Overleven in een zonnig Horst...

Opperste concentratie bij de start...

Na een goede seizoensstart in Baarlo had ik gehoopt lekker mijn rust te kunnen pakken, en vervolgens wat trainingen af te werken om een nog beter resultaat in Horst neer te zetten. De Bart Brentjens Challenge had ik hiervoor ook al van mijn programma geschrapt. Helaas liep alles heel anders als geplant. Ik werd namelijk vrij snel ziek na de eerste wedstrijd van het seizoen. Balen!

Met in totaal één uurtje op de mountainbike, en drie kwartier op de Tacx in twee weken kwam zondag 21 oktober dan eigenlijk ook te snel voor mij. Geen ritme, geen vertrouwen dat ik voldoende was uitgeziekt, en over de inspanningen van de eerste rondes wilde ik al helemaal niet nadenken.

Gelukkig zat het weer vandaag wel helemaal mee, gewoon zomerse omstandigheden! En het parcours was ook wel goed te doen dacht ik na een rondje verkennen. Veel zand, genoeg bochtenwerk en niet al te gek klimwerk. Iets waar ik voor een keertje wel eens blij mee was. 

Mijn doel voor vandaag was: "Maximaal profeit uit de gunstige startpositie halen, en dan zien te overleven om zo min mogelijk punten voor het klassement te verspelen."

Zo werden we iets voor 20 over 1 weggefloten voor weer een uurtje afzien. En de start ging deze keer perfect! Vlug in het pedaal, meteen genoeg snelheid, en met de eerste vijf gelijk vloeiend de single-track op. Maximaal geprofiteerd dus van mijn startpositie. Maar goed ook, want achter mij hoorde ik toch een hoop chaos, iets waar ik meestal zelf altijd nadeel van heb.

De eerste rondes vlogen voorbij op dit toch wel korte rondje, en ik kon tot mijn verbazing vrij makkelijk volgen. Maar het tempo lag niet gelijk super hoog had ik het idee, en dit werd vanaf ronde 4 ook bevestigd. Er sloten nu langzaam wat renners aan. De kopgroep werd groter, en de eerste tempo versnellingen bleven niet lang uit.  Waar bijna iedereen leek te kunnen volgen moest ik gelijk passen. Bergop kon ik soms nog wel een gaatje dichten, maar ik was nu snel gezien. Weg kopgroep! 

De twee daarop volgende rondes heb ik toen enorm afgezien, bij elke wortel of hobbel lag ik bijna van de fiets, en een ideale lijn door bochten bestond niet meer voor mij. Voor mijn gevoel stond ik ook zo goed als stil, en de gedachte van uitstappen kwam nu zelfs in mij naar boven. "Alleen de handdoek in de ring gooien ging niet, die lag in de auto, en een witte vlag kon ik ook niet direct ergens ontdekken". Dit was letterlijk mijn gedachte op het moment dat ik zat te 'overleven' op de bike.

Mijn redding is echter het feit geweest dat er maar twee renners erin slaagde mij in te halen, wat toch wel aangaf dat er nog steeds vaart in zat. En ik zat ook nog steeds binnen de top-10. Mijn dank voor de attente speaker. Achter mij was nu gelukkig een groot gat, dus ik hield zolang het kon mijn eigen tempo vast. Dit zorgde enigszins voor wat herstel, al bleef de hartslag nog belachelijk hoog!

Uiteindelijk kwamen zo de laatste twee rondes toch nog sneller als verwacht.. En met Rudo Pinkaers weer in mijn vizier leek het voor mezelf tenminste ook weer echt op een wedstrijd. Wel voelde ik nu de hete adem van Lex van Enckevort achter mij, maar ik had ineens weer alle vertrouwen dat ik dit kon afmaken. Helaas plaatste ik toen alleen te vroeg mijn aanval, was even totaal in de war waar ik zat op het parcours, en moest dus nog lang aan de bak om Lex voor te blijven. 

Dit lukte niet en ik moest genoegen nemen met een 9e plek. Achteraf gezien mag ik hier zeker tevreden mee zijn, maar als ik echt fit was geweest was het podium misschien toch wel heel dichtbij gekomen deze dag.

Nu op naar Liessel zou ik zeggen, ik heb er zin in!!