De start procedure was anders als voorgaande jaren, we moesten namelijk opstellen halverwege de langste klim van het parcours. Apart, maar zeker in mijn voordeel.
Dit bleek ook gelijk na het startfluitje, want ik schoot perfect weg en ging meteen de mannen op de voorste rij voorbij.
Samen met David Weishaupt die nog net iets sneller was als mij begonnen we zo met iets voorsprong op de rest aan de eerste volledige ronde.
Deze ronde ging super vlot, en voor mijn gevoel ook gewoon goed en kwam zo door op positie twee.
Een betere uitgangspositie voor de rest van de wedstrijd had ik eigenlijk niet kunnen hebben...
Resultaat, een heel peloton dat over mij heen denderde en ik kon totaal niks doen... Zeker vijf rondes rondgereden als een zombie, daarna ietwat herpakt en nog drie plaatsen kunnen goedmaken. Maar het minste of geringste aanzetten en mijn maag begon weer tegen te sputteren...
Al met al dus een dramatische wedstrijd die zo mooi had kunnen zijn deze dag. Resultaat een zeer teleurstellende 18e plek.
Nu maar snel vergeten deze wedstrijd, en hopen dat ik in Brunssum weer een beetje terug in vorm ben, en langer als één ronde kan koersen.
Zelf denk ik momenteel dat de reden puur het gebrek aan training is, en dan vooral het interval gedeelte. Daar ben ik nu alweer ruim twee weken niet meer aan toe gekomen. Totaal geen ritme meer waardoor ik de intensiteit van de wedstrijd slecht tot niet verwerkt krijg momenteel.