing van de organisatie te zijn geweest om filevorming in het begin van de koers tegen te gaan. De splitsing naar de korte afstanden zat namelijk heel vroeg in de wedstrijd, waardoor de verschillende afstanden geen hinder van elkaar hadden.
Wel stond ik nu vrij lang te wachten in het startvak, iets waar ik nooit echt blij van word, maar gelukkig stonden William Beurskens en Peter Huntjens naast me dus kon er gezellig wat geklets worden.
09:25 werd dan ook eindelijk voor ons het startsein gegeven…
Mooi op de eerste rij startende gingen we de eerste beklimming in met gelijk een aardig tempo. Maar opeens zie ik in mijn rechter-ooghoek al iemand er serieus vandoor sprinten alsof we aan een XC-wedstrijd begonnen! En jawel hoor, het was Peter Huntjens die gelijk de boel op sleeptouw nam richting de top van de startklim. Opzich kon ik het tempo best goed volgen al had ik een iets rustigere start ook niet verkeerd gevonden.
Boven aan de startklim, Peter Huntjens voert het tempo aan!
Zo gingen we met een man of acht gelijk er vandoor en bleef het tempo er lekker inzitten. Al snel had ik ook het gevoel dat alles lekker liep en ik dus goed hersteld was van de marathon in Saarschleifen. De eerste 10km vlogen zo echt voorbij.
Maar de rit van Waimes is in het begin zwaar en technisch, dus al snel werd de groep kleiner en bleef ik in een groepje van vier zitten waaronder William. Bergaf deed iedereen het op zijn eigen tempo en op het vlakke en bergop reden we weer samen, en aangezien ik het tempo goed kon volgen was ik echt volop aan het genieten van de rit. Stiekem dacht ik al aan een mooi resultaat
Maar de rit van Waimes is in het begin zwaar en technisch, dus al snel werd de groep kleiner en bleef ik in een groepje van vier zitten waaronder William. Bergaf deed iedereen het op zijn eigen tempo en op het vlakke en bergop reden we weer samen, en aangezien ik het tempo goed kon volgen was ik echt volop aan het genieten van de rit. Stiekem dacht ik al aan een mooi resultaat
Het zag er dus allemaal goed uit tot een afdaling op 20km waar we een iets langzamere rijder voorbij stoken en ik schijnbaar een steen of wortel raakte in de middenberm. Psssht, pssht, pffff en lek was mijn achterband.
Gelijk de fiets op de kop wiel eruit want ik wist al wat er aan de hand was, een snee in mijn gloed nieuwe band, flink balen dus! Toch wilde niet gelijk overgaan op het monteren van een binnenband dus ik pompte de band om in de hoop dat de latex het gat zou dichten, en dit leek ook nog het geval te zijn ook! Ondertussen vlogen de renners me voorbij, alleen Peter stopte ff om te vragen of ik alles bij me had. Stiekem moest hij toch wel een beetje lachen, en vervolgde zijn rit, toch nog bedankt voor het medeleven! ;)
Alles goed en wel ingepakt en de fiets weer op de wielen wilde ik mijn rit vervolgen, maar nog geen drie meter verder vloog de latex me weer om de oren, dus moest er toch een binnenband aan te pas gaan komen.
Zo zeker 10 minuten verloren waardoor je de zin toch wel een beetje vergaat, en de drukte die ik nu tegenkwam op het parkoers maakte het er ook niet leuker op in eerste instantie.
Gelijk de fiets op de kop wiel eruit want ik wist al wat er aan de hand was, een snee in mijn gloed nieuwe band, flink balen dus! Toch wilde niet gelijk overgaan op het monteren van een binnenband dus ik pompte de band om in de hoop dat de latex het gat zou dichten, en dit leek ook nog het geval te zijn ook! Ondertussen vlogen de renners me voorbij, alleen Peter stopte ff om te vragen of ik alles bij me had. Stiekem moest hij toch wel een beetje lachen, en vervolgde zijn rit, toch nog bedankt voor het medeleven! ;)
Alles goed en wel ingepakt en de fiets weer op de wielen wilde ik mijn rit vervolgen, maar nog geen drie meter verder vloog de latex me weer om de oren, dus moest er toch een binnenband aan te pas gaan komen.
Zo zeker 10 minuten verloren waardoor je de zin toch wel een beetje vergaat, en de drukte die ik nu tegenkwam op het parkoers maakte het er ook niet leuker op in eerste instantie.
Afdaling aan het meer van Robertville.
Gelukkig naarmate de skipiste D’Ovifat dichterbij kwam werd het parkoers mooier en mooier, en vooral technischer waar ik wel van hou. Aangezien de tijd me toch niet meer uitmaakt besloot ik vaak bij de technische afdalingen om boven ff rustig aan te doen om vervolgens al fietsend beneden te komen, en niet zoals zo velen, wandelend.
Ok, er waren afdalingen die misschien niet-fietsbaar leken door de vele wortels en grote stenen, maar met een beetje techniek was het toch zeker allemaal te doen! Als dan ook nog alles lukt is het weer echt genieten, en dacht ik niet eens meer aan de lekke band of het resultaat.
Ok, er waren afdalingen die misschien niet-fietsbaar leken door de vele wortels en grote stenen, maar met een beetje techniek was het toch zeker allemaal te doen! Als dan ook nog alles lukt is het weer echt genieten, en dacht ik niet eens meer aan de lekke band of het resultaat.
Iets later als geplant begon ik zo aan de een na laatste klim, de skipiste D’Ovifat. Hier stonden mijn ouders te kijken wat altijd goed voor het moraal is. Tijdens het beklimmen, wat best weer lekker ging, snel uitgelegd waarom ik zo laat was en toen gelijk door gereden na de bevoorrading waar ik snel mijn bidons vulde om zo het laatste stuk van de route te gaan volbrengen.
Beklimming van de skipiste D’Ovifat.
De laatste 30km zijn echter niet veel bijzonders meer in vergelijkingen met het begin van de route. Enige wat je nog hoeft te doen is hard trappen en de finish is binnen no-time bereikt.
Uiteindelijk kwam ik in 04:20:10uur over de finish wat goed was voor een 112e plek overal, wat me achteraf gezien nog meeviel omdat er toch ruim 600 deelnemers waren op de langste afstand! Maar zonder pech had er deze dag zomaar een top-50 ingezeten.
Wel weet ik nu al zeker dat ik er volgend jaar weer bij ben, blijf 'Les Cimez des Waimes' toch echt een van de mooiere marathons qua parkoers vinden!
Voor meer foto's check deze link!
Uiteindelijk kwam ik in 04:20:10uur over de finish wat goed was voor een 112e plek overal, wat me achteraf gezien nog meeviel omdat er toch ruim 600 deelnemers waren op de langste afstand! Maar zonder pech had er deze dag zomaar een top-50 ingezeten.
Wel weet ik nu al zeker dat ik er volgend jaar weer bij ben, blijf 'Les Cimez des Waimes' toch echt een van de mooiere marathons qua parkoers vinden!
Voor meer foto's check deze link!
