Etappe 7: San Martino di Castrozza - Trento, Vrijdag 22. juli 2011
Hoogteprofiel etappe 7. Totale afstand: 122,70km met 2598 positieve hoogtemeters en 3876 negatieve.
7.1 Goed geslapen, toch weinig zin
Na een goede nachtrust op een degelijk matras (we sliepen in een gymzaal en daar lagen een paar mooie matten voor ons klaar, wel zelf veroverd) was het alweer tijd geworden voor de voorlaatste etappe. Gène voelde zich ook goed deze ochtend, niet alleen door de goede nachtrust maar ook de massage op het einde van dag 6 had hem goed gedaan. Eigenlijk had hij er echt zin in deze dag. “Laat die 122km maar komen”, zei hij vol overtuiging.
Ondanks dat ik me ook best prima voelde kon ik niet echt in zijn enthousiasme meegaan. De rit van vandaag zou niet alleen lang worden, maar ook redelijk vlak zijn met veel asfalt. Een etappe voor snelheidsduivels noemde ze het tijdens de briefing. Niet mijn ding dus en vreesde dan ook vooral de vlakke stukken, hier kon je namelijk meer kapot gaan dan bergop. Dit wist ik nog maar al te goed van de eerste dag!
Het ontbijten, spullen in pakken en het bezoekje aan de EHBO was ondertussen een vaste gewoonte geworden en ik had dan ook totaal geen moeite meer met de vroege tijdstippen waarop we telkens wakker waren. Vanuit een zonnig San Martino di Castrozza ging het toen richting Trento.
Na een goede nachtrust op een degelijk matras (we sliepen in een gymzaal en daar lagen een paar mooie matten voor ons klaar, wel zelf veroverd) was het alweer tijd geworden voor de voorlaatste etappe. Gène voelde zich ook goed deze ochtend, niet alleen door de goede nachtrust maar ook de massage op het einde van dag 6 had hem goed gedaan. Eigenlijk had hij er echt zin in deze dag. “Laat die 122km maar komen”, zei hij vol overtuiging.
Ondanks dat ik me ook best prima voelde kon ik niet echt in zijn enthousiasme meegaan. De rit van vandaag zou niet alleen lang worden, maar ook redelijk vlak zijn met veel asfalt. Een etappe voor snelheidsduivels noemde ze het tijdens de briefing. Niet mijn ding dus en vreesde dan ook vooral de vlakke stukken, hier kon je namelijk meer kapot gaan dan bergop. Dit wist ik nog maar al te goed van de eerste dag!
Het ontbijten, spullen in pakken en het bezoekje aan de EHBO was ondertussen een vaste gewoonte geworden en ik had dan ook totaal geen moeite meer met de vroege tijdstippen waarop we telkens wakker waren. Vanuit een zonnig San Martino di Castrozza ging het toen richting Trento.
7.2 Bezig met de langste etappe
In het begin verliep de route nog ietwat glooiend, maar al snel kwamen op breed schotterpad dat eindeloos naar beneden leek te gaan. Doordat het rennersveld nog steeds dicht bij elkaar zat was het hier dus met hoge snelheden vlak naast elkaar afdalen. Omdat ik me al nooit zo prettig voelde op die schotterafdalingen werd het nu dus al snel een irritant iets voor mij. De hoeveelheid renners langs de kant met pech, hoofdzakelijk lekke banden, zorgde al ervoor dat ik de rit als waardeloos omschreef. Maar met nog geen 20km op de teller was dit niet de juiste instelling, en ik moest dan ook iets doen aan mijn moraal, maar wat.
Gelukkig kregen we opeens wel enkele leuke singeltracks in het bos met een paar venijnige switchbacks, die maar net te nemen waren zonder naast het pad vallen. Vervolgens ging het verder op asfalt het begin van de enige lange beklimming van de dag. Met team Youtubeless voor ons in zicht schroefden we het tempo ietjes op, eenmaal aangekomen bij hun kletsten we gezellig wat bij en gaf ik aan dat ik het een flut-etappe vond tot nu toe. Toen dat eenmaal eruit was had ik schijnbaar een schakelaartje bij Fabian omgeswitcht waardoor hij opeens wel heel vreemd naar ons toe gericht begon te schreeuwen! “Rije, Remmen los, Geef gas” en meer van dit soort spreuken vlogen ons om te oren. Hij schreeuwde werkelijk zijn longen uit zijn lijf, energie te over schijnbaar. Snel volgde ik zijn bevelen dan ook maar op want bij zo’n stelletje gekken wilde ik zeker niet lang in de buurt rijden dacht ik. Gène volgde al lachend en we reden door. Sjunoas en Fabulous waren echt een team apart konden we nu wel stellen!
In het begin verliep de route nog ietwat glooiend, maar al snel kwamen op breed schotterpad dat eindeloos naar beneden leek te gaan. Doordat het rennersveld nog steeds dicht bij elkaar zat was het hier dus met hoge snelheden vlak naast elkaar afdalen. Omdat ik me al nooit zo prettig voelde op die schotterafdalingen werd het nu dus al snel een irritant iets voor mij. De hoeveelheid renners langs de kant met pech, hoofdzakelijk lekke banden, zorgde al ervoor dat ik de rit als waardeloos omschreef. Maar met nog geen 20km op de teller was dit niet de juiste instelling, en ik moest dan ook iets doen aan mijn moraal, maar wat.
Gelukkig kregen we opeens wel enkele leuke singeltracks in het bos met een paar venijnige switchbacks, die maar net te nemen waren zonder naast het pad vallen. Vervolgens ging het verder op asfalt het begin van de enige lange beklimming van de dag. Met team Youtubeless voor ons in zicht schroefden we het tempo ietjes op, eenmaal aangekomen bij hun kletsten we gezellig wat bij en gaf ik aan dat ik het een flut-etappe vond tot nu toe. Toen dat eenmaal eruit was had ik schijnbaar een schakelaartje bij Fabian omgeswitcht waardoor hij opeens wel heel vreemd naar ons toe gericht begon te schreeuwen! “Rije, Remmen los, Geef gas” en meer van dit soort spreuken vlogen ons om te oren. Hij schreeuwde werkelijk zijn longen uit zijn lijf, energie te over schijnbaar. Snel volgde ik zijn bevelen dan ook maar op want bij zo’n stelletje gekken wilde ik zeker niet lang in de buurt rijden dacht ik. Gène volgde al lachend en we reden door. Sjunoas en Fabulous waren echt een team apart konden we nu wel stellen!
 Actiefoto tijdens het leukste stuk van de route. |
 Genieten op een mooie singletrack. |
7.3 Eerste keer lek
De klim liep verder best lekker, en we haalden best makkelijk wat renners in viel me op. Toch liep het niet zo lekker als de voorgaande dagen maar we kwam goed vooruit en dat was het belangrijkste. Alleen toen ik bijna boven was zag ik een vreemde witte bel op de zijkant van mijn voorband ontstaan, en jawel hoor, een stootlek. Gelukkig was het maar heel klein en ik gaf mij teamgenoot dan ook het teken van doorrijden. Dit moest de latex wel kunnen dichten, een binnenband steken sloot ik dus gelijk uit!
Deze keuze bleek opzich goed te zijn al moest ik wel wat lucht bijpompen boven op de berg. Alleen schoot toen mijn ventiel er volledig uit, waardoor het pompen ineens wel een heel stuk langer duurde. Jammer van de tijd, maar een binnenband plaatsen had langer geduurd dacht ik bij mezelf. We vervolgden de weg en een lange afdaling volgde en ging over in het lange, vlakke gedeelte van de etappe. Gelukkig zaten we met wat bekenden in een vrij grote groep dus de samenwerking moest wel goed komen.
Dit was echter toch niet het geval want vooral Gène en de mannen van Team Oxyin deden voorin het meeste werk. De rest profiteerde alleen maar. Toen we 100km grens langzaam bereikte merkte ik in de scherpe bochten dat mijn voorband toch weer druk verloor, en het sturen werd dan ook al snel tricky. Ik gaf dit gelijk aan bij Gène, maar hij reageerde hierop niet zo blij merkte ik. Toen de laatste beklimming begon en de groep ineens uit het niets uit elkaar viel (de profiteurs gingen er nu als hazen vandoor) gaf ik nogmaals aan dat ik echt mijn band moest bijpompen anders zou de afdaling voor mij te gevaarlijk worden, en vallen op de voorlaatste dag zou wel heel stom zijn, zeker door een te lege voorband! Gelukkig zag mijn teamgenoot dit ook in en we pompen snel wat lucht in de band want niet meer als minuutje zal hebben geduurd. Dit kon natuurlijk sneller, maar we hadden beide jammer genoeg niet de handigste fietspompen voor snel iets lucht bij te pompen.
De klim liep verder best lekker, en we haalden best makkelijk wat renners in viel me op. Toch liep het niet zo lekker als de voorgaande dagen maar we kwam goed vooruit en dat was het belangrijkste. Alleen toen ik bijna boven was zag ik een vreemde witte bel op de zijkant van mijn voorband ontstaan, en jawel hoor, een stootlek. Gelukkig was het maar heel klein en ik gaf mij teamgenoot dan ook het teken van doorrijden. Dit moest de latex wel kunnen dichten, een binnenband steken sloot ik dus gelijk uit!
Deze keuze bleek opzich goed te zijn al moest ik wel wat lucht bijpompen boven op de berg. Alleen schoot toen mijn ventiel er volledig uit, waardoor het pompen ineens wel een heel stuk langer duurde. Jammer van de tijd, maar een binnenband plaatsen had langer geduurd dacht ik bij mezelf. We vervolgden de weg en een lange afdaling volgde en ging over in het lange, vlakke gedeelte van de etappe. Gelukkig zaten we met wat bekenden in een vrij grote groep dus de samenwerking moest wel goed komen.
Dit was echter toch niet het geval want vooral Gène en de mannen van Team Oxyin deden voorin het meeste werk. De rest profiteerde alleen maar. Toen we 100km grens langzaam bereikte merkte ik in de scherpe bochten dat mijn voorband toch weer druk verloor, en het sturen werd dan ook al snel tricky. Ik gaf dit gelijk aan bij Gène, maar hij reageerde hierop niet zo blij merkte ik. Toen de laatste beklimming begon en de groep ineens uit het niets uit elkaar viel (de profiteurs gingen er nu als hazen vandoor) gaf ik nogmaals aan dat ik echt mijn band moest bijpompen anders zou de afdaling voor mij te gevaarlijk worden, en vallen op de voorlaatste dag zou wel heel stom zijn, zeker door een te lege voorband! Gelukkig zag mijn teamgenoot dit ook in en we pompen snel wat lucht in de band want niet meer als minuutje zal hebben geduurd. Dit kon natuurlijk sneller, maar we hadden beide jammer genoeg niet de handigste fietspompen voor snel iets lucht bij te pompen.
7.4 De saaie rit is bijna voorbij
De resterende kilometers verliepen toen prima en na 116km reden we over de finish. Deze finish was echter iets eerder als geplant, maar dit was door de organisatie zo besloten zodat we niet met hoge snelheden door het centrum van Trento hoefden te rijden.
Op dit punt hielden wel even een korte drinkpauze, wat hard nodig was want het was erg warm die dag. Niet veel later rolde team Youtubeless ook binnen. Samen met hun reden we toen naar Trento in om met z’n vieren oprij over de finish te rollen.
De resterende kilometers verliepen toen prima en na 116km reden we over de finish. Deze finish was echter iets eerder als geplant, maar dit was door de organisatie zo besloten zodat we niet met hoge snelheden door het centrum van Trento hoefden te rijden.
Op dit punt hielden wel even een korte drinkpauze, wat hard nodig was want het was erg warm die dag. Niet veel later rolde team Youtubeless ook binnen. Samen met hun reden we toen naar Trento in om met z’n vieren oprij over de finish te rollen.
Team Youtubeless en MotKinne samen over de streep in Trento.
7.5 Avondje Trento
Omdat nu nog maar één etappe te rijden besloten we die avond na een super verzorgde Pasta Party nog ff de centrum van Trento in te gaan. Duidelijk dachten er nog meer mensen zo over want we kwamen veel Transalp-rijders rondom de terrasje tegen.
Echt vroeg slapen zat er die avond sowieso niet in, de sporthal waar we lagen was namelijk snikheet, en buiten was er tot laat in de avond een concert aan de gang.
Omdat nu nog maar één etappe te rijden besloten we die avond na een super verzorgde Pasta Party nog ff de centrum van Trento in te gaan. Duidelijk dachten er nog meer mensen zo over want we kwamen veel Transalp-rijders rondom de terrasje tegen.
Echt vroeg slapen zat er die avond sowieso niet in, de sporthal waar we lagen was namelijk snikheet, en buiten was er tot laat in de avond een concert aan de gang.
7.6 Rit gegevens van etappe 7
|
|
