DE VOORBEREIDING
Een sportief doel, een bucketlist item, prestatiedrang, het ontdekken van je eigen grenzen, of puur uit nieuwsgierigheid omdat je het andere mensen ook ziet doen. Wat het ook moge zijn, sinds het rondje Limburg vorig jaar (400+km) moest en zou die 500’er rit er ook een keertje van komen.
Voorwaarden van de route. Niet te vlak, geen al te grote of drukke steden, mooie natuur en op Franse bodem geraken. Uren, weken, uiteindelijk zelfs maanden bezig geweest met het in elkaar knutselen van een route. Bekend terrein, onbekend terrein. Inspiratie opdoen bij andere fietsfanaten, websites over fietsreizen of via beelden van Google Maps.
Steeds opnieuw vond ik fietspaden, dorpjes of natuurgebieden die ik perse in de route wilde opnemen. Normaal niet te combineren, maar met 500km ter beschikking kom je best een eindje. De hoogtemeters schommelden telkens rond de 5000hm, tikkeltje imponerend, wel een aantal wat naar mijn idee heel mooi paste bij de afstand. Tevens leek het vooral om goed lopende lange klimmen te gaan en niet van die steile 20% hellingen a la Keutenberg. Moet te doen zijn.
Alleen wanneer rij je zo’n rit dan nu?
Voorwaarden van de route. Niet te vlak, geen al te grote of drukke steden, mooie natuur en op Franse bodem geraken. Uren, weken, uiteindelijk zelfs maanden bezig geweest met het in elkaar knutselen van een route. Bekend terrein, onbekend terrein. Inspiratie opdoen bij andere fietsfanaten, websites over fietsreizen of via beelden van Google Maps.
Steeds opnieuw vond ik fietspaden, dorpjes of natuurgebieden die ik perse in de route wilde opnemen. Normaal niet te combineren, maar met 500km ter beschikking kom je best een eindje. De hoogtemeters schommelden telkens rond de 5000hm, tikkeltje imponerend, wel een aantal wat naar mijn idee heel mooi paste bij de afstand. Tevens leek het vooral om goed lopende lange klimmen te gaan en niet van die steile 20% hellingen a la Keutenberg. Moet te doen zijn.
Alleen wanneer rij je zo’n rit dan nu?
Misschien tijdens de “Longest Day”, of wat nou als ik dit eens op mijn verjaardag doe? Als er maar voldoende lichturen zijn die dag, het weer stabiel en het liefst geen tropische temperaturen. Het trainen verliep voorspoedig en meer en meer zat ik mij te verdiepen in de ‘ultra-distance’ materie. Apart wereldje. Maar wat een mooie verslagen, ervaringen en handige tips kom je hier tegen. Zowel inspirerend als motiverend! Enige gevaar wat er lonkte was dat ik opeens te graag, te lang en te veel wilde.
Aan voorbereiding dus absoluut geen gebrek. En met drie geslaagde 300km ritten dit jaar was ik er zeker wel klaar voor. Uitgevoerd in zowat alle mogelijke omstandigheden alleen nooit echt iets van pech of tegenslag gekend. Heel fijn uiteraard, zul je alleen net zien dat zoiets dan precies wel gebeurd op de dag van je hoofddoel.
De regenperiode voorafgaand aan mijn verjaardag was uiteindelijk de trigger. Rust pakken als het regent is een stuk draaglijker dan wanneer het mooi weer is, en precies op 29 mei zou de zon dan weer tevoorschijn komen.
29 mei, dat word de dag!
Aan voorbereiding dus absoluut geen gebrek. En met drie geslaagde 300km ritten dit jaar was ik er zeker wel klaar voor. Uitgevoerd in zowat alle mogelijke omstandigheden alleen nooit echt iets van pech of tegenslag gekend. Heel fijn uiteraard, zul je alleen net zien dat zoiets dan precies wel gebeurd op de dag van je hoofddoel.
De regenperiode voorafgaand aan mijn verjaardag was uiteindelijk de trigger. Rust pakken als het regent is een stuk draaglijker dan wanneer het mooi weer is, en precies op 29 mei zou de zon dan weer tevoorschijn komen.
29 mei, dat word de dag!
DE START
Twee dagen van te voren begon de nervositeit flink toe te nemen, maar met minder dan 12uur voor de start leek plots ineens alles tot rust te komen en kwam ik in een ongekend gefocuste mindset terecht. Alles definitief klaar leggen, spullen op de fiets monteren, nog even een bril ophalen bij Toma Cycles en het slot van de Giro etappe kijken.
Toen 16:45u in bed gekropen met de wekker op 20:45u. Drie uurtjes echt geslapen, een uurtje, zo stil als mogelijk onder de deken blijven gelegen. 21:00u ‘pasta-party’, en toen kon het aftellen beginnen.
Overdag heerlijk weer en in de avond nog best lang aangenaam. Korte broek, een windstopper en paar armstukken.
Dit met een extra laag olie op de benen moest voldoende zijn dacht ik. Ow, en laat ik voor de zekerheid een paar zomerse handschoentjes aantrekken voor de nacht.
Nog even snel een laatste Social Media update, een seintje van vertrek bij mijn vriendengroep en toen mocht ik eindelijk vertrekken. Klokslag middernacht. Donkere en verlaten wegen. Gelijk frisjes bergaf en meer wind dan de berichtgeving deed vermoeden. De stilte in Aken vond ik zelfs zeer opmerkelijk, bijna geen mens meer op straat. Wel heerlijk fietsen zo!
De eerste twee uur verliepen dan ook voorspoedig, er ontwikkelde zich langzaam aan een ritme alleen het dalen van de temperatuur op mijn Garmin vond ik wel een beetje zorgelijk.
Toen 16:45u in bed gekropen met de wekker op 20:45u. Drie uurtjes echt geslapen, een uurtje, zo stil als mogelijk onder de deken blijven gelegen. 21:00u ‘pasta-party’, en toen kon het aftellen beginnen.
Overdag heerlijk weer en in de avond nog best lang aangenaam. Korte broek, een windstopper en paar armstukken.
Dit met een extra laag olie op de benen moest voldoende zijn dacht ik. Ow, en laat ik voor de zekerheid een paar zomerse handschoentjes aantrekken voor de nacht.
Nog even snel een laatste Social Media update, een seintje van vertrek bij mijn vriendengroep en toen mocht ik eindelijk vertrekken. Klokslag middernacht. Donkere en verlaten wegen. Gelijk frisjes bergaf en meer wind dan de berichtgeving deed vermoeden. De stilte in Aken vond ik zelfs zeer opmerkelijk, bijna geen mens meer op straat. Wel heerlijk fietsen zo!
De eerste twee uur verliepen dan ook voorspoedig, er ontwikkelde zich langzaam aan een ritme alleen het dalen van de temperatuur op mijn Garmin vond ik wel een beetje zorgelijk.
DE NACHT
Van 7 graden, naar 6 graden, 5.8, 5.4, 4.8. “Ok, dit begint nu best serieus koud te worden"...
Even stoppen en in een bushokje met wat oefeningen en bewegen op de plaats proberen op te warmen. Deels lukte dit, maar de temperatuur bleef zakken. Wat volgde was de koudste nacht ooit vanaf Monschau.
Zes uur lang max. 3 graden met plaatselijk amper boven nul met een hoop dichte mistbanken. Met de minuut verkrampte ik meer en meer. Remmen, schakelen, eten of drinken. Niets lukte meer want mijn vingers bleven verstijft staan in de positie hoe ze om het stuur lagen. Soms bibberde ik zo hard dat mijn hele fiets begon te zwabberen en ik serieus begon te denken dat er iets mis was met mijn voorwiel of frame.
Nee, dit waren een paar niet zo fijne uurtjes waar ik mijzelf meermaals vervloekt heb om de veel te optimistische kledingkeuze en het perse met zo min mogelijk bepakking willen rijden. Toch bleef ik fietsen, gefocust om niet in botsing te komen met overstekend wild en vond ik met vlagen gelukkig wat afleiding in de muziek die ik luisterde.
Het moment dat je dan de eerste zonnestralen voelt opkomen is echt hemels. Gelijk de fiets in de berm en genoten van het sprankje warmte. Helaas duurde het echter nog uren voordat het aangenaam werd op de fiets omdat ik toch wel vaak in de bossen of koude dalen reed. Gelukkig was de route en omgeving prachtig wat ontzettend veel goed maakte. Ondanks dat ik niet de gemiddelde snelheid haalde die ik voor ogen had, zat ik wel nog steeds ruim op schema.
Iets voor 09:00u in Echternach, mooi tijdstip voor een ontbijt. Een stokbrood gezond met een zakje paprika chips en een blik Monster. Als dat niet lekker is! En heerlijk in het zonnetje kunnen zitten, nog steeds een beetje aan het na-bibberen. Toen vol goede moed op naar het Mullerthal, een van de locaties waar ik mij echt op had verheugd.
Even stoppen en in een bushokje met wat oefeningen en bewegen op de plaats proberen op te warmen. Deels lukte dit, maar de temperatuur bleef zakken. Wat volgde was de koudste nacht ooit vanaf Monschau.
Zes uur lang max. 3 graden met plaatselijk amper boven nul met een hoop dichte mistbanken. Met de minuut verkrampte ik meer en meer. Remmen, schakelen, eten of drinken. Niets lukte meer want mijn vingers bleven verstijft staan in de positie hoe ze om het stuur lagen. Soms bibberde ik zo hard dat mijn hele fiets begon te zwabberen en ik serieus begon te denken dat er iets mis was met mijn voorwiel of frame.
Nee, dit waren een paar niet zo fijne uurtjes waar ik mijzelf meermaals vervloekt heb om de veel te optimistische kledingkeuze en het perse met zo min mogelijk bepakking willen rijden. Toch bleef ik fietsen, gefocust om niet in botsing te komen met overstekend wild en vond ik met vlagen gelukkig wat afleiding in de muziek die ik luisterde.
Het moment dat je dan de eerste zonnestralen voelt opkomen is echt hemels. Gelijk de fiets in de berm en genoten van het sprankje warmte. Helaas duurde het echter nog uren voordat het aangenaam werd op de fiets omdat ik toch wel vaak in de bossen of koude dalen reed. Gelukkig was de route en omgeving prachtig wat ontzettend veel goed maakte. Ondanks dat ik niet de gemiddelde snelheid haalde die ik voor ogen had, zat ik wel nog steeds ruim op schema.
Iets voor 09:00u in Echternach, mooi tijdstip voor een ontbijt. Een stokbrood gezond met een zakje paprika chips en een blik Monster. Als dat niet lekker is! En heerlijk in het zonnetje kunnen zitten, nog steeds een beetje aan het na-bibberen. Toen vol goede moed op naar het Mullerthal, een van de locaties waar ik mij echt op had verheugd.
DE DAG
Vanaf daar werd het eigenlijk een rit waar alle puzzelstukjes in elkaar leken te vallen. Telkens weer opnieuw wist ik een ‘doel’ te bedenken om de afstand fijn op te delen in kleine stukjes. Nooit meer dan 50km tot een volgende punt waar ik mijzelf een soort van beloning kon geven. Al was het maar even een korte stop voor een blikje cola uit een automaat. Zelfs de ketting even schoonmaken en voorzien van wat nieuwe olie zorgde direct voor een positieve boost goed voor minimaal weer 25km positiviteit.
Een dip of een moeilijk moment heb ik eigenlijk dan ook nooit gehad. Alleen jammer dat halverwege de rit mijn telefoon er mee stopte. Vastlopers, niet meer willen opladen. Balen, nu kon ik geen foto’s meer maken of het thuisfront op de hoogte houden. De 3% accu die ik nog over had wilde ik enkel bewaren om een laatste keer mijn verwachtte finishtijd door te geven of in geval van nood.
Achteraf gezien was dit misschien helemaal nog niet zo verkeerd, want vanaf nu was het echt 100% puur fietsen. Bastenaken was nu niet ver meer, en weet niet waarom, maar die plaats voelde al bijna aan als thuiskomen. Al was het vanaf daar nog steeds 125km. Enkel wind tegen.
Helaas 5km voor het binnen rijden van België kom ik opeens wegwerkzaamheden tegen waar niet omheen te rijden was en moest er een omleiding gevolgd worden. Ruim 10km om, een stuk offroad en een beek doorsteek waar ik via de berm moest klauteren om geen natte voeten te krijgen. Zoiets kan echt alleen maar hier dacht ik gelijk! Controleer je je eigen route nog zo goed, krijg je dit.
Een dip of een moeilijk moment heb ik eigenlijk dan ook nooit gehad. Alleen jammer dat halverwege de rit mijn telefoon er mee stopte. Vastlopers, niet meer willen opladen. Balen, nu kon ik geen foto’s meer maken of het thuisfront op de hoogte houden. De 3% accu die ik nog over had wilde ik enkel bewaren om een laatste keer mijn verwachtte finishtijd door te geven of in geval van nood.
Achteraf gezien was dit misschien helemaal nog niet zo verkeerd, want vanaf nu was het echt 100% puur fietsen. Bastenaken was nu niet ver meer, en weet niet waarom, maar die plaats voelde al bijna aan als thuiskomen. Al was het vanaf daar nog steeds 125km. Enkel wind tegen.
Helaas 5km voor het binnen rijden van België kom ik opeens wegwerkzaamheden tegen waar niet omheen te rijden was en moest er een omleiding gevolgd worden. Ruim 10km om, een stuk offroad en een beek doorsteek waar ik via de berm moest klauteren om geen natte voeten te krijgen. Zoiets kan echt alleen maar hier dacht ik gelijk! Controleer je je eigen route nog zo goed, krijg je dit.
DE FINALE
Hoe ik het deed weet ik niet, toch stapte ik telkens gewoon weer met een glimlach terug op de fietst en bleef ik in mijn hoofd rekenen om voor donker binnen te zijn. Zo rustig, zo gecontroleerd allemaal. 'Mind and body as one'.
Enige lastige na Bastenaken was nog het vinden van nieuwe proviand, en dan vooral water. Sporadisch kwam ik een tankstation tegen, maar ondertussen waren die allemaal gesloten. Dan maar bij mensen thuis vragen voor wat water wanneer ik hun toevallig bezig zag in de tuin. Aanbellen is ook al zowat, maar je moet wat op dit soort ritten.
40km voor thuiskomst toen een tijdstip van 22:15u door gestuurd als verwachtte aankomst en vanaf dat moment echt vollebak kunnen doorrijden. Precies het stuk wat ik een week eerder nog verkend had, wat ik toen als ‘best wel zwaar’ ervoer na amper 100km in de benen, voelde nu opeens aan als een ereronde. Makkie.
De ondergaande zon, de geur van barbecue, langzaam aan het besef dat je het gaat redden en de Garmin die bijna de 500km gaat aantikken binnen de 24 uur. Machtig mooi. Wat nou gekkenwerk, dit is geniaal!
Maar alsof de dag nog niet mooi genoeg was zie ik bij thuiskomst ineens allemaal mensen in de tuin staan en hoorde ik muziek. Alleen 8 minuten ‘te vroeg’ waardoor men schijnbaar nog net niet helemaal voorbereid was op mijn finish. Ondanks dat de meeste fakkels en confetti in de verpakking bleven vond ik het prachtig! Dit was echt de kers op de taart voor deze rit en hierdoor had ik nu niet alleen het gevoel van een echte finish maar ook weer eens van een verjaardag. Waarschijnlijk de meest memorabele verjaardag ooit! Super bedankt allemaal!
Enige lastige na Bastenaken was nog het vinden van nieuwe proviand, en dan vooral water. Sporadisch kwam ik een tankstation tegen, maar ondertussen waren die allemaal gesloten. Dan maar bij mensen thuis vragen voor wat water wanneer ik hun toevallig bezig zag in de tuin. Aanbellen is ook al zowat, maar je moet wat op dit soort ritten.
40km voor thuiskomst toen een tijdstip van 22:15u door gestuurd als verwachtte aankomst en vanaf dat moment echt vollebak kunnen doorrijden. Precies het stuk wat ik een week eerder nog verkend had, wat ik toen als ‘best wel zwaar’ ervoer na amper 100km in de benen, voelde nu opeens aan als een ereronde. Makkie.
De ondergaande zon, de geur van barbecue, langzaam aan het besef dat je het gaat redden en de Garmin die bijna de 500km gaat aantikken binnen de 24 uur. Machtig mooi. Wat nou gekkenwerk, dit is geniaal!
Maar alsof de dag nog niet mooi genoeg was zie ik bij thuiskomst ineens allemaal mensen in de tuin staan en hoorde ik muziek. Alleen 8 minuten ‘te vroeg’ waardoor men schijnbaar nog net niet helemaal voorbereid was op mijn finish. Ondanks dat de meeste fakkels en confetti in de verpakking bleven vond ik het prachtig! Dit was echt de kers op de taart voor deze rit en hierdoor had ik nu niet alleen het gevoel van een echte finish maar ook weer eens van een verjaardag. Waarschijnlijk de meest memorabele verjaardag ooit! Super bedankt allemaal!
DE NABESCHOUWING
Na een mooi feestje tot een uurtje of 2 in de nacht begon ik toch langzaam aan wel te verlangen naar een warme douche en mijn bed. Dat ik nog zo energiek terug thuis zou komen na een avontuurtje van 22 uur waarvan er zeker 8 ontzettend koud waren geweest had ik zelfs in mijn meest optimistische visualisatie niet kunnen bedenken. Bizar.
Zo voldaan en trots dat het lange tijd zelfs niet echt te bevatten was. Vooral niet vanwege het feit dat ik gewoon nooit echt een slecht moment heb gekend deze dag. Heb ik nou echt 527km gefietst vandaag? Schijnbaar wel!
Een dag later werd ik nog steeds euforisch wakker, enige verschil is dat ik nu wel voelde wat ik had gedaan. Vooral mijn nek en tussen de schouderbladen flink wat spierpijn. De knieën hadden het duidelijk ook zwaar gehad. Maar verder viel het mij al met al best mee. Zeker als ik terug denk aan die super koude nacht waar ik in een haast onmogelijk houding ruim 100km heb zitten wegtrappen. Dat mij dat geen parten heeft gespeeld later blijft een raadsel.
En dan kom ik eigenlijk bij het punt aan waarom ik dit zo gaaf vind om te doen, en dat is de mindset die dit soort ritten weten op te wekken bij mij. Echt geweldig! Doorgaan waar je normaal al drie keer zou zijn afgestapt, constant focussen en improviseren om het jezelf zo aangenaam mogelijk te maken. Beetje vreemd misschien, maar wel lekker.
Niet dat ik dit soort ritten nou maandelijks ga maken, maar dit was zeker geen eenmalige actie en qua afstand zit er ook nog wel rek op ben ik nu achter. Nu echter eerst eens lekker lang nagenieten van deze rit en een tijdje gewoon wat 'normale' fietsritten maken zonder gekke doelen of uitdagingen.
Zo voldaan en trots dat het lange tijd zelfs niet echt te bevatten was. Vooral niet vanwege het feit dat ik gewoon nooit echt een slecht moment heb gekend deze dag. Heb ik nou echt 527km gefietst vandaag? Schijnbaar wel!
Een dag later werd ik nog steeds euforisch wakker, enige verschil is dat ik nu wel voelde wat ik had gedaan. Vooral mijn nek en tussen de schouderbladen flink wat spierpijn. De knieën hadden het duidelijk ook zwaar gehad. Maar verder viel het mij al met al best mee. Zeker als ik terug denk aan die super koude nacht waar ik in een haast onmogelijk houding ruim 100km heb zitten wegtrappen. Dat mij dat geen parten heeft gespeeld later blijft een raadsel.
En dan kom ik eigenlijk bij het punt aan waarom ik dit zo gaaf vind om te doen, en dat is de mindset die dit soort ritten weten op te wekken bij mij. Echt geweldig! Doorgaan waar je normaal al drie keer zou zijn afgestapt, constant focussen en improviseren om het jezelf zo aangenaam mogelijk te maken. Beetje vreemd misschien, maar wel lekker.
Niet dat ik dit soort ritten nou maandelijks ga maken, maar dit was zeker geen eenmalige actie en qua afstand zit er ook nog wel rek op ben ik nu achter. Nu echter eerst eens lekker lang nagenieten van deze rit en een tijdje gewoon wat 'normale' fietsritten maken zonder gekke doelen of uitdagingen.
