Pinkstermaandag de dag wat voor veel mensen relaxen op Pinkpop betekende, maar zelf koos ik voor de marathon in Theux, de Ardennes Trophy. Deze keuze uiteraard met het oog op de Transalp. Het parcours is me hoofdzakelijk wel bekend van de voorgaande twee keren en ik weet dus dat ik gedoseerd moet rijden op dit zware parcours waar het fenijn in de staart zit.
Na de de pech in Waimes met de lekke band had ik bij deze rit eigenlijk iets goed te maken dus ik zorgde ervoor dat ik optijd in La Reid aanwezig was zodat ik tenminste een beetje voorin van start kon gaan. Enige risico wat ik wel nam was de in Waimes beschadigde achterband. In plaats van een nieuwe te monteren had ik ervoor gekozen om deze te repareren en dit leek ook goed te zijn gelukt want ik had er immers nog 200km op kunnen trainen zonder drukverlies.
Mijn plan was om het begin van de rit samen te gaan rijden met mijn Transalp-maat Gène Rekko. Niet alleen testen hoe we aan elkaar gewaagd zijn, maar ook kan Gène naar mijn idee altijd een rit goed indelen qua krachten. Alles leek volgens plan te gaan, en eenmaal aangekomen bij de statvakken bleek zelfs dat ik nog wat geluk had en nog net met de eerste weg zou mogen vertrekken, startvak A dus. Gelijk zag ik Bernard Rekko en Wim Dusseldorp staan en hun wezen naar achteren waar Gène stond. Mooi dacht ik, dat word dus samen starten, alleen zag ik toen dat mijn teammaat in achter een hekwerk(je) stond, wat dus betekende dat hij vanuit startvak B moest vertrekken, 5 minuten na de eersten.
Zo ging ik min of meer dus helemaal alleen van start de startklim op…
Na de de pech in Waimes met de lekke band had ik bij deze rit eigenlijk iets goed te maken dus ik zorgde ervoor dat ik optijd in La Reid aanwezig was zodat ik tenminste een beetje voorin van start kon gaan. Enige risico wat ik wel nam was de in Waimes beschadigde achterband. In plaats van een nieuwe te monteren had ik ervoor gekozen om deze te repareren en dit leek ook goed te zijn gelukt want ik had er immers nog 200km op kunnen trainen zonder drukverlies.
Mijn plan was om het begin van de rit samen te gaan rijden met mijn Transalp-maat Gène Rekko. Niet alleen testen hoe we aan elkaar gewaagd zijn, maar ook kan Gène naar mijn idee altijd een rit goed indelen qua krachten. Alles leek volgens plan te gaan, en eenmaal aangekomen bij de statvakken bleek zelfs dat ik nog wat geluk had en nog net met de eerste weg zou mogen vertrekken, startvak A dus. Gelijk zag ik Bernard Rekko en Wim Dusseldorp staan en hun wezen naar achteren waar Gène stond. Mooi dacht ik, dat word dus samen starten, alleen zag ik toen dat mijn teammaat in achter een hekwerk(je) stond, wat dus betekende dat hij vanuit startvak B moest vertrekken, 5 minuten na de eersten.
Zo ging ik min of meer dus helemaal alleen van start de startklim op…
In niet al te gek tempo reed ik hier naar boven en haalde zo toch wat renners in, al wilde ik eigenlijk rustig aan doen en Gène zo de tijd geven om bij mij te geraken. Alleen de kilometers leken in het begin toch wel voorbij te vliegen en voor ik het wist zat ik zal al over de 10km heen en reed ik nog steeds alleen. Het rustig starten vond ik overigens wel prettig, want had duidelijk weer ff nodig om op toeren te komen. Vanaf kilometer 15 toen het motortje dus warm was maar besloten om eigen tempo te gaan rijden en dag zou ik wel zien wat het ging worden.
Al snel kon ik aansluiting vinden bij een groep van ongeveer 8 renners die een aardig tempo reden en ook netjes leken samen te werken. Zo schoot het dus lekker op zonder dat het veel energie leek te kosten. Omdat ik wist dat Peter Huntjens nog ergens voor me moest rijden besloot ik rond kilometer 30 op een steile die bezaaid lag met losse stenen om extra gas te geven. Maar één renner kon volgen en samen haalden we dan ook een hele sliert aan renners in die het blijkbaar al erg lastig hadden op deze klim, en dat nog zo vroeg in de rit!
Alleen hoe meer ik richting de top kwam hoe meer grip ik achter leek te krijgen, en dit kon maar één ding betekenen, ik verloor lucht uit mijn achterband. En jawel hoor, eenmaal boven merkte ik al snel dan met velg in contact kwam met de wortels of stenen, foute boel dus!
Na een snelle stop leek de band echter gewoon weer te houden en vervolgde ik mijn weg. Wel zonde van alle energie die ik in de beklimming had gestoken want ik kon nog maar net bij het groepje aanpikken waar ik voor de klim ook in zat en had dus niks gewonnen. Ondertussen begon ik me wel steeds meer te irriteren aan het parcours, want nergens liep het lekker en lagen de paden werkelijk bezaaid met losse stenen! En daar houden mijn banden schijnbaar nooit zo van.
Al snel kon ik aansluiting vinden bij een groep van ongeveer 8 renners die een aardig tempo reden en ook netjes leken samen te werken. Zo schoot het dus lekker op zonder dat het veel energie leek te kosten. Omdat ik wist dat Peter Huntjens nog ergens voor me moest rijden besloot ik rond kilometer 30 op een steile die bezaaid lag met losse stenen om extra gas te geven. Maar één renner kon volgen en samen haalden we dan ook een hele sliert aan renners in die het blijkbaar al erg lastig hadden op deze klim, en dat nog zo vroeg in de rit!
Alleen hoe meer ik richting de top kwam hoe meer grip ik achter leek te krijgen, en dit kon maar één ding betekenen, ik verloor lucht uit mijn achterband. En jawel hoor, eenmaal boven merkte ik al snel dan met velg in contact kwam met de wortels of stenen, foute boel dus!
Na een snelle stop leek de band echter gewoon weer te houden en vervolgde ik mijn weg. Wel zonde van alle energie die ik in de beklimming had gestoken want ik kon nog maar net bij het groepje aanpikken waar ik voor de klim ook in zat en had dus niks gewonnen. Ondertussen begon ik me wel steeds meer te irriteren aan het parcours, want nergens liep het lekker en lagen de paden werkelijk bezaaid met losse stenen! En daar houden mijn banden schijnbaar nooit zo van.
De tweede verzorgingspost dook zo al snel voor me op en aangezien alles lekker ging en ik nog voldoende drank en eten bij me had sloeg ik deze post dan ook over. Dit in tegenstelling tot veel andere renners die achter me reden. Het stuk route dat toen volgde kon ik me nog maar al te goed herinneren, hier was ik namelijk 2 jaar terug gevallen wat toen einde rit betekende. Gecontroleerd nam ik nu dus deze afdaling en alles ging prima, wel was de ondergrond er vrij nat en dus glibberig, maar liever dat dan alles losse en scherpe stenen dacht ik.
Helaas niet veel later was het dan toch weer over met de pret, ik verloor namelijk weer lucht achter en nu te danken aan een pad met nog diepere watergeulen en nog grotere stenen! Pitstop 2 was zo nog geen minuut aan de gang of een wel heel bekend tenue kwam de bocht om, het was namelijk Gène. Netjes vroeg hij of alles lukte, maar reed verstandig door. Niet veel later kwam nog een bekende aanzetten en wel Lars Toma. Hij stopte wel, niet direct om te helpen maar hij had schijnbaar op dat punt een plaspauze ingecalculeerd. Samen vervolgde we de weg al nam hij gelijk wat voorsprong omdat ik het nu extra rustig aan deed bergaf.
De pauzeplek bij het kasteel ‘Franchimont’ naderde nu waar mijn ouders waarschijnlijk stonden voor de support. Tevens zou ik hier ff stoppen om wat te eten en mijn drinken aan te vullen. Maar nog voor ik aan de beklimming richting het kasteel kon beginnen moest ik weer van de fiets af, en wel in de afdaling die zo mooi eindigt met een trap. Toen wist ik dus dat de rit qua resultaat voorbij was, en schakelde dan eigenlijk ook gelijk maar over op toertocht-tempo en nam nergens meer grote risico’s bergaf.
Helaas niet veel later was het dan toch weer over met de pret, ik verloor namelijk weer lucht achter en nu te danken aan een pad met nog diepere watergeulen en nog grotere stenen! Pitstop 2 was zo nog geen minuut aan de gang of een wel heel bekend tenue kwam de bocht om, het was namelijk Gène. Netjes vroeg hij of alles lukte, maar reed verstandig door. Niet veel later kwam nog een bekende aanzetten en wel Lars Toma. Hij stopte wel, niet direct om te helpen maar hij had schijnbaar op dat punt een plaspauze ingecalculeerd. Samen vervolgde we de weg al nam hij gelijk wat voorsprong omdat ik het nu extra rustig aan deed bergaf.
De pauzeplek bij het kasteel ‘Franchimont’ naderde nu waar mijn ouders waarschijnlijk stonden voor de support. Tevens zou ik hier ff stoppen om wat te eten en mijn drinken aan te vullen. Maar nog voor ik aan de beklimming richting het kasteel kon beginnen moest ik weer van de fiets af, en wel in de afdaling die zo mooi eindigt met een trap. Toen wist ik dus dat de rit qua resultaat voorbij was, en schakelde dan eigenlijk ook gelijk maar over op toertocht-tempo en nam nergens meer grote risico’s bergaf.
Château de Franchimont
Na een stuk rijstenvla te hebben gegeten, mijn vader ff de stand van zaken te hebben doorgegeven fietste ik verder. En nog niet goed en wel boven aan de klim kon pitstop 4 alweer gemaakt worden, maar ik vertikte het om een binnenband erin te leggen want daar had ik dus echt geen zin in! Achteraf gezien was een ‘1-stops-strategie-met-binnenband-montage’ misschien beter geweest maar gezien mijn ‘lekrij-periode’ had ik die waarschijnlijk ook nog wel ergens onderweg kapot gereden.
Laatste 30km zo dus lekker rustig aan gedaan, op een band die niet meer als 1,5bar meer kon houden. Bergop ideaal qua grip, voor de rest zeer onhandig! Ondertussen had Wim mij ook bijgehaald en hij had het over een podiumplek bij de Masters 3. Waarop ik eigenlijk gelijk zei: “Blijf dan vooral niet bij mij rijden!”. Toch bleven we contant dichtbij elkaar fietsen, en we wisselden het bij elkaar in het wiel rijden een beetje af. Mara van echte samenwerking ofzo was geen sprake.
Toch ontstond er opeens een gat op de voorlaatste klim, en mijn versprong liep denk ik nog ietjes verder uit op de laatste klim. Waar ik vorig jaar de laatste twee beklimming amper meer vooruit leek te komen, zo makkelijk gingen ze nu eigenlijk. Logisch ook want was de laatste 30km verre van voluit gegaan maar dit geeft wel aan wat een juiste rit indeling kan betekenen.
Uiteindelijk rolde ik over de finish in 04:54:01 uur wat goed was voor een 119e plek overal. Ook dit viel me weer mee gezien het grote deelnemers aantal, maar tevreden of enthousiast kon ik toch niet zijn over deze rit, jammer!
Laatste 30km zo dus lekker rustig aan gedaan, op een band die niet meer als 1,5bar meer kon houden. Bergop ideaal qua grip, voor de rest zeer onhandig! Ondertussen had Wim mij ook bijgehaald en hij had het over een podiumplek bij de Masters 3. Waarop ik eigenlijk gelijk zei: “Blijf dan vooral niet bij mij rijden!”. Toch bleven we contant dichtbij elkaar fietsen, en we wisselden het bij elkaar in het wiel rijden een beetje af. Mara van echte samenwerking ofzo was geen sprake.
Toch ontstond er opeens een gat op de voorlaatste klim, en mijn versprong liep denk ik nog ietjes verder uit op de laatste klim. Waar ik vorig jaar de laatste twee beklimming amper meer vooruit leek te komen, zo makkelijk gingen ze nu eigenlijk. Logisch ook want was de laatste 30km verre van voluit gegaan maar dit geeft wel aan wat een juiste rit indeling kan betekenen.
Uiteindelijk rolde ik over de finish in 04:54:01 uur wat goed was voor een 119e plek overal. Ook dit viel me weer mee gezien het grote deelnemers aantal, maar tevreden of enthousiast kon ik toch niet zijn over deze rit, jammer!
Nu op naar Malmedy, de laatste marathon die verreden zal worden als voorbereiding op de Transalp. Hier hoop ik wel weer materiaalpech-vrij te blijven, maar van de ene kant maakt het me ook niet zo heel veel meer uit. De Transalp is het hoofddoel dit jaar, en daar wil ik goed en vooral zonder pech rijden, dus wat mij betreft mag het nu wel snel 16 juli zijn!
