Etappe 1: Mittenwald - Weerberg, Zaterdag 16. juli 2011
1.1 Ochtend voor de eerste etappe
Ik schat dat het nog geen 06:00 was of het licht ging aan in de zaal, en dit terwijl de start op deze dag pas om 10:00 uur zou zijn i.p.v. 09:00 zoals de rest van de dagen. Dit verbaasde me dus al een beetje. Maar wat ik nog gekker vond waren het aantal mensen dat al volledig in fietskledij klaar stond en zich zelfs al aan het insmeren waren met massageoliën of gewoon zonnebrandcrème. Wat een stelletje gekken dacht ik en probeerde me nog maar eens om te draaien om misschien nog een half uurtje extra te kunnen slapen. Helaas, dit zat er echt niet in voor mij en ik stond dan ook maar gewoon op en liep met een handdoek en toilettas richting de douches om effe me gezicht te wassen. Veel meer dan aankleden, gezicht wassen en ontbijten deed ik meestal ook niet in de ochtend.
Omdat de ontbijtzaal dichtbij was besloten we eerst te gaan ontbijten voordat we de tassen deden inpakken en afgeven bij de organisatie. Om aan het ontbijt en avondeten te mogen deelnemen hadden we als deelnemers allemaal een pasje gekregen die aan een keycord hing. Hierop stonden alle datums die werden afgevinkt zo gauw je de eetzaal binnenliep.Dit pas was tevens je race-identiteit gedurende de Transalp waarmee je bijvoorbeeld je fiets uit het Parc Fermé kon halen of je slaapplek in het camp kon opvragen.
Voor de deur van de ontbijtzaal stond die ochtend een militair met een lijst en vinkte alle nummers af en wees ons de weg de trap op. Hier boven gekomen was nog een deur waar we al snel werden tegen gehouden door een vrouwtje, en zij wilde een ticket van ons hebben. Maar die hadden wij dus niet (en vele anderen hadden dit ook niet) en kregen we op een zeer botte toon te horen: “Kein Ticket, Kein Frühstück”!! Duidelijke taal dus en we konden er ook weinig tegen inbrengen en verlieten dus zonder ontbijt de zaal. Dat werd dus weer ontbijten bij de bakker dachten we en wilden dan ook gelijk de tassen gaan pakken en de bikes halen om naar het centrum te fietsen.
Gelukkig zagen we toen iemand van de organisatie en legde het probleem uit. Uiteindelijk bleek dat het toch een beetje een fout van ons zelf was, en dat we extra hadden moeten betalen voor dit ontbijt. Toch kregen we opeens allemaal een bonnetje, gratis en voor niks. En daar gingen we weer richting de ontbijtzaal. Dit verliep nu prima tot ik aan de tafel stond waar het eten lag, uit het niets greep opeens iemand me aan mijn arm. En jawel hoor, het was weer het oude vrouwtje die gelijk weer begon te schreeuwen voor een ticket. Lekkere eerste ochtend dacht ik toen ik eindelijk aan tafel zat met twee broodjes en een glas sinasappelsap.
Ondertussen was het wel al laat geworden en werd het dus hoogste tijd om ons boeltje bij elkaar te gaan schrapen en richting de start te gaan. Omdat ik nog van alles kleinigheidjes voor de eerste rit moest doen speelde ik het klaar om als allerlaatste uit de sporthal te komen met mijn veels te zware reistas. Wat een gesjouw!
Ik schat dat het nog geen 06:00 was of het licht ging aan in de zaal, en dit terwijl de start op deze dag pas om 10:00 uur zou zijn i.p.v. 09:00 zoals de rest van de dagen. Dit verbaasde me dus al een beetje. Maar wat ik nog gekker vond waren het aantal mensen dat al volledig in fietskledij klaar stond en zich zelfs al aan het insmeren waren met massageoliën of gewoon zonnebrandcrème. Wat een stelletje gekken dacht ik en probeerde me nog maar eens om te draaien om misschien nog een half uurtje extra te kunnen slapen. Helaas, dit zat er echt niet in voor mij en ik stond dan ook maar gewoon op en liep met een handdoek en toilettas richting de douches om effe me gezicht te wassen. Veel meer dan aankleden, gezicht wassen en ontbijten deed ik meestal ook niet in de ochtend.
Omdat de ontbijtzaal dichtbij was besloten we eerst te gaan ontbijten voordat we de tassen deden inpakken en afgeven bij de organisatie. Om aan het ontbijt en avondeten te mogen deelnemen hadden we als deelnemers allemaal een pasje gekregen die aan een keycord hing. Hierop stonden alle datums die werden afgevinkt zo gauw je de eetzaal binnenliep.Dit pas was tevens je race-identiteit gedurende de Transalp waarmee je bijvoorbeeld je fiets uit het Parc Fermé kon halen of je slaapplek in het camp kon opvragen.
Voor de deur van de ontbijtzaal stond die ochtend een militair met een lijst en vinkte alle nummers af en wees ons de weg de trap op. Hier boven gekomen was nog een deur waar we al snel werden tegen gehouden door een vrouwtje, en zij wilde een ticket van ons hebben. Maar die hadden wij dus niet (en vele anderen hadden dit ook niet) en kregen we op een zeer botte toon te horen: “Kein Ticket, Kein Frühstück”!! Duidelijke taal dus en we konden er ook weinig tegen inbrengen en verlieten dus zonder ontbijt de zaal. Dat werd dus weer ontbijten bij de bakker dachten we en wilden dan ook gelijk de tassen gaan pakken en de bikes halen om naar het centrum te fietsen.
Gelukkig zagen we toen iemand van de organisatie en legde het probleem uit. Uiteindelijk bleek dat het toch een beetje een fout van ons zelf was, en dat we extra hadden moeten betalen voor dit ontbijt. Toch kregen we opeens allemaal een bonnetje, gratis en voor niks. En daar gingen we weer richting de ontbijtzaal. Dit verliep nu prima tot ik aan de tafel stond waar het eten lag, uit het niets greep opeens iemand me aan mijn arm. En jawel hoor, het was weer het oude vrouwtje die gelijk weer begon te schreeuwen voor een ticket. Lekkere eerste ochtend dacht ik toen ik eindelijk aan tafel zat met twee broodjes en een glas sinasappelsap.
Ondertussen was het wel al laat geworden en werd het dus hoogste tijd om ons boeltje bij elkaar te gaan schrapen en richting de start te gaan. Omdat ik nog van alles kleinigheidjes voor de eerste rit moest doen speelde ik het klaar om als allerlaatste uit de sporthal te komen met mijn veels te zware reistas. Wat een gesjouw!
1.2 Richting de start
Het naar de start fietsen was nu in tegenstelling tot de avond ervoor zeker niet meer zo ontspannen, geloof dan ook dan ik amper iets gezegd heb tijdens dit ritje.
Dit was dus geen ochtendhumeur maar gewoon de zenuwen die me in bedwang hadden.
Aangekomen bij de startvakken wilden we uiteraard zo ver mogelijk naar voren staan, maar dit feestje ging mooi niet door voor team MotKinne. Vak A en B waren deze dag alleen maar voor de liventiehouders, en die hebben wij dus niet. Achter aansluiten was dus de boodschap en omdat we nogal laat waren werd het dus serieus achter aansluiten. Naar schatting stonden misschien nog 100, maximaal 150 man achter ons, de overige 950 deelnemers voor ons. Vlak voor de start werd telkens het nummer: AC/DC - Highway to Hell gespeeld, maar zelfs dit hoorden we nu niet omdat we zo ver naar achteren stonden.
Het naar de start fietsen was nu in tegenstelling tot de avond ervoor zeker niet meer zo ontspannen, geloof dan ook dan ik amper iets gezegd heb tijdens dit ritje.
Dit was dus geen ochtendhumeur maar gewoon de zenuwen die me in bedwang hadden.
Aangekomen bij de startvakken wilden we uiteraard zo ver mogelijk naar voren staan, maar dit feestje ging mooi niet door voor team MotKinne. Vak A en B waren deze dag alleen maar voor de liventiehouders, en die hebben wij dus niet. Achter aansluiten was dus de boodschap en omdat we nogal laat waren werd het dus serieus achter aansluiten. Naar schatting stonden misschien nog 100, maximaal 150 man achter ons, de overige 950 deelnemers voor ons. Vlak voor de start werd telkens het nummer: AC/DC - Highway to Hell gespeeld, maar zelfs dit hoorden we nu niet omdat we zo ver naar achteren stonden.
1.3 Het eerste startschot
Stipt 10uur hoorde ik wel iets wat leek op een startschot en langzaam aan zag ik de vele fietsenhelmpjes in beweging komen. Gène en ik schudden elkaars hand en wensen elkaar veel succes! En toen ging de Transalp 2011 voor ons echt van start!
Langzaam baande het grote peloton zich een weg door de straten van Mittenwald, waar veel publiek langs de kant stond. Het moment dat je dan voor het eerst onder de startboog doorrijd en ‘High way to Hell’ hoort was toch wel een kippenvel momentje!
De eerste etappe begon heerlijk rustig over brede schotterpaden en langzaam reden we tussen de bergen in waar het geleidelijk aan meer bergopwaarts ging. Gelijk viel op hoe mooi het landschap is en het nerveuze gevoel in mijn buik ging langzaam over in een fijn gevoel waarbij zich een brede glimlach op mijn gezicht vormde. Genieten dus!
Stipt 10uur hoorde ik wel iets wat leek op een startschot en langzaam aan zag ik de vele fietsenhelmpjes in beweging komen. Gène en ik schudden elkaars hand en wensen elkaar veel succes! En toen ging de Transalp 2011 voor ons echt van start!
Langzaam baande het grote peloton zich een weg door de straten van Mittenwald, waar veel publiek langs de kant stond. Het moment dat je dan voor het eerst onder de startboog doorrijd en ‘High way to Hell’ hoort was toch wel een kippenvel momentje!
De eerste etappe begon heerlijk rustig over brede schotterpaden en langzaam reden we tussen de bergen in waar het geleidelijk aan meer bergopwaarts ging. Gelijk viel op hoe mooi het landschap is en het nerveuze gevoel in mijn buik ging langzaam over in een fijn gevoel waarbij zich een brede glimlach op mijn gezicht vormde. Genieten dus!
1.4 Eerste beklimming
We zijn nu ongeveer een 15km onderweg en de eerste echte beklimming gaat nu toch echt beginnen, als eerste bergtop staat de Hochalmsattel op de kaart. Op een vrij rustig tempo rijden we hier naar boven, wel halen we steeds wat renners in maar we houden onze hartslag nauwlettend in de gaten om niks te forceren zo vroeg in de wedstrijd.
Sowieso is het doseren bij een meerdaagse essentieel, want veel tijd om goed te herstellen na een rit is er nu eenmaal nooit. Rustdagen kennen ze bij de Transalp niet. Met de top van de berg al in zicht dacht ik de eerste beklimming bijna gehaald te hebben, maar aan het lint renners te zien was het toch nog wel een lange weg tot helemaal boven. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, en hoe dichter bij de top hoe steiler het vaak werd. Aan dit beeld zou ik de komende tijd snel wennen, en moeten wennen want aan sommige beklimmingen leek gewoon geen eind te komen.
We zijn nu ongeveer een 15km onderweg en de eerste echte beklimming gaat nu toch echt beginnen, als eerste bergtop staat de Hochalmsattel op de kaart. Op een vrij rustig tempo rijden we hier naar boven, wel halen we steeds wat renners in maar we houden onze hartslag nauwlettend in de gaten om niks te forceren zo vroeg in de wedstrijd.
Sowieso is het doseren bij een meerdaagse essentieel, want veel tijd om goed te herstellen na een rit is er nu eenmaal nooit. Rustdagen kennen ze bij de Transalp niet. Met de top van de berg al in zicht dacht ik de eerste beklimming bijna gehaald te hebben, maar aan het lint renners te zien was het toch nog wel een lange weg tot helemaal boven. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, en hoe dichter bij de top hoe steiler het vaak werd. Aan dit beeld zou ik de komende tijd snel wennen, en moeten wennen want aan sommige beklimmingen leek gewoon geen eind te komen.
1.5 Eerste afdaling
Uiteraard hoorde bij elke beklimming ook altijd een lange en vaak mooie afdaling, en deze kilometers telde ik dan ook nooit mee als fietskilometers. Bijkomen tijdens deze afdalingen was er overigens zeker niet bij, niet alleen moest je uiterst geconcentreerd blijven om niet ergens een afgrond in te rijden, ook het ‘ naar achteren hangen aan de fiets’ tijdens het remmen koste zeker de nodige energie.
De eerste lange afdaling verliep verder prima, maar was ook niet al te technisch. Alleen het rijden op schotter met vrij hoge snelheden vond ik wel erg vreemd. Het leek soms of je achterwiel echt alle kanten opging tijdens het remmen of in de bochten.
Al snel doemde nu de tweede beklimming van de dag voor ons op, en omdat het vrij lekker liep bij ons beiden werden we toch wel iets enthousiaster en schroefde het tempo iets op. Tegen het eind van de beklimming reed ik zelfs af en toe in het rood wanneer Gène toch weer een tempo-versnelling leek te maken. Maar ik wilde gewoon volgen en zei er verder niks van. Verder merkte ik tijdens deze beklimming wel al een lichte irritatie aan mijn zitvlak, wat in eerste instantie erop leek of mijn zeem telkens dubbel ging zitten onder mijn rechter bil.
Maar voordat het echt hinderlijk of pijnlijk werd hadden we al de top bereikt en mochten we weer afdalen. Deze keer was de afdaling van een heel ander niveau, de paden lagen er in het begin veel ruiger bij en waren vooral veel steiler! De afdaling van de Plumsjoch was dus echt genieten en gaf een flinke adrenalineboost. Alleen werden we al snel op het gevaar gewezen toen een wandelaar voor ons stond te zwaaien dat we naar links moesten, maar goed ook want de bocht missen op dat punt had een vrije val van zeker 75m betekend. Als je verderop dan ook nog ziet dat een renner daadwerkelijk een bocht gemist heeft en in folie gewikkeld langs het parkoers ligt is het toch wel ff slikken. De rest van de afdaling(en) rij je dan ook zeker met meer beleid en bouwt een soort van reserve in voor het geval je onverwachts moet remmen of uitwijken.
Uiteraard hoorde bij elke beklimming ook altijd een lange en vaak mooie afdaling, en deze kilometers telde ik dan ook nooit mee als fietskilometers. Bijkomen tijdens deze afdalingen was er overigens zeker niet bij, niet alleen moest je uiterst geconcentreerd blijven om niet ergens een afgrond in te rijden, ook het ‘ naar achteren hangen aan de fiets’ tijdens het remmen koste zeker de nodige energie.
De eerste lange afdaling verliep verder prima, maar was ook niet al te technisch. Alleen het rijden op schotter met vrij hoge snelheden vond ik wel erg vreemd. Het leek soms of je achterwiel echt alle kanten opging tijdens het remmen of in de bochten.
Al snel doemde nu de tweede beklimming van de dag voor ons op, en omdat het vrij lekker liep bij ons beiden werden we toch wel iets enthousiaster en schroefde het tempo iets op. Tegen het eind van de beklimming reed ik zelfs af en toe in het rood wanneer Gène toch weer een tempo-versnelling leek te maken. Maar ik wilde gewoon volgen en zei er verder niks van. Verder merkte ik tijdens deze beklimming wel al een lichte irritatie aan mijn zitvlak, wat in eerste instantie erop leek of mijn zeem telkens dubbel ging zitten onder mijn rechter bil.
Maar voordat het echt hinderlijk of pijnlijk werd hadden we al de top bereikt en mochten we weer afdalen. Deze keer was de afdaling van een heel ander niveau, de paden lagen er in het begin veel ruiger bij en waren vooral veel steiler! De afdaling van de Plumsjoch was dus echt genieten en gaf een flinke adrenalineboost. Alleen werden we al snel op het gevaar gewezen toen een wandelaar voor ons stond te zwaaien dat we naar links moesten, maar goed ook want de bocht missen op dat punt had een vrije val van zeker 75m betekend. Als je verderop dan ook nog ziet dat een renner daadwerkelijk een bocht gemist heeft en in folie gewikkeld langs het parkoers ligt is het toch wel ff slikken. De rest van de afdaling(en) rij je dan ook zeker met meer beleid en bouwt een soort van reserve in voor het geval je onverwachts moet remmen of uitwijken.
1.6 Over het vlakke richting de finish
Eenmaal het asfalt bereikt in het plaatsje Germalm is het zwaarste stuk van de etappe eigenlijk achter de rug en rest ons alleen nog een lang stuk asfalt. Ongeveer 30km hiervan is vlak of bergafwaarts met in de laatste kilometers nog een kleine helling. Athans zo leek het in het roadbook te staan en we dachten dan ook dat die klim niet veel meer zou voorstellen voor de finish. Op het vlakke reden we gelukkig in een groep waardoor het tempo lekker hoog lag, en bleef. Voor mij misschien wel iets te hoog want met mijn bergverzet (39-12 was mijn grootste verzet) trapte ik me af en toe bijna de benen van mijn lijf. Maar dankzij de grote groep konden we wel vaak uit de wind zitten toen we langs de Achensee reden.
Wat veel goed maakte want het waaide hard, en precies de verkeerde kant op.
Eenmaal het asfalt bereikt in het plaatsje Germalm is het zwaarste stuk van de etappe eigenlijk achter de rug en rest ons alleen nog een lang stuk asfalt. Ongeveer 30km hiervan is vlak of bergafwaarts met in de laatste kilometers nog een kleine helling. Athans zo leek het in het roadbook te staan en we dachten dan ook dat die klim niet veel meer zou voorstellen voor de finish. Op het vlakke reden we gelukkig in een groep waardoor het tempo lekker hoog lag, en bleef. Voor mij misschien wel iets te hoog want met mijn bergverzet (39-12 was mijn grootste verzet) trapte ik me af en toe bijna de benen van mijn lijf. Maar dankzij de grote groep konden we wel vaak uit de wind zitten toen we langs de Achensee reden.
Wat veel goed maakte want het waaide hard, en precies de verkeerde kant op.
1.7 Moordende slotklim
Vlak voor het laatste klimmetje eraan kwam gaf Gène nog één keer extra gas bij om het groepje te snel af te zijn voor de finish. Dit niet alleen voor een mooiere klassering, maar ook om de kans groter te maken dat we de volgende dag vanuit startvak B mochten starten.
De verkeersborden met de finishplaats Weerberg erop gaven aan dat het nog maar 5km was, en echt zwaar liep de beklimming nog niet. Helaas werd toch al snel duidelijk dat we te hard van stapel waren gegaan in de eerste etappe en het leek dan ook of we beiden volledig stil vielen. En dit in een beklimming die waarschijnlijk niet meer was als de klim bij Camerig. Al peddelend op bijna de lichtste versnelling ‘kropen’ we zo richting Weerberg totdat we opeens twee mensen in een ‘Brand Bier-oufit’ hoorden schreeuwen: “Youhoe!”.
Dit waren uiteraard Peter en Fabian, oftewel team Youtubeless. Dolle pret hadden ze want hun leken de eerste etappe dus mooi van ons te gaan winnen. Hun dachten natuurlijk dat we gelijk de achtervolging zouden inzetten en gaven dan ook nog alles wat ze in zich hadden de laatste kilometers. Echter wij zaten zo kapot dat we echt niks anders konden dan verder pedellen op toertocht tempo en maar hopen dat de finish snel in zicht kwam.
Vlak voor het laatste klimmetje eraan kwam gaf Gène nog één keer extra gas bij om het groepje te snel af te zijn voor de finish. Dit niet alleen voor een mooiere klassering, maar ook om de kans groter te maken dat we de volgende dag vanuit startvak B mochten starten.
De verkeersborden met de finishplaats Weerberg erop gaven aan dat het nog maar 5km was, en echt zwaar liep de beklimming nog niet. Helaas werd toch al snel duidelijk dat we te hard van stapel waren gegaan in de eerste etappe en het leek dan ook of we beiden volledig stil vielen. En dit in een beklimming die waarschijnlijk niet meer was als de klim bij Camerig. Al peddelend op bijna de lichtste versnelling ‘kropen’ we zo richting Weerberg totdat we opeens twee mensen in een ‘Brand Bier-oufit’ hoorden schreeuwen: “Youhoe!”.
Dit waren uiteraard Peter en Fabian, oftewel team Youtubeless. Dolle pret hadden ze want hun leken de eerste etappe dus mooi van ons te gaan winnen. Hun dachten natuurlijk dat we gelijk de achtervolging zouden inzetten en gaven dan ook nog alles wat ze in zich hadden de laatste kilometers. Echter wij zaten zo kapot dat we echt niks anders konden dan verder pedellen op toertocht tempo en maar hopen dat de finish snel in zicht kwam.
1.8 Enorm afzien in de laatste kilometers
Helemaal mooi werd het toen we ook nog een bosje ingestuurd werden met een flinke afdaling waardoor de klim tot de finish alleen maar langer werd gerekt. Echt serieus afgezien de laatste twee kilometers dus, en in tijden niet meer zo blij geweest toen ik over de eindstreep rolde.
De kop was eraf nu. Maar voor mijn gevoel hadden we de eerste etappe toch echt serieus met krachten gesmeten. Enige waar ik op dat moment nog aan kon denken was dat het een hele zware week zou gaan worden.
Gelukkig was de bevoorrading na de finish erg goed verzorgd en ik gooide me dan ook helemaal vol met fruit, hartigheden en een grote beker alcoholvrij witbier. Goed eten en drinken na elke rit is essentieel voor een goed herstel.
Helemaal mooi werd het toen we ook nog een bosje ingestuurd werden met een flinke afdaling waardoor de klim tot de finish alleen maar langer werd gerekt. Echt serieus afgezien de laatste twee kilometers dus, en in tijden niet meer zo blij geweest toen ik over de eindstreep rolde.
De kop was eraf nu. Maar voor mijn gevoel hadden we de eerste etappe toch echt serieus met krachten gesmeten. Enige waar ik op dat moment nog aan kon denken was dat het een hele zware week zou gaan worden.
Gelukkig was de bevoorrading na de finish erg goed verzorgd en ik gooide me dan ook helemaal vol met fruit, hartigheden en een grote beker alcoholvrij witbier. Goed eten en drinken na elke rit is essentieel voor een goed herstel.
1.9 Na de finish
Omdat Weerberg vrij klein was en het Camp-complex vrijwel alle voorzieningen in één gebouw huisvestte was het ideaal om een hoop dingen na de race te doen. Zo kon ik snel en goed douchen (was alleen net te laat voor warm water) en konden ook gelijk de kleren mee worden gewassen. Door het mooie weer konden deze gelijk buiten drogen en de fiets had niet veel aandacht nodig omdat er alleen een laagje stof op zat. Wel stak ik voor de zekerheid achter nieuwe remblokken omdat ik nog met een set oude van start was gegaan, maar dat was ook echt alles wat ik aan me fiets hoefde te doen die dag.
De rest van de middag en avond hebben we toen voornamelijk zitten relaxen en zorgden we ervoor dat we vroeg bij de Pasty Party waren. Nadat we hier allemaal klaar waren met eten zijn we eigenlijk allemaal gelijk naar bed gegaan, we waren doodmoe. Ikzelf had mijn slaap sowieso echt hard nodig. Ik had nu al drie nachten achter elkaar slecht, en vooral veel te weinig geslapen. Met de ear-plugs in kroop ik in mijn slaapzak op hoop van zegen…
Omdat Weerberg vrij klein was en het Camp-complex vrijwel alle voorzieningen in één gebouw huisvestte was het ideaal om een hoop dingen na de race te doen. Zo kon ik snel en goed douchen (was alleen net te laat voor warm water) en konden ook gelijk de kleren mee worden gewassen. Door het mooie weer konden deze gelijk buiten drogen en de fiets had niet veel aandacht nodig omdat er alleen een laagje stof op zat. Wel stak ik voor de zekerheid achter nieuwe remblokken omdat ik nog met een set oude van start was gegaan, maar dat was ook echt alles wat ik aan me fiets hoefde te doen die dag.
De rest van de middag en avond hebben we toen voornamelijk zitten relaxen en zorgden we ervoor dat we vroeg bij de Pasty Party waren. Nadat we hier allemaal klaar waren met eten zijn we eigenlijk allemaal gelijk naar bed gegaan, we waren doodmoe. Ikzelf had mijn slaap sowieso echt hard nodig. Ik had nu al drie nachten achter elkaar slecht, en vooral veel te weinig geslapen. Met de ear-plugs in kroop ik in mijn slaapzak op hoop van zegen…
1.10 Rit gegevens van etappe 1
|
|