Hemelvaartsdag betekend ondertussen standaard afreizen naar Waimes voor een altijd zeer mooie Ardennen-mountainbike-marathon. En dit jaar was ik extra gebrand op een goed resultaat omdat ik de lekke band van vorig jaar op dit parcours wilde goedmaken. Toen super uit de startblokken, maar helaas lek na een kleine 25km en weg goede klassering.
Alleen heb ik de afgelopen twee weken niet kunnen mountainbiken omdat ik een blessure aan mijn enkel had/heb.
Wel waren er weer wat kilometers gemaakt op de racefiets wat opzich lekker ging, maar of de enkel en conditie ook een intensieve marathon over 85km aan konden was maar de vraag.
Het toegewezen startnummer was ook al een domper, met nummer 600 was ik al zeker ervan dat het vanuit de laatste startgroep starten werd. Niet ideaal. Zeker omdat er vorst voorspeld was, dat zou dus lang kou lijden voor de start.
Echter het weer was op de dag zelf echt een meevaller, droog, een fijn zonnetje en de kou viel ook reuze mee.
Dus vol goede moed vertrok ik zo samen met Fabian Rosenboom donderdagochtend richting Waimes…
Alleen heb ik de afgelopen twee weken niet kunnen mountainbiken omdat ik een blessure aan mijn enkel had/heb.
Wel waren er weer wat kilometers gemaakt op de racefiets wat opzich lekker ging, maar of de enkel en conditie ook een intensieve marathon over 85km aan konden was maar de vraag.
Het toegewezen startnummer was ook al een domper, met nummer 600 was ik al zeker ervan dat het vanuit de laatste startgroep starten werd. Niet ideaal. Zeker omdat er vorst voorspeld was, dat zou dus lang kou lijden voor de start.
Echter het weer was op de dag zelf echt een meevaller, droog, een fijn zonnetje en de kou viel ook reuze mee.
Dus vol goede moed vertrok ik zo samen met Fabian Rosenboom donderdagochtend richting Waimes…
Eenmaal aangekomen snel een gunstige parkeerplaats voor de auto gezocht, startbewijzen afgehaald en op de fietst gesprongen om richting de startvakken te gaan. Het was weer een drukte van jewelste, maar die nieuwe opzet van de startvakken vond ik best aardig gelukt. Iets minder dringen en chaotisch. Wel vreemd dat opeens de 65km en 45km rijders eerder mogen gaan starten als de tweede groep van de 85, waar ik dus bij hoorde.
Na bijna 40min. was het dan eindelijk onze beurt om te starten. Gelijk in de startklim reed ik naar voren, waar ik zonder enige moeite zo bij de eerste vijf zat. Op het steilste stuk van de klim even ingehouden, om vervolgens boven aan de klim gelijk goed tempo te maken. Tot mijn verbazing zat ik nu op kop te rijden, en volgens mij hartslag was ik niet eens echt intensief aan het rijden.
Nog maar een tandje erbij was de gedachte om zeker te zijn dat ik met een gunstige groep rijders het veld in zou duiken. Maar wel steeds met een oogje op de hartslagmeter, niks forceren zo vroeg op de dag.
Na bijna 40min. was het dan eindelijk onze beurt om te starten. Gelijk in de startklim reed ik naar voren, waar ik zonder enige moeite zo bij de eerste vijf zat. Op het steilste stuk van de klim even ingehouden, om vervolgens boven aan de klim gelijk goed tempo te maken. Tot mijn verbazing zat ik nu op kop te rijden, en volgens mij hartslag was ik niet eens echt intensief aan het rijden.
Nog maar een tandje erbij was de gedachte om zeker te zijn dat ik met een gunstige groep rijders het veld in zou duiken. Maar wel steeds met een oogje op de hartslagmeter, niks forceren zo vroeg op de dag.
Hoogteprofiel Les Cimes des Waimes 2012 (85km - 1780hm)
Toen ik de eerste afslag links nam wist ik echt even niet meer wat me overkwam, niemand volgde. Ik had zelfs al een compleet gat geslagen op een handje vol renners die mij nog enigszins leken te kunnen volgen.
Wat een luxe, heerlijk vrije paden voor me, eigen tempo rijden en obstakels ruim op tijd zichtbaar…
Toch dacht ik de hele tijd dat er elk moment mannen zouden aansluiten, of mij zelfs voorbij zouden knallen. Of was ik misschien toch wel iets te hard van start aan het gaan? Al zei mijn hartslag zeker van niet.
De gereden kilometers tikten ondertussen lekker aan, elke kilometer was met een groot geel bord aangegeven, maar nog steeds bleef het stil achter mij. Zelfs bij 20km zat ik nog alleen, al moest ik nu wel af en toe wat achterblijvers inhalen van de eerste startgroep. Geen probleem want de paden waren nu nog redelijk breed en niet super technisch. Wel overal veel wortels op de paden, alert blijven en slim trappen en aanzetten.
Pas bij 25km kreeg ik eindelijk gezelschap van twee belgische rijders, met zijn drieën vervolgden we nu de route. Al bleef ik wel veel kopwerk doen, vooral op het vlakke.
Het punt waar ik vorig jaar lek reed was ik ondertussen voorbij, de gemiddelde snelheid lag ook hoger als verwacht, plus de conditie en benen voelde prima. Nog belangrijker, de enkel hield het! Ik verheugde me dan ook al op het middenstuk van de route, het meeste technische en zware deel van de route, geweldig mooi! Echt mountainbiken...
Wat een luxe, heerlijk vrije paden voor me, eigen tempo rijden en obstakels ruim op tijd zichtbaar…
Toch dacht ik de hele tijd dat er elk moment mannen zouden aansluiten, of mij zelfs voorbij zouden knallen. Of was ik misschien toch wel iets te hard van start aan het gaan? Al zei mijn hartslag zeker van niet.
De gereden kilometers tikten ondertussen lekker aan, elke kilometer was met een groot geel bord aangegeven, maar nog steeds bleef het stil achter mij. Zelfs bij 20km zat ik nog alleen, al moest ik nu wel af en toe wat achterblijvers inhalen van de eerste startgroep. Geen probleem want de paden waren nu nog redelijk breed en niet super technisch. Wel overal veel wortels op de paden, alert blijven en slim trappen en aanzetten.
Pas bij 25km kreeg ik eindelijk gezelschap van twee belgische rijders, met zijn drieën vervolgden we nu de route. Al bleef ik wel veel kopwerk doen, vooral op het vlakke.
Het punt waar ik vorig jaar lek reed was ik ondertussen voorbij, de gemiddelde snelheid lag ook hoger als verwacht, plus de conditie en benen voelde prima. Nog belangrijker, de enkel hield het! Ik verheugde me dan ook al op het middenstuk van de route, het meeste technische en zware deel van de route, geweldig mooi! Echt mountainbiken...
Helaas stonden we bij de eerste beste steile afdaling rond kilometer 44 al gelijk stil, wat een drukte opeens. Schijnbaar waren de verschillende afstanden nu allemaal samengekomen op dezelfde route. Niet echt slim van de organisatie in mijn ogen, en de irritatie onder de verschillende deelnemers. Ook ikzelf raakte ietwat geïrriteerd omdat ik geen kant op kon.
Zo zonde! Zeker omdat ik weet dat zo goed als alles te fietsen is daar, zelfs nu het wat natter erbij lag als vorig jaar. Mooiste stuk werd dus een wandeltocht, weg gemiddelde, weg ritme en ook nog riskant voor mijn enkel dat lopen op gladde rotspaden. Fietsen is daar toch echt makkelijker als lopen op fietsschoenen!
Driekwartier later en pas 6 kilometer verder kwam gelukkig weer de vaart erin en mocht ik de skipiste van D’Ovifat gaan beklimmen. Dit ging prima want ik zat nog vrij fris, ik stopte alleen boven even om wat nieuwe drank te pakken. Peter Huntjens had ik nu bijgehaald, maar hij gaf aan dat ik maar gelijk alleen door moest.
Dit deed ik dan ook en de laatste 30km ging ik eigenlijk solo verder om nog iets van tijd goed te maken. Echt lastig werd het parcours nooit meer, al moest ik wel heel vaak van de ideale lijn af om langzamere deelnemers in te halen. Nog nooit zoveel door het puin of struikgewas gereden volgens mij.
Zo zonde! Zeker omdat ik weet dat zo goed als alles te fietsen is daar, zelfs nu het wat natter erbij lag als vorig jaar. Mooiste stuk werd dus een wandeltocht, weg gemiddelde, weg ritme en ook nog riskant voor mijn enkel dat lopen op gladde rotspaden. Fietsen is daar toch echt makkelijker als lopen op fietsschoenen!
Driekwartier later en pas 6 kilometer verder kwam gelukkig weer de vaart erin en mocht ik de skipiste van D’Ovifat gaan beklimmen. Dit ging prima want ik zat nog vrij fris, ik stopte alleen boven even om wat nieuwe drank te pakken. Peter Huntjens had ik nu bijgehaald, maar hij gaf aan dat ik maar gelijk alleen door moest.
Dit deed ik dan ook en de laatste 30km ging ik eigenlijk solo verder om nog iets van tijd goed te maken. Echt lastig werd het parcours nooit meer, al moest ik wel heel vaak van de ideale lijn af om langzamere deelnemers in te halen. Nog nooit zoveel door het puin of struikgewas gereden volgens mij.
De hele rit had ik weer heel netjes op mijn voeding en drinken gelet, en voor de laatste 10km besloot ik om nog eens een gelletje te proberen. Gelijk merkbaar die dingen, maar na 5km ook alweer uitgewerkt voor mijn gevoel. En zo werden de laatste kilometers eigenlijk nog echt afzien ook. Conclusie, die vloeibare voeding is niks voor mij, daar blaas ik mijzelf alleen maar mee op. Voor mij beter elk uur een hartige energiereep, en af en toe een stuk banaan of ander fruit.
Bij het paadje langs het spoor richting de finish zag ik mijn ouders alweer staan, altijd leuk als ze komen kijken! En zo rolde ik in 04:23:08uur over de finish, goed voor een 78e plek overall. Doel was rondom de 4uur binnen te komen, maar door drukte en het parcours dat er iets zwaarder bij lag als vorig jaar was dit helaas niet echt mogelijk.
Al met al een geslaagde marathon, lekker gereden waar mogelijk was, genoten van een parchtig parcours en eens geen materiaal pech in Les Cimes des Waimes!
Bij het paadje langs het spoor richting de finish zag ik mijn ouders alweer staan, altijd leuk als ze komen kijken! En zo rolde ik in 04:23:08uur over de finish, goed voor een 78e plek overall. Doel was rondom de 4uur binnen te komen, maar door drukte en het parcours dat er iets zwaarder bij lag als vorig jaar was dit helaas niet echt mogelijk.
Al met al een geslaagde marathon, lekker gereden waar mogelijk was, genoten van een parchtig parcours en eens geen materiaal pech in Les Cimes des Waimes!
Finish!!
