Het mountainbike-seizoen 2009 zit er weer op voor mij...
Maar de Bart Brentjens Challenge was wel een afsluiting in stijl.
De week voor de laatste rit van het jaar was ik helaas wat ziekjes, al leek het vlak voor het weekend wel allemaal iets beter te gaan maar als je dan op de fiets stapt valt dat toch vies tegen.
Ondanks een verkoudheid toch 4 dagen van te voren weer begonnen met training om tenminste nog een beetje in mijn ritme te komen.
Maar al snel dacht ik dat het niks zou worden want mijn hartslag bleef te hoog en ik kwam al bij de minste beklimmingen adem te kort. Met alleen maar regen werkte het weer ook al niet echt mee, dus het zag er allemaal niet best uit voor de laatste marathon van het seizoen.
En toen was het zondagmorgen en ging de wekker...
Maar de Bart Brentjens Challenge was wel een afsluiting in stijl.
De week voor de laatste rit van het jaar was ik helaas wat ziekjes, al leek het vlak voor het weekend wel allemaal iets beter te gaan maar als je dan op de fiets stapt valt dat toch vies tegen.
Ondanks een verkoudheid toch 4 dagen van te voren weer begonnen met training om tenminste nog een beetje in mijn ritme te komen.
Maar al snel dacht ik dat het niks zou worden want mijn hartslag bleef te hoog en ik kwam al bij de minste beklimmingen adem te kort. Met alleen maar regen werkte het weer ook al niet echt mee, dus het zag er allemaal niet best uit voor de laatste marathon van het seizoen.
En toen was het zondagmorgen en ging de wekker...
Zoals gewoonlijk was ik als de bliksem uit bed, want vroeg opstaan om te mountainbiken doe ik namelijk maar al te graag! Al merkte ik wel dat ik niet bepaald goed geslapen had, maar na een stevig ontbijt en wat koffie was ik er klaar voor!
Half uur voor de start kwam ik goed en wel in Eijsden aan en met nog wat hulp van mijn moeder tijdens het aankleden zat ik zo op de bike en kon het spektakel beginnen..
Helaas was ik toch wat later als geplant en mochten er maarliefst 500 man eerder als mij starten, het werd dus eerst nog ff wat kou lijden voor de startstreep..
Eenmaal aan de beurt om te vertekken had ik een mooi plekje op de eerste rij van 'mijn' startgroep waardoor ik gelijk volle bak kon door de straten van Eijsden!
Schijnbaar dachten de andere rijders er anders over want maar één iemand die me in het zelfde tempo volgde. Maar ik wilde de eerste kilometers zoveel mogelijk mensen inhalen om de opstoppingen bij de eerste beklimming in de Voerstreek voor de zijn.
Half uur voor de start kwam ik goed en wel in Eijsden aan en met nog wat hulp van mijn moeder tijdens het aankleden zat ik zo op de bike en kon het spektakel beginnen..
Helaas was ik toch wat later als geplant en mochten er maarliefst 500 man eerder als mij starten, het werd dus eerst nog ff wat kou lijden voor de startstreep..
Eenmaal aan de beurt om te vertekken had ik een mooi plekje op de eerste rij van 'mijn' startgroep waardoor ik gelijk volle bak kon door de straten van Eijsden!
Schijnbaar dachten de andere rijders er anders over want maar één iemand die me in het zelfde tempo volgde. Maar ik wilde de eerste kilometers zoveel mogelijk mensen inhalen om de opstoppingen bij de eerste beklimming in de Voerstreek voor de zijn.
En toen kon mountainbiken door de 'Belgische-blubber-vla' beginnen, want de eerste landwegen en bospaden waren niks anders als modder en nog eens modder.
Opzich kwam ik toch overal vrij goed doorheen en leek het materiaal weinig hinder van de blubber te ondervinden. Totdat ik in een afdaling na goed en wel 18km biken achter iemand zat en niks meer zag door al de opspattende smurrie. Hierdoor raakte ik de middenberm erg ongelukkig en ging vrij hard onderuit om een pad wat ook nog eens bezaaid met stenen lag.
Eerste wat ik voelde was een pijnlijke enkel en knie, maar door de modder kon ik eigenlijk niet goed zien wat de schade was. Maar alles bewoog nog dus zat zo weer op de fiets.. Adrenaline zorgde al snel ervoor dat ik weer in me eigen tempo zat, en volgens mij op de 'minder gevaarlijke' stukken reed ik alleen maar harder dankzij die valpartij!
Zo vlogen de kilometers voorbij en zat ik al snel op de helft van de rit waar wel nog 3 flinke beklimmingen overwonnen moesten worden.. Gelukkig had ik deze twee dagen van te voren nog ff goed getraind dus die gingen perfect. Waar veel mensen van de fiets stapten en aan de wandel gingen peddelde ik vrolijk verder naar boven, toch wel fijn een beetje parcourkennis. ;)
Laatste 50km gingen daarna eigenlijk wel vanzelf, kwam nog maar weinig mensen tegen al wist ik niet of dit nou een goed of slecht teken was. Minder was wel dat veel alleen rijden meer kracht kost, zeker met de wind die er stond. Bij het plaatsje Bemelen mochten we ook nog enkele honderden meters door 10cm water rijden wat het er allemaal niet warmer op maakte.
Enige voordeel van al dat water was wel dat de fiets weer iets schoner werd en ik al mijn versnellingen weer beschikbaar had. Helaas was dit maar voor korte duur want we zaten zo weer in de blubber, maar ik rook nu de finish dus ploeterde ik fijn door..
Kleine 8km voor de streep kwam ik nog Lars Toma tegen,, die er aardig doorheen zat..
Heb hem helaas niet kunnen motiveren om bij mij aan te sluiten en heb het slot dus verder alleen gereden.
Om te zorgen dat ik nog alles gaf in de laatste kilometers koos ik nog een fijn muziekje op mijn I-pod uit om vervolgens volle bak richting de finish te rijden! Als toetje kreeg ik nog een stortbui over me heen zodat ik echt door en door nat over de streep rolde, maar wel in stijl mag je wel zeggen!
Het klokje bleef uiteindelijk staan op 4:36uur wat goed was voor een 15e plek bij de toertocht-rijders.
Dik en dik tevreden dus.. Alleen nagenieten zat er dit keer niet echt in, bibberend en met al bijna blauwe lippen wilde ik zo snel mogelijk richting de auto, douchen en droge kleren aantrekken.
Opzich kwam ik toch overal vrij goed doorheen en leek het materiaal weinig hinder van de blubber te ondervinden. Totdat ik in een afdaling na goed en wel 18km biken achter iemand zat en niks meer zag door al de opspattende smurrie. Hierdoor raakte ik de middenberm erg ongelukkig en ging vrij hard onderuit om een pad wat ook nog eens bezaaid met stenen lag.
Eerste wat ik voelde was een pijnlijke enkel en knie, maar door de modder kon ik eigenlijk niet goed zien wat de schade was. Maar alles bewoog nog dus zat zo weer op de fiets.. Adrenaline zorgde al snel ervoor dat ik weer in me eigen tempo zat, en volgens mij op de 'minder gevaarlijke' stukken reed ik alleen maar harder dankzij die valpartij!
Zo vlogen de kilometers voorbij en zat ik al snel op de helft van de rit waar wel nog 3 flinke beklimmingen overwonnen moesten worden.. Gelukkig had ik deze twee dagen van te voren nog ff goed getraind dus die gingen perfect. Waar veel mensen van de fiets stapten en aan de wandel gingen peddelde ik vrolijk verder naar boven, toch wel fijn een beetje parcourkennis. ;)
Laatste 50km gingen daarna eigenlijk wel vanzelf, kwam nog maar weinig mensen tegen al wist ik niet of dit nou een goed of slecht teken was. Minder was wel dat veel alleen rijden meer kracht kost, zeker met de wind die er stond. Bij het plaatsje Bemelen mochten we ook nog enkele honderden meters door 10cm water rijden wat het er allemaal niet warmer op maakte.
Enige voordeel van al dat water was wel dat de fiets weer iets schoner werd en ik al mijn versnellingen weer beschikbaar had. Helaas was dit maar voor korte duur want we zaten zo weer in de blubber, maar ik rook nu de finish dus ploeterde ik fijn door..
Kleine 8km voor de streep kwam ik nog Lars Toma tegen,, die er aardig doorheen zat..
Heb hem helaas niet kunnen motiveren om bij mij aan te sluiten en heb het slot dus verder alleen gereden.
Om te zorgen dat ik nog alles gaf in de laatste kilometers koos ik nog een fijn muziekje op mijn I-pod uit om vervolgens volle bak richting de finish te rijden! Als toetje kreeg ik nog een stortbui over me heen zodat ik echt door en door nat over de streep rolde, maar wel in stijl mag je wel zeggen!
Het klokje bleef uiteindelijk staan op 4:36uur wat goed was voor een 15e plek bij de toertocht-rijders.
Dik en dik tevreden dus.. Alleen nagenieten zat er dit keer niet echt in, bibberend en met al bijna blauwe lippen wilde ik zo snel mogelijk richting de auto, douchen en droge kleren aantrekken.
