Na een sterk zomerseizoen wilde ik dit jaar ook weer eens de Bart Brentjens Challenge meepakken, het nationaal kampioenschap voor de marathon discipline. De conditie is nog steeds prima en in de voorafgaande weken heb ik ook nog aardig wat lange, vrij zware ritten afgewerkt. Inclusief een volledige verkenning van het BBC-parcours. Een mooi prestatie zou hier dus wel mogelijk moeten zijn. Echter had ik wel één voorwaarde, het moest redelijk weer zijn en geen natte bende zoals voorgaande edities.
Daarom pas last-minute ingeschreven op zaterdag, een zomerse dag en een stoffig parcours in het vooruitzicht.. Klein beetje regen was er wel op komst, maar wat kon er nou nog misgaan? Zondagochtend, sow, aardig drassig in de tuin. Maar goed, de regenbui zou over zijn rond 10:00uur dus op naar Eijsden en bijna daar leken de straten zelfs al iets te zijn opgedroogd.
Helaas bleek dit tijdens het warm rijden toch natter te zijn dan gedacht maar ik hield nog altijd vast aan de gedachte dat er de dag ervoor stof lag en het dus wel mee zou vallen. Eenmaal plaatsgenomen in het startvak eens goed rondgekeken welke renners er allemaal aanwezig waren want ik had wel een lijstje met favorieten. Wist dus eigenlijk precies achter wie ik aan wilde die dag.
Vlak voor 10:00uur klonk toen het startschot voor een massastart...
Daarom pas last-minute ingeschreven op zaterdag, een zomerse dag en een stoffig parcours in het vooruitzicht.. Klein beetje regen was er wel op komst, maar wat kon er nou nog misgaan? Zondagochtend, sow, aardig drassig in de tuin. Maar goed, de regenbui zou over zijn rond 10:00uur dus op naar Eijsden en bijna daar leken de straten zelfs al iets te zijn opgedroogd.
Helaas bleek dit tijdens het warm rijden toch natter te zijn dan gedacht maar ik hield nog altijd vast aan de gedachte dat er de dag ervoor stof lag en het dus wel mee zou vallen. Eenmaal plaatsgenomen in het startvak eens goed rondgekeken welke renners er allemaal aanwezig waren want ik had wel een lijstje met favorieten. Wist dus eigenlijk precies achter wie ik aan wilde die dag.
Vlak voor 10:00uur klonk toen het startschot voor een massastart...
Waar normaal alle categorieën een aparte start krijgen was het nu allemaal gezamenlijk weg. Gelijk chaos en eigenlijk ook meteen mijn concurrentie kwijt. Als amateurs stonden we ook nog helemaal achteraan dus dat werd een grote inhaalrace.
Op wat kleine opstoppingen na werkte ik mij wel gelijk goed naar voren, maar het tempo lag zo wel belachelijk hoog.
Pas na een uur koers leek er wat rust te komen en ontstond er een fijne groep. Ondertussen al 28km op de teller. Tot Euverem toen in deze groep gebleven maar zo gauw de wat lastigere klimmen kwamen ben ik er vandoor gegaan, dit ging niet snel genoeg omhoog met zoveel man. Nu kwam ik met twee andere renners samen te rijden, beide geen directe concurrenten, wat resulteerde in redelijke samenwerking voor een heel lang stuk.
De zwaarste sectie van het parcours rond de Keutenberg was nu in zicht en ik voelde mij nog steeds sterk. Dit stuk kwam ik dan ook prima door en de verse bidon, verzorgt door Lars Toma boven op de Keut, zorgde ervoor dat ik met een goed gevoel de finale in ging. De weersomstandigheden werden steeds slechter wat de weg richting de Bemelerberg een ware slijtageslag maakte. Zoveel voor mijn lichaam als de mountainbike. Meer regen, meer modder, meer kou.
Op wat kleine opstoppingen na werkte ik mij wel gelijk goed naar voren, maar het tempo lag zo wel belachelijk hoog.
Pas na een uur koers leek er wat rust te komen en ontstond er een fijne groep. Ondertussen al 28km op de teller. Tot Euverem toen in deze groep gebleven maar zo gauw de wat lastigere klimmen kwamen ben ik er vandoor gegaan, dit ging niet snel genoeg omhoog met zoveel man. Nu kwam ik met twee andere renners samen te rijden, beide geen directe concurrenten, wat resulteerde in redelijke samenwerking voor een heel lang stuk.
De zwaarste sectie van het parcours rond de Keutenberg was nu in zicht en ik voelde mij nog steeds sterk. Dit stuk kwam ik dan ook prima door en de verse bidon, verzorgt door Lars Toma boven op de Keut, zorgde ervoor dat ik met een goed gevoel de finale in ging. De weersomstandigheden werden steeds slechter wat de weg richting de Bemelerberg een ware slijtageslag maakte. Zoveel voor mijn lichaam als de mountainbike. Meer regen, meer modder, meer kou.
Normaal heb ik tijdens een rit niet snel last van kou, maar nu was ik zo doorweekt dat het wel serieus koud werd! Achteraf gezien toch meer kleding moeten aantrekken, maar dit weer was dus echt niet voorspeld! Alsof de kou nog niet erg genoeg was begaf ook nog mijn achterrem het net na Cadier en Keer en zo werden de laatste 20km een ware hel.
Afdalingen durfde ik geen risico meer te nemen en bergop merkte ik ook dat de power helemaal weg was. Nog een laatste gelletje werkte ik weg, in hoeverre dit nog mogelijk was in de kou, voor de slotklim. Maar dit mocht allemaal niet meer baten, ik kwam tot stilstand achter iemand die weg slipte en ik moest ook van de fiets. Gelijk schoot de kramp erin! Een geluk dat hier genoeg bekenden stonden die mij op de fiets hielpen en weer opgang brachten. Top, bedankt mannen!
Nog steeds was ik door niemand ingehaald en aan de reacties vanaf de kant kon ik wel opmaken dat ik op een nette positie aan het rijden was. Welke plek, geen idee. Ondertussen al het asfalt bereikt van Eijsden en minder dan een kilometer te gaan vliegen mij opeens enkele renners voorbij, waaronder Mattijn Motshagen, een directe concurrent. Ik probeer er nog achteraan te gaan in de straat richting de finish, maar opnieuw schoot de kramp erin. Ik kon dus niets meer doen en deze plek was ik dus kwijt.
Totaal gesloopt klokte ik af op 04:23:09uur maar een bijhorende uitslag bleef voor mij een raadsel. De jurywagen kon ook geen opheldering geven dus heb ik maar besloten te gaan douchen. Althans, de zoektocht gestart naar een douche.
Uiteindelijk nooit een uitslag te horen gekregen in Eijsden en maar naar huis gegaan. Blijk ik toen op 9 sec. het podium te hebben gemist, een derde plaats weggeven in de laatste 500m. Schijnbaar zowat de hele wedstrijd op plek 3 gereden, maar hier had ik dus totaal geen weet van...
Afdalingen durfde ik geen risico meer te nemen en bergop merkte ik ook dat de power helemaal weg was. Nog een laatste gelletje werkte ik weg, in hoeverre dit nog mogelijk was in de kou, voor de slotklim. Maar dit mocht allemaal niet meer baten, ik kwam tot stilstand achter iemand die weg slipte en ik moest ook van de fiets. Gelijk schoot de kramp erin! Een geluk dat hier genoeg bekenden stonden die mij op de fiets hielpen en weer opgang brachten. Top, bedankt mannen!
Nog steeds was ik door niemand ingehaald en aan de reacties vanaf de kant kon ik wel opmaken dat ik op een nette positie aan het rijden was. Welke plek, geen idee. Ondertussen al het asfalt bereikt van Eijsden en minder dan een kilometer te gaan vliegen mij opeens enkele renners voorbij, waaronder Mattijn Motshagen, een directe concurrent. Ik probeer er nog achteraan te gaan in de straat richting de finish, maar opnieuw schoot de kramp erin. Ik kon dus niets meer doen en deze plek was ik dus kwijt.
Totaal gesloopt klokte ik af op 04:23:09uur maar een bijhorende uitslag bleef voor mij een raadsel. De jurywagen kon ook geen opheldering geven dus heb ik maar besloten te gaan douchen. Althans, de zoektocht gestart naar een douche.
Uiteindelijk nooit een uitslag te horen gekregen in Eijsden en maar naar huis gegaan. Blijk ik toen op 9 sec. het podium te hebben gemist, een derde plaats weggeven in de laatste 500m. Schijnbaar zowat de hele wedstrijd op plek 3 gereden, maar hier had ik dus totaal geen weet van...
