Zoals de afgelopen vier jaar stond ook dit jaar weer de Houffamarathon op mijn kalender. Is er iets te doen in Houffalize qua mountainbiken, dan wil ik erbij zijn! Laatste keer nog moeten opgeven door materiaalpech, dus dit jaar moest ik hoe dan ook de finish halen op de langste afstand!
Het deelnemersveld was ook net als vorig jaar niet al te groot wat de kans op een mooie klassering aanzienlijk vergrote.
Doel voor deze rit zou dan ook een top-10 plek zijn.
Zo mooi als het weer op zaterdag was, zo slecht was het op zondag. Het regende pijpenstelen, aan één stuk door! Eenmaal aangekomen was het gelukkig droog, en kon ik zonder nat te worden mijn inschrijving afhalen en wat gaan warm-rijden. Paar rondjes Houffalize centrum en gelijk viel op hoe rustig het was in het dorp.
Van de mensen die op de camping lagen kreeg ik al snel te horen dat in de nacht ontzettend veel regen was gevallen, en dat het parcours één grote natte bende zou zijn. Waarschijnlijk dat veel Belgen dit dan ook wisten en lekker in bed zijn blijven liggen deze ochtend.
Nou goed, het was nog steeds droog, en ik had er echt zin in, 116km! Opstellen, en starten maar…
Het deelnemersveld was ook net als vorig jaar niet al te groot wat de kans op een mooie klassering aanzienlijk vergrote.
Doel voor deze rit zou dan ook een top-10 plek zijn.
Zo mooi als het weer op zaterdag was, zo slecht was het op zondag. Het regende pijpenstelen, aan één stuk door! Eenmaal aangekomen was het gelukkig droog, en kon ik zonder nat te worden mijn inschrijving afhalen en wat gaan warm-rijden. Paar rondjes Houffalize centrum en gelijk viel op hoe rustig het was in het dorp.
Van de mensen die op de camping lagen kreeg ik al snel te horen dat in de nacht ontzettend veel regen was gevallen, en dat het parcours één grote natte bende zou zijn. Waarschijnlijk dat veel Belgen dit dan ook wisten en lekker in bed zijn blijven liggen deze ochtend.
Nou goed, het was nog steeds droog, en ik had er echt zin in, 116km! Opstellen, en starten maar…
Het tempo lag vanaf de start eigenlijk heerlijk rustig, en ik kon dan ook zonder problemen naar voren rijden. En voordat ik het goed en wel in de gaten had zat ik zo al een uur mee te rijden in de kopgroep.
Ondertussen regende het alweer erg hard, en een Nederlandse Belofte renner naast mij zei heel enthousiast hoe mooi het wel al niet vond, het was namelijk zijn eerste marathon ooit.
Maar dit kwam denk ik meer door de heroïsche weersomstandigheden dan door het parcours zelf, want dit viel mij tot nu toe nog erg tegen. Terwijl er zoveel moois was beloofd.
Toen het eenmaal wat lastiger en zwaarder werd gingen er enkele renners vandoor, vijf man om precies te zijn. Daar achteraan gaan had voor mij geen zin, en bleef mooi in de tweede groep rijden waar netjes samen gewerkt werd. En we ons telkens lachend door, over, of langs alle ‘hindernissen’ op het parcours werkten. Er lagen nog al wat bomen om, en onderscheid tussen een beek of plas water kon je ook niet meer maken. Het leek wel een heuse survivaltocht!
De kilometers vlogen werkelijk voorbij, ondanks de barre omstandigheden en het soms gevaarlijk gladde parcours. In de afdalingen nam ik dan ook nooit risico's, altijd beetje met de rem erop, die bij mij gelukkig de hele rit naar behoren bleven functioneren. Dit in tegenstelling tot vele andere rijders die rond 70km al bijna zonder remblokken zaten of zelfs nog erger.
De top-10 klassering kwam dichter en dichter bij.
Helaas liet de bewegwijzering wel af en toe te wensen over, en zaten we opeens met de hele groep op een verkeerd dood lopend pad. Van de GPS-track kon je dus ook niet uitgaan was nu tevens duidelijk. Gelukkig verloren we hier geen plekken mee, alleen maar tijd.
Ondertussen regende het alweer erg hard, en een Nederlandse Belofte renner naast mij zei heel enthousiast hoe mooi het wel al niet vond, het was namelijk zijn eerste marathon ooit.
Maar dit kwam denk ik meer door de heroïsche weersomstandigheden dan door het parcours zelf, want dit viel mij tot nu toe nog erg tegen. Terwijl er zoveel moois was beloofd.
Toen het eenmaal wat lastiger en zwaarder werd gingen er enkele renners vandoor, vijf man om precies te zijn. Daar achteraan gaan had voor mij geen zin, en bleef mooi in de tweede groep rijden waar netjes samen gewerkt werd. En we ons telkens lachend door, over, of langs alle ‘hindernissen’ op het parcours werkten. Er lagen nog al wat bomen om, en onderscheid tussen een beek of plas water kon je ook niet meer maken. Het leek wel een heuse survivaltocht!
De kilometers vlogen werkelijk voorbij, ondanks de barre omstandigheden en het soms gevaarlijk gladde parcours. In de afdalingen nam ik dan ook nooit risico's, altijd beetje met de rem erop, die bij mij gelukkig de hele rit naar behoren bleven functioneren. Dit in tegenstelling tot vele andere rijders die rond 70km al bijna zonder remblokken zaten of zelfs nog erger.
De top-10 klassering kwam dichter en dichter bij.
Helaas liet de bewegwijzering wel af en toe te wensen over, en zaten we opeens met de hele groep op een verkeerd dood lopend pad. Van de GPS-track kon je dus ook niet uitgaan was nu tevens duidelijk. Gelukkig verloren we hier geen plekken mee, alleen maar tijd.
Rond 80km begon het opeens wel erg zwaar te worden voor mij, vooral bergop was opeens alle power weg.
Hongerklop? Ja!
Waar ik de eerste twee uur nog voldoende had gegeten had ik nu al 1,5uur niks gehad omdat het simpelweg niet ging. Een reep uit mijn shirt krijgen was al een hele klus, laat staan deze ook nog openen en eten op een spekglad parcours.
Noodgedwongen dus gestopt bij een bevoorrading en de groep maar laten rijden. Even goed eten, en het ging gelijk weer goed! Op dat moment kwam toevallig Eric Engelen voorbij gereden, een bekende, ideaal. Maar nog geen 3km met hem op pad of ik voelde een platte achterband. Lek, een spijker erin, en eentje je U tegen zegt!
Eer ik deze eruit had waren gauw 10 minuten voorbij, en toen kon ik de klassering wel vergeten. Maar ik had goede zin (door het slechte weer?) en tot mijn verbazing dichte de latex ook nog eens het gat. Band oppompen en verder!
Ik moest sowieso de finish halen...
En als een geluk bij een ongeluk kwam daar de volgende bekende, Cyril Kleijnen. Zijn doel was ondertussen net als het mijne alleen nog uitrijden.
Helaas verloor ik bergop snel druk uit mijn band, en heb ik een paar keer moeten stoppen om bij te pompen. Bij een derde keer gaf ik de hoop op, ook nog maar een binnenband plaatsen dan. Hele tijd heeft Cyril gewacht op mij, mijn dank hiervoor!
Anders had ik alles alleen kunnen rijden, want het was echt uitgestorven op het parcours, in al die tijd dat ik heb stilgestaan heb ik misschien net drie a vier renners voorbij zien komen. Een waar slagveld was het!
Hongerklop? Ja!
Waar ik de eerste twee uur nog voldoende had gegeten had ik nu al 1,5uur niks gehad omdat het simpelweg niet ging. Een reep uit mijn shirt krijgen was al een hele klus, laat staan deze ook nog openen en eten op een spekglad parcours.
Noodgedwongen dus gestopt bij een bevoorrading en de groep maar laten rijden. Even goed eten, en het ging gelijk weer goed! Op dat moment kwam toevallig Eric Engelen voorbij gereden, een bekende, ideaal. Maar nog geen 3km met hem op pad of ik voelde een platte achterband. Lek, een spijker erin, en eentje je U tegen zegt!
Eer ik deze eruit had waren gauw 10 minuten voorbij, en toen kon ik de klassering wel vergeten. Maar ik had goede zin (door het slechte weer?) en tot mijn verbazing dichte de latex ook nog eens het gat. Band oppompen en verder!
Ik moest sowieso de finish halen...
En als een geluk bij een ongeluk kwam daar de volgende bekende, Cyril Kleijnen. Zijn doel was ondertussen net als het mijne alleen nog uitrijden.
Helaas verloor ik bergop snel druk uit mijn band, en heb ik een paar keer moeten stoppen om bij te pompen. Bij een derde keer gaf ik de hoop op, ook nog maar een binnenband plaatsen dan. Hele tijd heeft Cyril gewacht op mij, mijn dank hiervoor!
Anders had ik alles alleen kunnen rijden, want het was echt uitgestorven op het parcours, in al die tijd dat ik heb stilgestaan heb ik misschien net drie a vier renners voorbij zien komen. Een waar slagveld was het!
Zo werd het uiteindelijk qua tijd nog een zeer lange rit, maar het bleef leuk tot de laatste kilometer. Wat kan spelen in de blubber toch ook leuk zijn, zeker als je materiaal blijft functioneren, en het niet koud is. Laatste 5 a 6km waren trouwens weer over paden van het Wereldbeker-parcours, iets wat nooit zal vervelen.
Eindtijd: 06:33:45uur, toch nog goed voor een 22e plek overall en 12e in mijn catagorie.
Of ik volgend jaar weer voor de Houffamarathon ga betwijfel ik, organisatorisch was het toch vrij matig, en het parcours was echt niks bijzonders meer. Bij droog weer was dit gewoon een racebaan geweest, niet Ardennen-waardig.
Enige mooie vernieuwing vond ik de 4 beklimmingen die allemaal ruim over de 30% stijgingspercentage gingen!
Owja, en de bevoorrading waar ik stopte moet ik ook nog even vermelden.. Deze was gewoon perfect, veel keuze in eten, behulpzame vrijwilligers en warme rijstepap!
Eindtijd: 06:33:45uur, toch nog goed voor een 22e plek overall en 12e in mijn catagorie.
Of ik volgend jaar weer voor de Houffamarathon ga betwijfel ik, organisatorisch was het toch vrij matig, en het parcours was echt niks bijzonders meer. Bij droog weer was dit gewoon een racebaan geweest, niet Ardennen-waardig.
Enige mooie vernieuwing vond ik de 4 beklimmingen die allemaal ruim over de 30% stijgingspercentage gingen!
Owja, en de bevoorrading waar ik stopte moet ik ook nog even vermelden.. Deze was gewoon perfect, veel keuze in eten, behulpzame vrijwilligers en warme rijstepap!
