Etappe 5: St. Vigil - Alleghe, Woensdag 20. juli 2011
Hoogteprofiel etappe 5. Totale afstand: 73.59km met 2618 positieve hoogtemeters en 2843 negatieve.
5.1 Weer regen bij het ontbijt
Vrij fit ontwaakte ik deze dag en zelfs de regen buiten kon me deze vroege ochtend geen slecht humeur bezorgen. Stiekem vond ik het zelfs wel leuk dat het regende, want dat zou betekenen dat we op de bergtoppen misschien weer verse sneeuw zouden krijgen. Iets dat ik op dag drie wel erg kon waarderen. Ik besloot dan ook om deze rit mijn telefoon mee te nemen zodat ik zelf wat foto’s kon maken indien er sneeuw lag. Unieke kans!
Lekker op tijd en eigenlijk al alles startklaar liggen liepen we naar het hotel waar we mochten gaan ontbijten. Ook hier was weer alles tip-top in orde en we zaten dan ook zeer gemoedelijk achter het raam te genieten van ons ontbijt, terwijl het buiten een vrij guur weertje was.
Iets voor acht uur pakte ik toen mijn fiets om richting de EHBO te gaan. Dit zou vanaf nu elke ochtend en avond een vast ritueel worden want mijn kont had de verzorging hard nodig.
Omdat de regen ongeveer het zelfde was als op dag 3 dacht ik dat ik mijn winter-onderkleding niet nodig had. Ook beenstukken liet ik in de tas zitten en vertrouwde erop dat het windjack i.c.m. het regenjack voldoende zouden zijn. Echter bij het opstellen van de start hoorde we opeens berichten over flinke sneeuwval op de bergtoppen, en er werd zelfs al gesproken over een neutralisatie van de etappe voor de tweede beklimming.
Dit besluit zou de organisatie echter pas later in de ochtend nemen omdat ze het inkorten van de route zo lang mogelijk wilde uitstellen.
Vrij fit ontwaakte ik deze dag en zelfs de regen buiten kon me deze vroege ochtend geen slecht humeur bezorgen. Stiekem vond ik het zelfs wel leuk dat het regende, want dat zou betekenen dat we op de bergtoppen misschien weer verse sneeuw zouden krijgen. Iets dat ik op dag drie wel erg kon waarderen. Ik besloot dan ook om deze rit mijn telefoon mee te nemen zodat ik zelf wat foto’s kon maken indien er sneeuw lag. Unieke kans!
Lekker op tijd en eigenlijk al alles startklaar liggen liepen we naar het hotel waar we mochten gaan ontbijten. Ook hier was weer alles tip-top in orde en we zaten dan ook zeer gemoedelijk achter het raam te genieten van ons ontbijt, terwijl het buiten een vrij guur weertje was.
Iets voor acht uur pakte ik toen mijn fiets om richting de EHBO te gaan. Dit zou vanaf nu elke ochtend en avond een vast ritueel worden want mijn kont had de verzorging hard nodig.
Omdat de regen ongeveer het zelfde was als op dag 3 dacht ik dat ik mijn winter-onderkleding niet nodig had. Ook beenstukken liet ik in de tas zitten en vertrouwde erop dat het windjack i.c.m. het regenjack voldoende zouden zijn. Echter bij het opstellen van de start hoorde we opeens berichten over flinke sneeuwval op de bergtoppen, en er werd zelfs al gesproken over een neutralisatie van de etappe voor de tweede beklimming.
Dit besluit zou de organisatie echter pas later in de ochtend nemen omdat ze het inkorten van de route zo lang mogelijk wilde uitstellen.
 Zolang mogelijk schuilen voor de regen... |
 De start... |
5.2 Highway to Hell
Stipt 09:00 werden we weggeschoten vanuit startvak B en klonk ‘Highway to Hell’ weer luid en duidelijk uit de speakers. En dat zou het vandaag ook worden!
We waren het dorpje nog niet goed en wel uit of we waren eigenlijk al zeiknat. Niet alleen bleef het hard regenen, ook de straten stonden gewoon blank waardoor het een groot waterballet was in het peloton. Toch trok ik me er vrij weinig van aan en ik probeerde waar kon het tempo zo hoog mogelijk te houden, al werd ik soms wel ff tot de orde geroepen door mijn teammaat.
Eenmaal aangekomen bij de Pederu Hütte ging de klim dan echt beginnen, een prachtig landschap doemt voor ons op! Wel is de klim gelijk vrij lastig want de grind op de paden is grof en licht vrij los. De kans op lek rijden schatte ik hier ook vrij hoog in want de stenen zagen er zeer scherp uit.
Stipt 09:00 werden we weggeschoten vanuit startvak B en klonk ‘Highway to Hell’ weer luid en duidelijk uit de speakers. En dat zou het vandaag ook worden!
We waren het dorpje nog niet goed en wel uit of we waren eigenlijk al zeiknat. Niet alleen bleef het hard regenen, ook de straten stonden gewoon blank waardoor het een groot waterballet was in het peloton. Toch trok ik me er vrij weinig van aan en ik probeerde waar kon het tempo zo hoog mogelijk te houden, al werd ik soms wel ff tot de orde geroepen door mijn teammaat.
Eenmaal aangekomen bij de Pederu Hütte ging de klim dan echt beginnen, een prachtig landschap doemt voor ons op! Wel is de klim gelijk vrij lastig want de grind op de paden is grof en licht vrij los. De kans op lek rijden schatte ik hier ook vrij hoog in want de stenen zagen er zeer scherp uit.
Gestaag rijden we de klim op, ook al word het met de minuut kouder. Wat nou niet bepaald fijn is voor je spieren. Toch houd ik de moed erin en komt er zelfs zo af en toe nog een glimlach op mijn gezicht door het schitterende decor in het Fanes-natuurpark. Dit in tegenstelling tot de vele rijders die ik inhaal. Velen hopen al snel op een neutralisatie van de rit. Ondertussen aangekomen bij de Fanes Hütte op ongeveer 2000m hoogte gaat het moeilijkste deel van de klim beginnen. Niet alleen de grote stenen en de steilte maken het ons zwaar, nee ook het weer begint nu serieus tegen te werken. Al snel word de regen natte sneeuw en begint het nu toch wel echt koud te worden!
Eenmaal boven aangekomen op de Limojoch is het zicht erg slecht en vallen er gewoon dikke sneeuwvlokken uit de lucht. Omdat ik iets voor lag op Gène wilde ik dit moment dan ook gelijk even benutten om enkele foto’s te maken. Alleen krijg ik mijn arm niet meer tot op mijn rug gedraaid, want heb het schijnbaar toch veel kouder gekregen dan ik in eerste instantie dacht. Met dat ik een tweede poging wil wagen om mijn camera uit te halen komt Gène langsrijden en hij kijkt niet bepaald vrolijk. Ook hij heeft het nu ijskoud en geeft aan dat we snel door moeten, weg van de bergtop en weg uit de sneeuw.
Eenmaal boven aangekomen op de Limojoch is het zicht erg slecht en vallen er gewoon dikke sneeuwvlokken uit de lucht. Omdat ik iets voor lag op Gène wilde ik dit moment dan ook gelijk even benutten om enkele foto’s te maken. Alleen krijg ik mijn arm niet meer tot op mijn rug gedraaid, want heb het schijnbaar toch veel kouder gekregen dan ik in eerste instantie dacht. Met dat ik een tweede poging wil wagen om mijn camera uit te halen komt Gène langsrijden en hij kijkt niet bepaald vrolijk. Ook hij heeft het nu ijskoud en geeft aan dat we snel door moeten, weg van de bergtop en weg uit de sneeuw.
5.3 Verschrikkelijk koude afdaling
De afdaling die volgt word echt een survivaltocht, een echte hel beter gezegd. Super koud en amper zicht door de regen en sneeuw krijgen we een zeer technische afdaling voor onze wielen geschoven. De handen voelde ik al snel niet meer en het remmen was dan ook meer op goed geluk dan op gevoel. En ideale lijn rijden was ook verre van onmogelijk want er waren toch blijkbaar gekken die gewoon volle bak naar beneden reden. Uiteraard ging er hiervan ook enkele hard onderuit, maar daar kon ik op dat moment eigenlijk geen medelijden mee hebben, stelletje mafkezen.
Eindeloos leek de afdaling te duren en nu dacht ik zelf ook alleen nog maar aan één ding: “Neutraliseer deze etappe asjeblieft, en snel!”. Gelukkig kwamen we beiden toch zonder kleerscheuren beneden en als snel dook de eerste bevoorrading op, met een hele duidelijk maar vooral verlossende mededeling:
”Etappe is geneutraliseerd en finish is over 20km”.
De afdaling die volgt word echt een survivaltocht, een echte hel beter gezegd. Super koud en amper zicht door de regen en sneeuw krijgen we een zeer technische afdaling voor onze wielen geschoven. De handen voelde ik al snel niet meer en het remmen was dan ook meer op goed geluk dan op gevoel. En ideale lijn rijden was ook verre van onmogelijk want er waren toch blijkbaar gekken die gewoon volle bak naar beneden reden. Uiteraard ging er hiervan ook enkele hard onderuit, maar daar kon ik op dat moment eigenlijk geen medelijden mee hebben, stelletje mafkezen.
Eindeloos leek de afdaling te duren en nu dacht ik zelf ook alleen nog maar aan één ding: “Neutraliseer deze etappe asjeblieft, en snel!”. Gelukkig kwamen we beiden toch zonder kleerscheuren beneden en als snel dook de eerste bevoorrading op, met een hele duidelijk maar vooral verlossende mededeling:
”Etappe is geneutraliseerd en finish is over 20km”.
Door en door nat afdalen vanaf de Limojoch, ijskoud!
5.4 Zo snel mogelijk richting de finish
Snel werkte ik een lading koekjes weg in de hoop dat deze me wat zouden opwarmen en we reden verder. Sneller als verwacht kwam ik terug op temperatuur en voelde zelfs mijn vingertoppen en tenen weer. Verrek dacht ik, als ik zo snel opwarm beneden aan de berg dan valt die kou eigenlijk toch nog wel mee. Jammer dus dat de route nu geneutraliseerd is en we het mooiste stuk uit de Transalp niet te zien krijgen.
Het weer was ondertussen zelfs al wat opgeklaard en we legden de laatste kilometers met een vrij constant tempo af. Alleen bergopwaarts verloren we nog best wat tijd want mijn teammaat leek toch meer last te hebben van de kou als ikzelf.
Aangekomen bij de vervroegde finish zagen we gelijk een papier omhangen met enkele pijlen erop die de weg terug naar Alleghe moesten duidelijk maken. Fijn dat we ook nog wat bekenden troffen en we besloten dan ook snel in een groepje naar het dorp te fietsen, want een warme douche was nu harder nodig dan ooit.
Snel werkte ik een lading koekjes weg in de hoop dat deze me wat zouden opwarmen en we reden verder. Sneller als verwacht kwam ik terug op temperatuur en voelde zelfs mijn vingertoppen en tenen weer. Verrek dacht ik, als ik zo snel opwarm beneden aan de berg dan valt die kou eigenlijk toch nog wel mee. Jammer dus dat de route nu geneutraliseerd is en we het mooiste stuk uit de Transalp niet te zien krijgen.
Het weer was ondertussen zelfs al wat opgeklaard en we legden de laatste kilometers met een vrij constant tempo af. Alleen bergopwaarts verloren we nog best wat tijd want mijn teammaat leek toch meer last te hebben van de kou als ikzelf.
Aangekomen bij de vervroegde finish zagen we gelijk een papier omhangen met enkele pijlen erop die de weg terug naar Alleghe moesten duidelijk maken. Fijn dat we ook nog wat bekenden troffen en we besloten dan ook snel in een groepje naar het dorp te fietsen, want een warme douche was nu harder nodig dan ooit.
 Finish vlak voordat de beklimming naar de Rifugio Averau zou beginnen... |
 Over de weg terug naar Alleghe... |
5.5 Finishdorp verder weg dan stond aangegeven
Helaas werd wel al snel duidelijk dat het papier wel heel schetsmatig was opgezet en de getallen ook maar een beetje uit de duim gezogen waren. In plaats van 300 hoogtemeters klimmen werden het er zeker 600 en de afstand tot het finishdorp was ook zeker verder dan 25km. Eerder 35 waarvan 20km bergaf, zeer fijn als je natte kleding aan hebt en het kwik niet boven de 10 graden uitkomt. Voor velen was de terugrit naar het dorp dan ook nog een ware hel. Sommige hadden het zelfs al over volledig stoppen met de Transalp wanneer het de volgende dag weer zou regenen.
Zowel lichamelijk als mentaal was deze rit dus een ontzettende zware dag geworden..
Eenmaal in het dorp kregen we bij de bevoorrading gelijk een kom warme pap en een kopje thee. De rest van de versnaperingen deden de rest en ik zat dan ook al snel weer lekker in mijn vel. Dit in tegenstelling tot Fabian die we later bij de bikewash aantroffen, hij was nog verre van bijgekomen en hij bibberde zo hard dat we ff dachten dat hij elk moment kon omvallen. Onderkoeling? Snel haalden we de EHBO erbij en werd hij in een speciaal folie gewikkeld waarna hij in een busje verder mocht gaan opwarmen. Toevallig kwam op dat moment ook nog de tv-ploeg voorbij en hun probeerden gelijk een interview met Fabian af te leggen over de barre omstandigheden tijdens de rit van die dag. Hier had hij echter totaal geen zin in en daarom klaarde zijn teammaatje Peter dit klusje maar even voor hem op.
Ook hij had het deze dag zeer zwaar gehad en veel last ondervonden van de kou.
Helaas werd wel al snel duidelijk dat het papier wel heel schetsmatig was opgezet en de getallen ook maar een beetje uit de duim gezogen waren. In plaats van 300 hoogtemeters klimmen werden het er zeker 600 en de afstand tot het finishdorp was ook zeker verder dan 25km. Eerder 35 waarvan 20km bergaf, zeer fijn als je natte kleding aan hebt en het kwik niet boven de 10 graden uitkomt. Voor velen was de terugrit naar het dorp dan ook nog een ware hel. Sommige hadden het zelfs al over volledig stoppen met de Transalp wanneer het de volgende dag weer zou regenen.
Zowel lichamelijk als mentaal was deze rit dus een ontzettende zware dag geworden..
Eenmaal in het dorp kregen we bij de bevoorrading gelijk een kom warme pap en een kopje thee. De rest van de versnaperingen deden de rest en ik zat dan ook al snel weer lekker in mijn vel. Dit in tegenstelling tot Fabian die we later bij de bikewash aantroffen, hij was nog verre van bijgekomen en hij bibberde zo hard dat we ff dachten dat hij elk moment kon omvallen. Onderkoeling? Snel haalden we de EHBO erbij en werd hij in een speciaal folie gewikkeld waarna hij in een busje verder mocht gaan opwarmen. Toevallig kwam op dat moment ook nog de tv-ploeg voorbij en hun probeerden gelijk een interview met Fabian af te leggen over de barre omstandigheden tijdens de rit van die dag. Hier had hij echter totaal geen zin in en daarom klaarde zijn teammaatje Peter dit klusje maar even voor hem op.
Ook hij had het deze dag zeer zwaar gehad en veel last ondervonden van de kou.
Wassen en drogen met X-track!
5.6 Terug naar het Camp
Toen we allemaal weer op de been waren namen we de pendelbus richting ons camp dat 6km buiten het dorp lag in de hoop hier warm te kunnen douchen. Maar helaas, weer koud water toen we aankwamen. Omdat sommige slimmeriken met kleren en alles onder de douche gingen waren de putjes ook nog eens binnen no-time verstopt dus de wachtrij voor de douche werd als maar langer en langer. Aangezien ik ook nog bij de EHBO moest zijn en eerst echt warm wilde douche besloot ik terug te gaan naar het dorp om daar bij een hotel op te zoeken. Dit lukte en vrij snel had ik zowaar een warme douche, gratis!
De invulling van de rest van de avond bestond eigenlijk uit niet meer dan eten en nog wat napraten over de zeer extreme rit in de Transalp die dag. En toen was het alweer tijd om onze slaapzakken op te zoeken, die deze nacht niet warm genoeg konden zijn!
Toen we allemaal weer op de been waren namen we de pendelbus richting ons camp dat 6km buiten het dorp lag in de hoop hier warm te kunnen douchen. Maar helaas, weer koud water toen we aankwamen. Omdat sommige slimmeriken met kleren en alles onder de douche gingen waren de putjes ook nog eens binnen no-time verstopt dus de wachtrij voor de douche werd als maar langer en langer. Aangezien ik ook nog bij de EHBO moest zijn en eerst echt warm wilde douche besloot ik terug te gaan naar het dorp om daar bij een hotel op te zoeken. Dit lukte en vrij snel had ik zowaar een warme douche, gratis!
De invulling van de rest van de avond bestond eigenlijk uit niet meer dan eten en nog wat napraten over de zeer extreme rit in de Transalp die dag. En toen was het alweer tijd om onze slaapzakken op te zoeken, die deze nacht niet warm genoeg konden zijn!
5.7 Rit gegevens van etappe 5
|
|
